Opvoeding (dag 11: week 2)
De laatste dag van de tweede week dat ik zzp'er ben, misschien geen vakantie meer heb en mezelf opdraag elke doordeweekse dag behalve lichaam en geest te trainen ook een blog te schrijven.
Nu over tot de orde van de dag. Vandaag staan de volgende dingen op de agenda. Om 9:30, wek ik mijn zoon en ga ik naar station Science Park om mijn LIFE! collega op te pikken waarna we doorrijden naar Oostzaan om daar te vergaderen. Om 12:00 uur gaan we een pand bezichtigen en om 14:30 moet ik in Bloemendaal aan Zee zijn op camping De Lakens. Mijn zoon is van 9:30 tot 14:30 met Dakini, ze reizen samen naar de camping en zo lost hij weer een stuk van zijn schulden in.
Schulden die ontstonden toen hij op de terugweg van zijn lange verblijf in Zuid-Amerika zijn vlucht mistte en wij vanuit Nederland een nieuw ticket moesten kopen. Ik maakte een strippenkaart waar hij door op te passen een deel van de 'schulden' terug betaalt in natura dus. Dat hij zijn vliegtuig mistte bezorgde mij een tergende stress. Ik had me ondertussen zo verheugd om het wederzien, dat het telefoontje van zijn vader met de betreurende mededeling in eerst instantie door mij als flauwe grap werd gehoord. Het duurde echt enkele minuten totdat ik tot me daaor kon laten dringen dat ik nog langer zonder de omhelzing van mijn zoon moest leven.
Ik was op het moment dat mijn ex mijn belde les aan het geven. Tijdens die les vertelde ik vol trots en blijdschap over de reis die zoonlief gemaakt had en dat ik hem de volgende morgen op zou halen en mijn les dus overgenomen zou worden door mijn collega. De bel ging, ik keek op mijn smartphone met een vreemd voorgevoel en las een verzoek tot terugbellen.
Gevoelens van schaamte (ik had mijn kind met meer gevoel voor verantwoordelijheid moeten opvoeden, wat zouden anderen er wel niet van zeggen/denken), irritatie (ik moest nu geld gaan voorschieten, terwijl ik aan het sparen was voor een laptop) en teleurstelling (nu kon ik hem nog steeds niet terugzien terwijl ik hem mistte) kwamen bij mij op.
Uiteindelijk was het mijn stagiaire die mij glashelder wist terug te geven wat ik nodig had. 'Mailin volgens mij wil jij je zoon eigenlijk zo snel mogelijk zien en heeft hij net al een les geleerd door zijn vlucht te missen, los van al die andere lessen die hij deze maanden geleerd heeft'. Ik stond met mijn oren te klapperen, wat een waarheid en ja ik wilde niks liever dan dat hij zo spoedig mogelijk terug zou zijn. Ik belde mijn ex terug en we maakten een financieel plan om een ticket te kopen.
Zes dagen later kon ik hem begroeten op Schiphol. Hij was gegroeid op alle mogelijke manieren en ik had weer eens geleerd dat naar mijn hartje luisteren dus toch de beste raad is.
Nu over tot de orde van de dag. Vandaag staan de volgende dingen op de agenda. Om 9:30, wek ik mijn zoon en ga ik naar station Science Park om mijn LIFE! collega op te pikken waarna we doorrijden naar Oostzaan om daar te vergaderen. Om 12:00 uur gaan we een pand bezichtigen en om 14:30 moet ik in Bloemendaal aan Zee zijn op camping De Lakens. Mijn zoon is van 9:30 tot 14:30 met Dakini, ze reizen samen naar de camping en zo lost hij weer een stuk van zijn schulden in.
Schulden die ontstonden toen hij op de terugweg van zijn lange verblijf in Zuid-Amerika zijn vlucht mistte en wij vanuit Nederland een nieuw ticket moesten kopen. Ik maakte een strippenkaart waar hij door op te passen een deel van de 'schulden' terug betaalt in natura dus. Dat hij zijn vliegtuig mistte bezorgde mij een tergende stress. Ik had me ondertussen zo verheugd om het wederzien, dat het telefoontje van zijn vader met de betreurende mededeling in eerst instantie door mij als flauwe grap werd gehoord. Het duurde echt enkele minuten totdat ik tot me daaor kon laten dringen dat ik nog langer zonder de omhelzing van mijn zoon moest leven.
Ik was op het moment dat mijn ex mijn belde les aan het geven. Tijdens die les vertelde ik vol trots en blijdschap over de reis die zoonlief gemaakt had en dat ik hem de volgende morgen op zou halen en mijn les dus overgenomen zou worden door mijn collega. De bel ging, ik keek op mijn smartphone met een vreemd voorgevoel en las een verzoek tot terugbellen.
Gevoelens van schaamte (ik had mijn kind met meer gevoel voor verantwoordelijheid moeten opvoeden, wat zouden anderen er wel niet van zeggen/denken), irritatie (ik moest nu geld gaan voorschieten, terwijl ik aan het sparen was voor een laptop) en teleurstelling (nu kon ik hem nog steeds niet terugzien terwijl ik hem mistte) kwamen bij mij op.
Uiteindelijk was het mijn stagiaire die mij glashelder wist terug te geven wat ik nodig had. 'Mailin volgens mij wil jij je zoon eigenlijk zo snel mogelijk zien en heeft hij net al een les geleerd door zijn vlucht te missen, los van al die andere lessen die hij deze maanden geleerd heeft'. Ik stond met mijn oren te klapperen, wat een waarheid en ja ik wilde niks liever dan dat hij zo spoedig mogelijk terug zou zijn. Ik belde mijn ex terug en we maakten een financieel plan om een ticket te kopen.
Zes dagen later kon ik hem begroeten op Schiphol. Hij was gegroeid op alle mogelijke manieren en ik had weer eens geleerd dat naar mijn hartje luisteren dus toch de beste raad is.
Reacties
Een reactie posten