Co-ouderschap, een gouden oplossing

Volgens mij waren Kavanblaa en ik de bedenkers, tenminste zo voelde dat want we waren de eerste in mijn omgeving die dit deden. En dat was maar half fijn, om niet te zeggen vreselijk moeilijk soms. Zoals pioniers zullen beamen, je hoeft niet op begrip te wachten want dat is er gewoon nog niet.

We gingen uit elkaar, dat was duidelijk. Ik studeerde fulltime en Kavanblaa was huisvader geweest. Heel logisch dat hij de zorg voor Angel wilde voortzetten. En ik deed de sociale academie module socialisatie thema feminisme en las dus Anja Meulenbelt; 'De Schaamte voorbij'. De alleenstaande studerende moeder, dat wilde ik ook!

Een fifty fifty verdeling van het ouderschap leek mij de meest eerlijke oplossing. Mijn ouders dachten daar heel anders over.'Een kind hoort bij zijn moeder te zijn', herhaalde mijn moeder telkens weer, ik voelde me niet begrepen. 

Andere moeders in mijn omgeving, dit waren geen vrouwen van mijn leeftijd want ik was de eerste moeder in mijn vriendenkringetje gezien mijn relatief jonge leeftijd, zeiden steeds:' Dat je dat kan, zo veel dagen zonder je kind?'

Het antwoord bleef ambivalent; Nee natuurlijk kon ik dat niet, werkelijk loslaten en vertrouwen dat pa net zo goed kon zorgen voor mijn Angelito lindo, maar ja... ik genoot ook enorm van de vrijheid die er opeens weer was. Dagen lang doen wat ik wilde, feesten, extreem laat pas eten of helemaal niet, seksen met wie ik wilde, in slaap vallen bij een ander, you name it.

Maar er was ook het grote missen, vooral op momenten dat ik vermoedde dat Angel het moeilijk had. En er kon een soort van jaloezie zijn als ik stelletjes samen vader en moedertje zag spelen, die vrouwen konden iets dat mij niet gelukt was; ‘bij elkaar blijven’.

Zes jaar later deed ik het weer. Een vrij dramatische plotsklapse scheiding die plaatsvond in het buitenland, ik vertrok met mijn 2 boys terug naar Amsterdam. Het eerste half jaar, woonde Luna full time bij mij. 

Toen zijn vader terugkeerde naar Nederland kwam het co-ouderschap wederom ter sprake. Een gigantische angst Luna kwijt te raken maakte dat ik niet enthousiast was de zorg te delen. Maar eerlijk is eerlijk, als vader 1 het mocht, mocht vader 2 het ook en dus ging ik akkoord.

En weer was er het paradoxale gevoel van genieten en missen.

Vijftien jaren verder en de keuze voor het co-ouderschap voelde voor het eerst als werkelijk passend en kloppend. Voor het eerst in mijn gescheiden leven ervaar ik de werkelijke meerwaarde van het gedeelde ouderschap. Doordat ik nu de helft van de week alleen met Dakini ben en we met z’n tweetjes een kamer delen, voel ik hoe dit onze band versterkt. 

We genieten allebei van de uren die we samen doorbrengen, op onze kamer, ’s morgens voor de spiegel en de kledingkast, op de fiets bewegend door de stad, samen aan mijn bureau kleurend in onze mandalaboeken. 

Er ontstaat een ‘Dakini en Mailin band’. Een vriendschap zou ik willen zeggen, ons leven met z’n tweetjes, onze belevenissen, onze verhalen. En daar geniet ik zo van.

Plus er is de vrije tijd. De tijd dat ik mag doen wat IK wil, waarin ik voor niemand hoef te zorgen, ik aan niemand hoef te denken, voor niemand uit of naar bed moet. En die afwisseling geeft inspiratie en energie om een heerlijke moeder te zijn.

Het gekke is dat ik als puber zeker wist jong moeder te worden, maar daar nooit een gezinswens bij bedacht. Het ging mij in de wens vooral om de band die ik met mijn kinderen zou opbouwen.

Ook dit blog, met het onderwerp co-ouderschap kan voor onbegrip zorgen. Er is een diepgewortelde gedachte dat kinderen pas werkelijk gelukkig zijn als hun ouders samen zijn. Dus elke theorie die daar tegenin gaat, is gewaagd en zal tegengesproken kunnen worden. Er is wat dat betreft misschien geen absolute waarheid, slechts gevoelens en ervaringen. 

Voor al die gelukkige stelletjes die heerlijk samen leven is mijn tip; deel de week zo in dat je als ouder echt een paar dagen alleen met je kind bent, je weet nooit of dit ooit van pas zal komen. En zo niet, dan heb je gewoon een complete band opgebouwd met je kind waar geen partner bij hoeft. Iets dat  van jullie samen is. 

En dat is goud, voel maar.

Ahee!