Het gevaar van gehoorzaamheid

 

De eerst keer dat ik als kind hoorde over de verschrikkingen uit de tweede wereld oorlog was mijn terugkerende gedachte: Waarom deden zo weinig mensen iets om dit tegen te houden? 

Naarmate ik ouder werd en zelf een gezin had, begon ik meer en meer te begrijpen dat je leven in de waagschaal gooien, ook verstrekkende gevolgen voor je nageslacht kan hebben. Een held zijn voor anderen en je eigen dierbaren niet beschermen, leek ook niet te kloppen. Ik kwam er niet uit.

Een tijdje geleden zag ik op YouTube een filmpje over de complot theorie over de aanslag op de Twin Towers ook wel bekend onder de naam: 9/11. Nadat ik de beide filmpjes bekeken had, kon ik verschillende conclusies trekken. Een voor mij belangrijke was de volgende. Het hangt er vanaf wie degene is die een groep mensen toespreekt, wil de groep geloven, aannemen of überhaupt de tijd nemen om te onderzoeken wat daar gezegd wordt.

Als mens kan je werkelijk getuige zijn van iets traumatisch maar wanneer jij als persoon niet geloofwaardig overkomt op degene die jij wil vertellen over dit trauma, zal je niet geloofd worden. Oftewel charisma, status, aanzien, zelfverzekerdheid en bekendheid. Dit krijg je onder andere doordat er steeds weer net genoeg mensen zijn die geloven wat jij vertelt. En dat doen zij als jij vaak genoeg in het verleden dingen hebt kunnen voorspellen die daarna ook uitkwamen, je een betrouwbaar uiterlijk hebt, niet te jong of te oud bent, intelligent blijkt te zijn, veel feiten kennis hebt, feiten wetenschappelijk kan onderbouwen, financieel onafhankelijk bent, sterk en gezond overkomt, dus uiteindelijk veel aanhangers hebt, et cetera. 

Dat wat je te vertellen hebt, moet makkelijk door de luisteraar getraceerd kunnen worden. Dat wat je vertelt moet in een lijn passen van andere geloofwaardigheden. Wanneer bovengenoemde randvoorwaarden niet allen aanwezig zijn, zal de betrouwbaarheid, het aanzien/charisme, de bekendheid et cetera afnemen.

Op dit moment zou je kunnen stellen dat Nederland en wie weet zelfs de wereld in een Covid crisis zit. Hoe 'het volk' daar mee omgaat, fasineert mij. Ik lijk te zien dat de meeste inwoners van Nederland gehoorzaam doen wat hen wordt opgelegd door 'de mensen met aanzien/bekendheid/status' (minister Rutte, het RIVM et cetera). Als je er voor wil kiezen om af te wijken van de opgelegde voorzorgsmaatregelen, word je voor gek verklaard (je bent een complotdenker!), boos aangekeken (je bent een egoïst, je brengt anderen in gevaar!) en bestraft (boetes voor samenscholing en het niet dragen van mondkapjes). Dus je moet wel heel stevig in je schoenen staan, durf je die 'strijd' aan te gaan.

Tegelijkertijd ontmoet ik mensen die zelf op onderzoek uitgaan. Ze bekijken interviews op YouTube van (huis)artsen, interviews met wetenschappers over de farmaceutische industrie en al het andere dat te zien en te lezen is op internet, en gaan op onderzoek uit om te checken of dit klopt. Deze manier van afwijken van de mainstream is een ongebruikelijke voor de meeste mensen. 

Ikzelf merk ook een weerstand om dat wat mij via de mainstream media voorgeschoteld wordt, met agwaan te bekijken. Het is vermoeiend om bij alles mijzelf de vraag te stellen of het wel klopt. Liever hoefde ik me daar niet mee bezig te houden en kon ik in blind vertrouwen achterover leunen en uitgaan van de goede bedoelingen van hen die beslissen over ons lot. En zo dus gewoon doen wat me wordt opgedragen zonder kritische vragen te stellen of er tegenin te gaan.

Dus begrijp ik ergens ontzettend goed dat mensen er geen zin in hebben, zich zelf vertellen dat ze het 'goed' doen, gehoorzame burgers zijn en geen boetes of scheve ogen hun richting op krijgen. 

Maar er zit ook een luiheid in. Een luiheid omdat ik geen zin heb om in mijn vrije tijd ook nog eens bezig te moeten gaan met onderzoek doen naar de gang  van zaken in het land waar ik woon. Onderzoek naar het systeem waar ik onderdeel van uitmaak en aan mee betaal door netjes optijd mijn belasting te betalen.

Nee het lijkt veel makkelijker en veiliger om mijn kop in het zand te steken, braaf de massa te volgen, nergens tegen in protest te gaan, niet mijn eigen mening te gaan vormen, geen interesse te tonen in de theorieën van de zogenaamde tegenstanders van de opgelegde regels en geen complotdenker te worden.

Maar neem ik dan werkelijk mijn volledige verantwoordelijkheid? Kan ik dan achteraf wanneer de dingen anders lijken dan ze nu voorgeschoteld worden, oprecht zeggen dat ik het niet geweten heb? Of moet ik dan met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat ik te braaf geweest ben uit de angst misschien bestraft of voor gek verklaard te worden?

Ik ga het onderzoeken.

Ahee!