Mijn hart volgen

Maar dat is snel! Nu al? Weet je het zeker? 

Ik noem een paar reacties wanneer ik vertel samen te wonen. En mijn vraag is vervolgens; 'Maar wat is snel?'

Onder snel versta ik; dat wat ik niet kan bijbenen. Snel is; het gebrek aan analyse, de afwezigheid van het invoelen, een gevoel van haast en het vergeten van de algehele reality check. 

Heb ik werkelijk alle plussen en minnen tegen elkaar afgewogen? Heb ik alle doemscenario's tot me door laten dringen? Ben ik eventueel bereid alles te verliezen?

De waarheid is; de tijd zal het leren. 

Er is niet veel dat ik kan voorspellen. Het enige dat er NU is, is een gevoel van rust en kalmte in mijn lichaam. En een vreemd soort bekendheid alsof ik dit al eerder geleefd heb. En dat is het, ik weet 100% zeker, dat ik dit niet eerder geleefd heb. 

Nooit eerder trok ik in bij een man. Nooit eerder liet ik huis en haard achter. Nooit eerder liet ik zoveel materiele dingen los. Het is allemaal gloednieuw maar voelt paradoxaal als thuiskomen.

En ja ga dat maar eens uitleggen. Probeer dat maar te verkopen. Kijk maar wie dat zal slikken. 

De rust in mij maakt eigenlijk dat ik de zorg of paniek bij anderen durf te zien en er tegelijkertijd helemaal niks mee hoef te doen. Het leven komt zoals de golven in de branding; ik kijk er naar en bewonder de eindeloze beweging zonder in te hoeven grijpen. 

Is het snel? Is het langzaam? Is het precies het juiste moment?

Wat ik zeker weet, is dat ik mijn hart volg.

Ahee!