Alles op z'n tijd

Gisteren lag ik op de operatietafel. Het was een zeer bijzondere ervaring.
Een ingreep waar ik al 18 jaar aan dacht maar nooit durfde te laten doen. Een vetbult (vies woord vind ik) laten verwijderen. Al 2 keer ging ik naar een arts om te checken of het een goed idee zou zijn hem weg te laten halen. Hoewel de artsen beiden adviseerden dat wel te doen maar ook zeiden dat ik het ook nog even kon laten, durfde ik steeds niet onder het mes. Er zat immers geen haast bij zeiden de artsen.

Maar meer doorslaggevend voor mijn uitstelgedrag is het feit dat ik uit een doktersgezin kom. Daarom heb ik veel horrorverhalen over operaties gehoord over alle complicaties en ongelukken, ze zitten in mijn fantasierijke brein opgeslagen. Maar dit jaar pas na een derde advies besloot ik het toch maar eens te laten doen. Immers mijn motto voor dit jaar, mijn jaar van de hond is, 'beslissen en doen'. Zie mijn India blog.

Dus stond gisteren de hele dag in het teken van de dagbehandeling. 's Morgens sloeg ik mijn ontbijt over. Wel deed ik mijn yogaoefeningen en meditatie. Ik maakte havermoutpap en maakte lunch voor Dotje. Steeds checkte ik even in bij mezelf om te kijken hoe het ermee ging. Verbazingwekkend rustig constateerde ik dan. Een rustige diepe ademhaling, een ontspannen lichaam zonder verkrampingen of misselijkheden.

Al mijn (spirituele/levens) teachings kon ik in de praktijk brengen. Zo sprak ik wat affirmaties uit over hoe ik me na de operatie zou voelen; opgelucht, dankbaar, tevreden en blij verrast. 'Verschoof' ik mezelf van doener naar observator. Keek ik naar alle sensaties die zich aandienden als dat wat beschenen wordt maar wat ik niet werkelijk ben. Zei ik 'hallo' als er een gevoel opkwam waar even wat aandacht naar toe mocht en bekeek ik alles dat zich aandiende met volledig nieuwsgierige ogen. Het was een ware attractie.

De wandeling naar de apotheek voor pijnstillers. De wandeling door de stromende regen langs scholieren naar de kliniek. Het korte wachten in de wachtkamer tegenover andere patiënten (waar zouden zij voor komen?). Het ontvangst door de verpleegkundige en het mezelf uitkleden, kleding opvouwen in de kluis leggen en de blauwe operatiejurk aantrekken. Het bed met de papieren deken. Het prikken van het infuus. De verontschuldigingen van de verpleegkundige over het niet lukken van het aanbrengen van het infuus pas na de derde keer en door haar collega. En ik observeerde de lichamelijke sensaties in mijn hand en arm. 

Daarna lag ik klaar om geopereerd te worden, toen ik het bericht kreeg dat de chirurg er pas over 45 minuten zou zijn. Weer verontschuldigingen. En ik voelde rust, totale ontspanning. Ik luisterde muziek van mijn afspeellijsten en doezelde heerlijk in het bed met extra deken, deze keer wel van katoen.

Toen kwam de anestesist en nodigde mij uit om mee te lopen naar de ok. Daar zag ik allerlei apparatuur, rubberen slangen en een bed met steunen voor mijn armen. Er werd nog even een speciaal hobbelig matras op het 'bed' gelegd omdat ik op mijn zij zou komen te liggen tijdens de ingreep. 

Een kauwgum kauwende verpleegkundige met grijs haar sprak overtuigd:' Het gaat helemaal goed komen', terwijl ze wat knoppen op een monitor indrukte, en ik voelde blijdschap. Ik mocht gaan liggen, de chirurg kwam binnen, schudde mijn hand, stelde zich voor en vroeg mijn naam en waarvoor ik kwam.

Ik kreeg een doorzichtigmondkapje voor mijn mond met 2 instructies; 'diep in ademen en aan iets leuks denken. Hier ga je niet van slapen, dat gebeurt via jouw infuus'. Er waren wat tintelingen, een traag besef dat ik nu zou gaan slapen en het volgende moment lag ik weer in de uitslaapkamer en zei een verpleegkundige:' De operatie is klaar'. Ik keek op de klok en zag dat er 25 minuten voorbij gegaan waren.

 Ik kon niet geloven dat het er op zat. Niks had ik gemerkt van het op mijn zij gedraaid worden. Niks van het overplaatsen weer in het normale bed, niks van de operatie zelf en het hechten, ik was meteen klaar wakker en voelde me uitgeslapen, tevreden, blij verrast en opgelucht. Ik bedankte de chirurg en de verpleegkundigen.

Een uur later liep ik met mijn lief naar de auto.'Waar heb je zin in schatje, het is een beetje als jouw verjaardag, ik ga je verwennen'.

Eenmaal thuis tegen mijn lief aan kon ik alleen maar dankbaarheid voelen. Dankbaar voor het leven, allen die geholpen hadden aan deze operatie, maar ook dankbaarheid naar mijzelf voor het aangaan van deze uitdaging die ik al 18 jaar uitgesteld had. Iets overwonnen op het voor mij juiste moment op de voor mij precies passende mindful manier.

Ahee!