Dag 3: Mijn nieuwe levenspad
Mijn voorstel voor vandaag was vergaderen in de speeltuin voor mijn huis. Twee redenen waarom ik hier behoefte aan had: ten eerste waren de gemoederen een beetje opgelopen, ik was in de rol van mediator gestapt, de lucht leek geklaard maar toch had ik behoefte aan wat frisse lucht. Ten tweede was Dakini mijn 4 jarige dochter aanwezig en kon die wel wat afleiding gebruiken leek mij.
We vertrokken met z'n vieren naar de gigantische picknicktafel midden op het grote speelplein en werkten onze things-to-do-lijst af. We belden met de belastingdienst over onze wens om als stichting een ANBI status te verkrijgen. De persoon die ons er meer over kon vertellen, was nu bezet en belt morgen tussen 11 en 2 terug. Enige teleurstelling was voelbaar. We belden een teamlid dat beschikbaar was om te skypen maar haar telefoon was bezet. We belden met de onderwijsinspectie maar in verband met de zomervakantie waren ze maar tot half 1 open. We belden 3 minuten te laat.
Gelukkig zijn er ook vorderingen gemaakt. Zo hebben we beeldvorming gedaan over vragen die de onderwijsinspectie ons zal stellen. We besloten dat we hier vaker over zullen praten zodat onze antwoorden op de vragen levendig blijven en we ons allemaal bekwaam voelen om ze te beantwoorden.
Nadat we 4 uur later ons afsluitingsrondje deden, hoorde ik ons allemaal zeggen dat we ons rustig voelden en opgelucht waren. De bedruktheid was uit de lucht. Met Dakini aan mijn hand liep ik blij terug naar huis. Het besef dat ik mezelf mag en durf te zijn in het team van LIFE! maakt me telkens weer zo gelukkig. Het blaast elke vorm van twijfel of ik toch bij mijn oude werkgever had moeten blijven stevig weg.
We vertrokken met z'n vieren naar de gigantische picknicktafel midden op het grote speelplein en werkten onze things-to-do-lijst af. We belden met de belastingdienst over onze wens om als stichting een ANBI status te verkrijgen. De persoon die ons er meer over kon vertellen, was nu bezet en belt morgen tussen 11 en 2 terug. Enige teleurstelling was voelbaar. We belden een teamlid dat beschikbaar was om te skypen maar haar telefoon was bezet. We belden met de onderwijsinspectie maar in verband met de zomervakantie waren ze maar tot half 1 open. We belden 3 minuten te laat.
Gelukkig zijn er ook vorderingen gemaakt. Zo hebben we beeldvorming gedaan over vragen die de onderwijsinspectie ons zal stellen. We besloten dat we hier vaker over zullen praten zodat onze antwoorden op de vragen levendig blijven en we ons allemaal bekwaam voelen om ze te beantwoorden.
Nadat we 4 uur later ons afsluitingsrondje deden, hoorde ik ons allemaal zeggen dat we ons rustig voelden en opgelucht waren. De bedruktheid was uit de lucht. Met Dakini aan mijn hand liep ik blij terug naar huis. Het besef dat ik mezelf mag en durf te zijn in het team van LIFE! maakt me telkens weer zo gelukkig. Het blaast elke vorm van twijfel of ik toch bij mijn oude werkgever had moeten blijven stevig weg.
Reacties
Een reactie posten