Dag 7: week 2 mijn nieuwe levenspad
Er is een week voorbij gegaan en ik voel me energiek, opgewekt en heb inspiratie. Een week geleden begon ik aan de eerste week als zzp'er en moest ik bekennen enige twijfels te hebben. Hoe zouden mijn dagen er uit zien? Zou ik ze wel kunnen vullen met nuttige zaken? Mocht ik nog vakantie vieren?
Gisteravond vroeg ik Inti hoe hij terugkijkt op de tijd dat we we met z'n vieren woonden. Ik had hem die vraag nog nooit gesteld en voelde opeens een grote behoefte dit te checken. Een uur later waren we nog steeds in gesprek en had hij ondertussen ontzettend veel verteld over hoe hij dit grote deel van zijn jeugd ervaren had. Op de vraag sinds welk moment hij een vriendschap met zijn broer begonnen was, volgde een stilte. Zijn ogen verkleurden wat en ik zag een glinstering. Opeens was er het verhaal, 2,5 jaar geleden, een uit de hand gelopen discussie met zijn vader, ik koos geen partij was ook teleurgesteld, voelde me machteloos, durfde niet in te grijpen, niet te verdedigen of Inti te beschermen, zat op een afstand in een andere ruimte met Dakini en hoorde geschreeuw en voelde twijfel en ongemak. Totdat ik opstond en ingreep, maar misschien was dat te laat.
Het was een groot dieptepunt in een periode die nu achter me ligt. Opeens waren de gevoelens en beelden er weer. Ik had er lang niet aan gedacht. In stilte luisterde ik naar het verhaal dat ik nog goed kende. Dakini en Patrick luisterden mee. Ik was naast mijn zoon komen zitten en hield hem vast, Dakini klom op mijn schoot en vroeg me wat er was. 'Inti is verdrietig omdat we een keer ruzie maakten omdat ik niet wist hoe ik moest praten met hem. Soms weten moeders en vaders niet goed hoe ze met hun kind moeten praten en luisteren. Dan komt er ruzie'. Ze pakte mijn hoofd beet en draaide mijn oor naar haar mond:'Je moet sorry zeggen', fluisterde ze en iedereen hoorde het. Ik deed wat ze voorstelde en excuseerde me voor het feit dat ik niet meteen ingegrepen had, dat ik niet de kracht gevoeld had iets te doen, dat ik hem niet beschermd had. Hij keek me aan. We omhelsden elkaar.
Het voelt voor mij dat we hier nog wel vaker over kunnen praten. Ik zou nog meer van hem willen horen over hoe de periode dat ik me radeloos voelde, me zorgen maakte over zijn keuzes, vriendschappen en nachtelijke escapades voor hem geweest is. Een tijd die gelukkig eindigde nadat ik consequent bezig ging met NVC (nonviolent communication), spiegelogie en Taoïstisch opvoeden.
Het gesprek eindigde met dat Inti zei dat het goed voelde om hier over te praten, dat hij blij was dat er nu altijd overal over gesproken kan worden. Toen hij later die avond het huis verliet om bij zijn vader te zijn, zwaaide ik hem uit en bedacht ik dat ik nog nooit zo'n gesprek met mijn opvoeders had gevoerd. Het gaf me meteen inspiratie om na te denken over mijn profiel, mijn werkwensen en dat waar ik in gegroeid ben en anderen graag bij wil begeleiden.
Een zee aan mogelijkheden zie ik voor me.
Gisteravond vroeg ik Inti hoe hij terugkijkt op de tijd dat we we met z'n vieren woonden. Ik had hem die vraag nog nooit gesteld en voelde opeens een grote behoefte dit te checken. Een uur later waren we nog steeds in gesprek en had hij ondertussen ontzettend veel verteld over hoe hij dit grote deel van zijn jeugd ervaren had. Op de vraag sinds welk moment hij een vriendschap met zijn broer begonnen was, volgde een stilte. Zijn ogen verkleurden wat en ik zag een glinstering. Opeens was er het verhaal, 2,5 jaar geleden, een uit de hand gelopen discussie met zijn vader, ik koos geen partij was ook teleurgesteld, voelde me machteloos, durfde niet in te grijpen, niet te verdedigen of Inti te beschermen, zat op een afstand in een andere ruimte met Dakini en hoorde geschreeuw en voelde twijfel en ongemak. Totdat ik opstond en ingreep, maar misschien was dat te laat.
Het was een groot dieptepunt in een periode die nu achter me ligt. Opeens waren de gevoelens en beelden er weer. Ik had er lang niet aan gedacht. In stilte luisterde ik naar het verhaal dat ik nog goed kende. Dakini en Patrick luisterden mee. Ik was naast mijn zoon komen zitten en hield hem vast, Dakini klom op mijn schoot en vroeg me wat er was. 'Inti is verdrietig omdat we een keer ruzie maakten omdat ik niet wist hoe ik moest praten met hem. Soms weten moeders en vaders niet goed hoe ze met hun kind moeten praten en luisteren. Dan komt er ruzie'. Ze pakte mijn hoofd beet en draaide mijn oor naar haar mond:'Je moet sorry zeggen', fluisterde ze en iedereen hoorde het. Ik deed wat ze voorstelde en excuseerde me voor het feit dat ik niet meteen ingegrepen had, dat ik niet de kracht gevoeld had iets te doen, dat ik hem niet beschermd had. Hij keek me aan. We omhelsden elkaar.
Het voelt voor mij dat we hier nog wel vaker over kunnen praten. Ik zou nog meer van hem willen horen over hoe de periode dat ik me radeloos voelde, me zorgen maakte over zijn keuzes, vriendschappen en nachtelijke escapades voor hem geweest is. Een tijd die gelukkig eindigde nadat ik consequent bezig ging met NVC (nonviolent communication), spiegelogie en Taoïstisch opvoeden.
Het gesprek eindigde met dat Inti zei dat het goed voelde om hier over te praten, dat hij blij was dat er nu altijd overal over gesproken kan worden. Toen hij later die avond het huis verliet om bij zijn vader te zijn, zwaaide ik hem uit en bedacht ik dat ik nog nooit zo'n gesprek met mijn opvoeders had gevoerd. Het gaf me meteen inspiratie om na te denken over mijn profiel, mijn werkwensen en dat waar ik in gegroeid ben en anderen graag bij wil begeleiden.
Een zee aan mogelijkheden zie ik voor me.
Reacties
Een reactie posten