Work in progress...

'Ik wil er niet in gezien worden', zei ik terwijl 4 personen die me ondertussen zeer dierbaar waren geworden me aankeken en verwachtingsvol hun oren geopend hadden om van mij te horen wat mij zo geraakt had.

Ik wilde niet dat zij zouden horen wat er in mij omging. Want er was schaamte. Schaamte voor dat wat ik voelde en wenste.

'Maar wat als we jou nu wel zien?', vroeg 1 van de 4.

Tja praten over mijn schaduwkant of vanuit de schaduw en mijn pijn gezien worden, vind ik maar moeilijk. Want nee er is nog geen acceptatie en ja ik identificeer me ermee. En daar vind ik vervolgen ook nog eens van alles van.

En dus mocht mijn weerstand er even helemaal zijn. Ik stond op en liep weg.

Maar niet het weglopen dat geen wederzien in zich draagt, Het was een weglopen in contact. 'Ik ga weg maar kom zo terug', sprak ik uit, want dat was wat ik nu nodig had, de impuls om te vluchten even helemaal volgen.

Ik liep naar een plek 200 meter verderop en nam plaats aan de voeten van een gekruisigde Jezus bij een stenen opstapje. Ik keerde mijn rug naar de lijdende man en nam plaats.

Daar zat ik dan, ziele alleen, zielig te doen, wat voelde ik nu precies, en wat leverde deze afzondering me eigenlijk op?

Vaak wanneer ik met mijn schaduwkant te maken krijg, of om concreter te zijn wanneer ik gedachtes over jaloezie met daaraan gekoppeld angst krijg, voel ik een neiging om te vluchten en nooit meer terug te keren. Maar in de werkelijkheid verstijf ik, bevries ik en komt er uit mijn mond geen enkele klank meer.

Daarom alleen al was het belangrijk voor mij om het deze keer eens anders te doen, om te spreken en te voelen hoe het is om de vluchtbeweging helemaal af te maken maar wel in contact.

Na een paar minuten daar op dat opstapje gezeten te hebben, besloot ik weer terug te gaan en hoopte dat de luisteraars er nog zouden zijn.

Nadat ik ontvangen was, vroeg de focusser of nu het moment daar was om partnerfocussen te doen en ik voelde een stevige ja.

We namen plaats tegenover elkaar en ik mocht vrijuit spreken maar bovenal voelen wat er in mijn lichaam voelbaar was terwijl ik terugging naar mijn gedachtes over de aanleidng.

Steeds als er zich een geraaktheid aandiende vroeg de focusser of ik die even helemaal kon begroeten/ voelen of waarnemen. Alles wat zich aandiende werd uitgenodigd er even helemaal te zijn.

Na ongeveer 20 minuten transformeerde mijn angst en afkeer in zachte liefde en stilte. Mijn lichaam had zich volledig ontspannen en omdat ik gevraagd werd of ik mijn ogen kon openen om mijn lief aan te kijken, deed ik dat.

Alle angst en schaamte rondom de jaloezie en ook de jaloezie zelf waren verdwenen.

De rest van de dag en ook de dag erna en vandaag komen er flarden terug van de sessie en mijn proces. Ik vraag me steeds af waarom ik niet kan accepteren dat dat mijn schaduwkanten zijn en probeer er met zachtheid naar te kijken en de lichamelijke gevoelens uit te nodigen en te voelen.

Of ik ooit van mijn jaloezie afkom, lijkt mij niet. Of ik ooit kan accepteren dat het zich via mij wil manifesteren, weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat ik door te focussen, contact kan maken met alles dat het aanraakt in mijn wezen en dat het werkelijk voelen en begroeten daarvan toch zachtheid en liefde brengt.

'work in progress'

Ahee!