Stel een eerlijke vraag

Het is me nu heel duidelijk, mijn waarden als werkende vrouw zijn zelfbeschikking, authenticiteit en gelijkwaardigheid. Ik wens ze voor mijzelf maar ook voor hen met wie ik werk.
Dit jaar ga ik cirkels van waarheid organiseren o.a. voor opvoeders maar hun kinderen zijn dus ook welkom. Waar het mij om gaat, waar ik voor wil gaan staan is die gelijkwaardigheid, die zelfbeschikking in een authentieke setting. 

Toen ik als moeder te maken kreeg met mijn puberende zonen, waren deze waarden mij niet bekend. Mede daarom lag ik constant in de clinch met vooral de jongste van de 2. Ik kon hem niet werkelijk horen, het lukte me niet te ontcijferen waar zijn behoeften lagen en botste steeds tegen weerstand op. Een verlies-verlies situatie.

Steeds meer wordt mij helder nu mijn zonen puber af zijn. Mostert na de maaltijd zou je kunnen denken, maar mijn beleving is anders. Als moeder kan ik deze inzichten nu alsnog als leidraad gebruiken voor mijn contact met hen. Sinds ik met geweldloze communicatie en sociocratie bezig ben, gaat dit meestal vanzelf. 
Daarbij heb ik nog een nakomertje van 6 waar ik een derde kans krijg, ik werk bij LIFE! met pubers en organiseer dus die pubercirkels waar ik met opvoeders van deze specifieke doelgroep te maken ga krijgen.

Zo zie ik nu een patroon over je kind een vraag stellen. 
Dit was ongeveer wat ik kon doen met mijn zonen.

Opvoeder: 'Kan je je schoenen in de gang zetten?'

Puber: 'Jahaa'.

O: 'Ik wil dat je ze wegzet, ik struikel er bijna over, kom op nou'.

P: 'Jaaa ik doe het zo'.

5 minuten later....

O:'Je zou je schoenen wegleggen nu staan ze er nog!'

P: 'Ik zei toch dat ik het ga doen'.

5 minuten later...

O: 'Ik heb je nu al de hele ochtend lopen vragen of je je schoenen wel wil zetten en jij vertikt het om het te doen. Is het werkelijk zoveel moeite om ze even weg te leggen? Tjonge jonge ik doe het zelf wel als ik op jou moet wachten staan ze hier morgen nog en breek ik straks me nek nog omdat ik over ze struikel...' (zuchtend legt de opvoeder de schoenen in de gang)

Er zijn verschillende misverstanden in deze situatie.

1. Wanneer de opvoeder de puber een vraag stelt, kan die op zijn/haar beurt de vraag beantwoorden met 'nee'
2. Wanneer de opvoeder een vraag stelt, die bedoeld is als bevel kan de puber die de vraag hoort denken: 'Fuck you!' en in protest gaan. Of de puber kan uit angst voor straf of hoop op beloning het bevel wel uitvoeren. Kinderen hebben meestal op die leeftijd al geleerd dat er weinig beloning zit aan dit soort kleine acties en een straf zullen ze ook wel niet krijgen dus kunnen ze zonder stress hun tijd nemen om over te gaan tot actie.
3. Wanneer ja als opvoeder je kind iets wil laten doen omdat je er zelf geen tijd voor of zin in hebt, zou je zo eerlijk kunnen zijn om dit erbij te zeggen. Je kind mag dan ook in alle eerlijkheid reageren op zijn/haar manier en wel of niet overgaan tot actie.
4. Wanneer je vindt dat je kind moet doen wat jij zegt, weet je dat er geen sprake is van gelijkwaardigheid en zelfbeschikking (van je kind). Als je daar mee kan leven en je kind niet protesteert, kan je daarmee doorgaan. Mijn ervaring hiermee is dat beide partijen uiteindelijk ver van elkaar verwijderd raken en dat het onderlinge respect wegebt.

Authentiek zijn, eerlijk spreken naar je kind, ook in open en eerlijkheid luisteren naar de verlangens van je kind, geeft al veel duidelijkheid. 

Het hielp mij om me te realiseren dat mijn zonen ook specifieke verlangens hebben, wanneer ik ze een bevel geef. Ze liggen net lekker uit te rusten op de bank, zijn in een gesprek met hun vrienden, zijn druk bezig om met hun liefje af te spreken et cetera en dan kom ik plostklaps met iets totaal onbelangrijks aan hun hoofd zeuren. Ze zijn best bereid het te doen, maar hee alleen niet NU STANTE PEDE.

Er ging een wereld voor mij open toen ik zonder oordeel kon kijken naar hun behoeften en verlangens en kon voelen dat die net zo belangrijk waren als die van mij.

Mij bewust zijn van de intentie achter de 'vraag' die ik stel is helpend. 

• Kom ik zelf tijd te kort en heb ik hulp nodig? Laat ik dit eerlijk uitspreken en hopen dat mijn kind zijn/haar bezigheid minder belangrijk vindt dan de mijne. (Zelfbeschikking)
• Vind ik dat mijn kind iets moet leren (we hebben een afspraak waar we ons allebei aan moeten houden)? Misschien is het tijd om te onderzoeken of mijn kind nog achter deze afspraak staat, pas als we allebei deze afspraak dragen kunnen we op elkaar rekenen. (gelijkwaardigheid)
• Moet er iets gebeuren waar ik geen zin in heb (moe uit mijn werk)? Laat ik dat er dan eerlijk bij zeggen en vervolgens de ruimte en tijd aan mijn kind geven om hier wel of niet gehoor aan te geven. (authenticiteit)

In de pubercirkels gaan we met elkaar als opvoeders authentiek communiceren, contact maken en uitspreken wat onze verlangens en gedachtes zijn. Door dit met elkaar te oefenen, nemen we deze vaardigheid mee ons gezin in. 

Die authentieke manier van zijn, wordt na verloop van tijd je tweede natuur en als het meezit dus ook die van je kind.