'Kijken wie er wint' (dag 10: week 2)
Tegenwoordig heb ik een profiel op LinkedIn. Zeg je dat zo? Omdat ik nu als zzp'er in het leven sta, leek me dat wel een handigheidje. Mijn profiel was nog totaal niet klaar of compleet, maar omdat ik al bepaalde informatie opgeslagen had, activeerde ik daarmee direct mijn profiel. Eigenijk had ik behoefte aan alles op orde maken achter de coulissen, alvorens de gordijnen te openen. Maar ja mijn ideeen wijken wel vaker af van het gangbare.
Oftewel een ieder die mij via de mail kent, kon mij min of meer begluren en een verzoek tot connectie sturen. Andersom ben ik ook meteen gaan zoeken en kijken; hoe doen anderen dat? Er is een gedeelte waar ik mijn vaardigheden kan invullen. Maar en nu komt het, die vaardigheden klinken pas aannemelijk wanneer anderen onderschrijven dat ik dat inderdaad kan.
Hmmmm...dacht ik tja wat weten anderen van mij? En wat weet ik werkelijk van mijzelf. Maar al snel kwamen er ontzettend veel woorden naar boven die wel degelijk bij mij passen. Misschien verschillen de meningen of dat wel of niet vaardigheden zijn. Ik noem karaktereigenschappen dus ook vaardigheden. En heb er ook wat eigenaardigheden bij gezet. Het is volgens mij van groot belang te weten met wie je gaat samenwerken, je wil toch weten wat voor vlees je in de kuip hebt, voordat je het weet heb je een kat in de zak gekocht. Het pochen is begonnen, kijken wie er wint.
Het leven lijkt echt zo vaak een wedstrijd. Wanneer je als klein kind voor het eerst naar school gaat, begint het gedonder al. Wie mag er naast de juf zitten? Wie weet het juiste antwoord op haar retorische vragen? Wie kan zijn veters al strikken? Wie kan zijn eigen naam al schrijven? Wie kleurt er al netje binnen de lijntjes? Wie heeft het kartonnen kerstboompje het beste nagemaakt? Het moge ondertussen wel duidelijk zijn dat ik een ander pad bewandel als docent. Er zullen mensen zijn die denken dat ik wat dat betreft van het padje ben...heerlijk de anarchist in me maakt een vreugdesprongetje.
De laatste maanden bij mijn vorige werkgever ROCTOP, merkte ik tijdens mijn lessen dat wat ik 'moest' verkopen niet meer was waar ik in geloofde. Ik voelde me een vegetariër werkzaam bij een slager. En ja dan mag die slager wel af en toe biologisch vlees verkopen, maar toch het blijft vlees. Ik begon steeds vaker mijn leerlingen te vertellen dat ik er moeite mee had om me aan de schoolregels te houden.
Leerlingen mochten bijvoorbeeld nooit eten in de les. Ik wist dat ze geen tijd namen om te ontbijten en ik wist ook dat je je met een legen maag niet kan concentreren. Dus dan besprak ik mijn innerlijke conflict.
Op een dag zei een leerling:'Maar juf als u toch hier blijft werken, dan bent u eigenlijk schijnheilig'. Ik keek hem aan en zei: 'Je hebt helemaal gelijk'. Al die gebeurtenissen bij elkaar, plus mijn persoonlijke groei en ontwikkeling maakten dat ik met een grote glimlach op mijn smoelwerk ontslag nam. Het voelde als een grote overwinning.
Oftewel een ieder die mij via de mail kent, kon mij min of meer begluren en een verzoek tot connectie sturen. Andersom ben ik ook meteen gaan zoeken en kijken; hoe doen anderen dat? Er is een gedeelte waar ik mijn vaardigheden kan invullen. Maar en nu komt het, die vaardigheden klinken pas aannemelijk wanneer anderen onderschrijven dat ik dat inderdaad kan.
Hmmmm...dacht ik tja wat weten anderen van mij? En wat weet ik werkelijk van mijzelf. Maar al snel kwamen er ontzettend veel woorden naar boven die wel degelijk bij mij passen. Misschien verschillen de meningen of dat wel of niet vaardigheden zijn. Ik noem karaktereigenschappen dus ook vaardigheden. En heb er ook wat eigenaardigheden bij gezet. Het is volgens mij van groot belang te weten met wie je gaat samenwerken, je wil toch weten wat voor vlees je in de kuip hebt, voordat je het weet heb je een kat in de zak gekocht. Het pochen is begonnen, kijken wie er wint.
Het leven lijkt echt zo vaak een wedstrijd. Wanneer je als klein kind voor het eerst naar school gaat, begint het gedonder al. Wie mag er naast de juf zitten? Wie weet het juiste antwoord op haar retorische vragen? Wie kan zijn veters al strikken? Wie kan zijn eigen naam al schrijven? Wie kleurt er al netje binnen de lijntjes? Wie heeft het kartonnen kerstboompje het beste nagemaakt? Het moge ondertussen wel duidelijk zijn dat ik een ander pad bewandel als docent. Er zullen mensen zijn die denken dat ik wat dat betreft van het padje ben...heerlijk de anarchist in me maakt een vreugdesprongetje.
De laatste maanden bij mijn vorige werkgever ROCTOP, merkte ik tijdens mijn lessen dat wat ik 'moest' verkopen niet meer was waar ik in geloofde. Ik voelde me een vegetariër werkzaam bij een slager. En ja dan mag die slager wel af en toe biologisch vlees verkopen, maar toch het blijft vlees. Ik begon steeds vaker mijn leerlingen te vertellen dat ik er moeite mee had om me aan de schoolregels te houden.
Leerlingen mochten bijvoorbeeld nooit eten in de les. Ik wist dat ze geen tijd namen om te ontbijten en ik wist ook dat je je met een legen maag niet kan concentreren. Dus dan besprak ik mijn innerlijke conflict.
Op een dag zei een leerling:'Maar juf als u toch hier blijft werken, dan bent u eigenlijk schijnheilig'. Ik keek hem aan en zei: 'Je hebt helemaal gelijk'. Al die gebeurtenissen bij elkaar, plus mijn persoonlijke groei en ontwikkeling maakten dat ik met een grote glimlach op mijn smoelwerk ontslag nam. Het voelde als een grote overwinning.
Reacties
Een reactie posten