Kill your idols

Een zin die ik al vaak gehoord heb maar waar ik nooit bij kon voelen wat het nou werkelijk betekent. Totdat...

Drie weken geleden kreeg ik plotsklaps de schrikbarende gedachte zwanger te zijn. Vol afschuw keek ik in de spiegel naar mijn groter geworden tieten. Dit kon niet waar zijn. Niet nog een kind. Niet nog een andere vader. Niet nog een keer het verhaal dat leidt naar een scheiding.

Een eind aan de liefdesrelatie zou het betekenen, zoals dat al 3 keer eerder het geval was geweest. Ik kan niet met een vader van mijn kinderen samenzijn en samen oud worden, blijkt. De seks en itimiteit verdwijnen en de sleur doet zijn intrede. Alsjeblieft dat nooit meer.

En behalve dat waren er reële angsten om een kind met een afwijking te krijgen, gezien mijn leeftijd en zag ik werkelijk niet voor me hoe ik op mijn 49ste wederom zwanger zou zijn, zou bevallen en borstvoeding zou geven. 

Om weer slapeloze nachten te hebben, een huilend hulpeloos mensenkind te verzorgen en dat precies in een periode in mijn leven waarin ik eigenlijk zelf nog steeds puzzel om genoeg inkomsten te hebben als zzp'er en andere zaken tot groei en bloei wil laten komen. Nee het vooruitzicht op nog een kind gaf mij de rillingen.

Maar ja wat dan?

Als puber wist ik het al zeker, nooit zou ik een abortus willen plegen. Dat leek me het moeilijkste en pijnlijkste dat een vrouw kan ondergaan. Los nog van de eventuele spijt en schaamte die daarop zouden kunnen volgen. En tot nu toe was ik de dans perfect ontsprongen, puur geluk niks meer niks minder.

Sinds ik Boeddhist was, kwam daar nog een laag slecht karma overheen, abortus plegen dat betekende een heel ellendig bardo. Dus de overtuiging geen abortus te willen of te mogen plegen werd sterker en sterker.

Dus ja daar zat ik dan lekker in mijn eigen gebouwde gevangenis. Met niemand durfde ik erover te praten want de schaamte weer zwanger te zijn of abortus te willen plegen was zo groot dat ik me wilde opsluiten in een grot ver van Nederland vandaan.

Helaas leek dat niks aan de situatie te veranderen. Na 1 week gespeeld te hebben met de gedachte weer zwanger te zijn, het aan mijn familie en vrienden te vertellen en een kind te baren, voelde ik vooral zwaarte, weerstand, afschuw, angst, eenzaamheid en wanhoop. Er was geen enkel lichtpuntje te bedenken. Dus ja, wat dan?

Stap voor stap begon ik informatie over abortus op te zoeken. Een overtijdsbehandeling, een abortuspil, ik belde de kliniek op voor informatie.

Er was al iets veranderd in mijn wezen. Ik had duidelijk gezien dat zwanger blijven geen optie zou zijn en dat ik ook een bereidheid voelde mijn prijs te betalen. Misschien zou ik spijt krijgen, misschien zou ik me schuldig voelen, misschien zou ik lang last houden, ik leek het er voor over te hebben. Alles op de weegschaal leggende sloeg deze over naar de zijde van het onderbreken van de zwangerschap.

En met dat inzicht kwam er weer lucht en licht in mijn leven. Ik kroop uit mijn grot, kon weer lachen en creëren en vergat steeds vaker dat ik zwanger dacht te zijn.

Heel zakelijk plande ik het doen van de zwangersschaptest in, met daarna het eventuele bezoek aan de kliniek. Dat kon allemaal helaas niet zo snel gebeuren, want ik zou pas net net zwanger zijn en anders zou er nog geen betrouwbare test of behandeling kunnen plaatsvinden, dus moest ik nog wat dagen wachten. 

In eerste instantie vond ik dit afschuwelijk, want dan zou de bevruchte eicel al meer vorm krijgen, maar na een paar dagen bleek ook dat geen overwegend bezwaar meer te zijn. Ik begon me over te geven aan de vreemde toevalligheid van het lot en zag steeds meer dat het leven mij hier iets wilde laten zien. 

Synchroon met de gedachte zwanger te zijn, kwam er een hernieuwde interesse in satsang. Alle onderwerpen kon ik betrekken op mijzelf en op de bizarre situatie in mijn leven.
En ook dat bracht verlichting in de zwaarte.

De gedachte abortus te gaan plegen heeft me veel zachtheid en begrip gegeven naar alle vrouwen die dit gedaan hebben. Al die vrouwen die er misschien alleen voorstonden, twijfelden, spijt kregen of schaamte hebben gevoeld. Het is zo voelde ik dat, ook echt iets dat de vrouw draagt waar een vrouw op aangekeken kan worden. Mannen wiens vrouw abortus pleegde krijgen vrijspel, geen haan die daar naar kraait, niemand die daar achter komt. Tenzij de man het kind wel wil, dan is daar pijn en het onomkeerbare. 

Nou goed, ondertussen ben ik gelukkig met de negatieve zwangersschapstest en in mijn maan en kijk ik terug op een bijzondere periode waarin ik wederom 1 van mij idealen moest laten vallen om vrij te zijn. Dat was niet makkelijk maar wel noodzakelijk en ik voel daarom ook dankbaarheid.

Ahee!