Safety first is geen optie

 In een romantische relatie zijn, is f*cking eng. Het is 1000 maal veiliger en makkelijker om wat losse contacten te hebben en gewoon vrijgezel te blijven. Je hoeft dan niet te maken te krijgen met relatie issues. En je schaduwkanten kunnen onbelicht blijven.

Ik zit bijna altijd in een romantische relatie. Sinds mijn 20ste levensjaar ben ik maar weinig vrijgezel geweest. Wanneer ik dat wel was, kon ik genieten van mijn vrijheid en mijn ongebondenheid. Nooit hoefde ik rekening te houden met mijn partner, ik hoefde mij niet in te houden als ik een andere kant op wilde bewegen en kon ik mijn schaduwkanten onbelicht laten. Niet zoveel gedoe dus.

In de authenticiteitscirkel die mijn vriend faciliteert en waar ik graag aan meedoe, gebeuren interessante dingen. Hoewel wij vooral bezig zijn met faciliteren en participeren, zijn we nog steeds ook partners en geliefden. En dat brengt ingewikkelde dynamieken op gang.

Zo wordt mijn jaloezie regelmatig getriggerd, wat zich uit in; angstige gedachtes, beleving van kou, grote schaamte, me terugtrekken en afsluiten. Erg onprettig, en door de aanwezigheid van schaamte is er ook een enorme drempel over te gaan om het bespreekbaar te kunnen maken in de cirkel. 

In mij is er dan een strijd tussen de schaamte die maakt dat ik me wil verstoppen en de cirkel uit wil vluchten vs de behoefte om open en eerlijk te zijn over waar ik ben en wat me bezig houdt.

De laatste tijd (lees: maanden) overwint de behoefte aan open zijn het van de flight reactie. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

Al jaren ben ik bezig met werk aan mijn jaloezie. Ik heb het opgesteld in familieopstellingen, ik heb het mee de zweethut ingenomen, ik heb hypnotherapie gevolgd, Jungiaanse sessie ondergaan, inquiry gedaan rondom het thema, de NVC gevoelens en behoefte stappen doorlopen en veel met mijn vriend geshared, maar het (=de schaamte en het fysieke ongemak wanneer jealousy strikes) wordt er niet echt minder op.

Wat ik een opvallende gedachte vind, is dat niet in elke relatie mijn jaloezie levendig was. Sterker nog, in de laatste was er geen sprake van. 

Wat ook anders was, was mijn beleving van aantrekking en passie in die relatie. Er was vooral heel veel harmonie op alle vlakken en het botste eigenlijk nooit. Precies wat ik nodig had op dat punt in mijn leven. Ik kwam uit een hele temperamentvolle relatie, waarbij vertrouwen afwezig was. 
Dus was er toen het uit was een grote behoefte bij mij aan veiligheid, rust, vertrouwen en stabiliteit ontstaan. Mijn wens ging in vervulling. Conflicten hadden we niet, maar de aantrekking en passie was er al snel ook niet meer.

Het meeste van de tijd was ik onbewust en onoplettend in die relatie. Ik nam niet genoeg afstand om te kunnen reflecteren op dat wat er gaande was. Mijn tevredenheid over de harmonie was zo groot dat mijn behoefte aan avontuur, passie en onderzoek overschaduwd werd. 

Want waarom zou ik niet gewoon blij zijn met wat er wel is, in plaats van te verlangen naar dat wat mist?

In deze relatie nu waar dus mijn schaduwkant enorm aan het licht komt, voel ik een nieuw verlangen en heb ik inzichten die ik nooit tevoren had in eerdere relaties.

Zo heb ik sterk de behoefte aan gezien en erkend worden. Heel specifiek ontstaat er het verzoek aan mijn vriend om in het gezelschap van vrouwen ook nog oog voor mij te houden. 

''Raak me kort aan, knipoog naar me of laat op welke waarneembare wijze dan ook duidelijk merken dat je nog steeds ook interesse in mij hebt". 

Een behoorlijke uitdaging blijkt dat te zijn. Want waar mijn vriend zichzelf bijna verliest in zijn nieuwsgierigheid in de ander, is er bij mij in zo'n situatie tegelijkertijd de gewoonte mezelf onzichtbaar te maken door stil te worden en zo onopvallend mogelijk te zijn. 

Je ziet het, een lastige dynamiek. Hoe onzichtbaarder ik word, hoe minder mijn vriend de behoefte voelt mij erbij te betrekken of aan te raken. En andersom hoe minder mijn vriend mij erbij betrekt hoe meer ik oplos. 

Nee makkelijk is dit alles behalve.  Nogmaals als vrijgezel zou ik hier niet mee hoeven te dealen. Dus ik begrijp het ergens ook wel dat mensen die aan zichzelf werken uitspraken doen in de trend van: "Ik wil eerst mezelf volledig accepteren voordat ik weer in een relatie begin''. Maar de zelfacceptatie ontstaat voor mij meer en meer wanneer ik dit mag onderzoeken in mezelf en met dus mijn partner.

Je moet wel erg avontuurlijk in gesteld zijn, wil je het aandurven om keer op keer de diepte in te gaan met je lief. Je moet wel erg nieuwsgierig zijn, wil je durven onderzoeken wat er boven komt. Je moet wel echt lef hebben, wil je jezelf kwetsbaar op durven stellen met de wetenschap dat er geen garantie is voor succes.

Maar hee, ik zou ik niet zijn als ik zou kiezen voor de safety first optie. Die passievolle jaloezie gaat gepaard met de hang naar avontuur, waarheid en raken en geraakt worden. Alle momenten van wanhoop tijdens een attack wegen niet op tegen de tijdloze beleving van ware verbinding en liefde.

En ja het blijft een spannende rit, maar zolang ik blijf ademen kan er eigenlijk niks mis gaan.

Ahee!