De luizenkam papa

De afgelopen week heb ik verschillende personen gehoord die iets vertelden over wel of geen contact met je vader of je kind hebben.
Er zijn natuurlijk ook vrouwen die hun kinderen niet of nog weinig zien en mannen die niet willen dat hun kind naar de moeder gaat. Dit zie je alleen in deze Westerse maatschappij nog steeds minder vaak. Vandaar dat ik nu alleen even de vaders belicht.

Meestal zijn het moeders die de vaders verbieden hun kind te zien. Ik probeer me er altijd iets bij voor te stellen waarom de vaders nou geen contact zouden mogen. 

Wat is er in godsnaam met die vaders aan de hand dat het voor de moeders een totale 'no go' is dat hun kinderen hun eigen vader mogen zien? 

Hierna onderscheid ik een paar redenen:

Ik ben vrouwen tegengekomen wiens partner vreemdgegaan was (lange tijd) en die hem op deze wijze als het ware wilden straffen door het contact met het meestal nog (zeer) jonge kind te verbieden. 

Ook ben ik vrouwen tegengekomen die het contact stopten wanneer hun ex een nieuwe vrouw kreeg en ze het moeilijk vonden dat deze nieuwe vrouw in het leven van hun kinderen zou komen. Gevolg ook hier was het verbreken van contact of strenge voorwaarden stellen waarbij de nieuwe vrouw niet aanwezig mag zijn wanneer vader kind opzoekt of meeneemt.

In de twee bovengenoemde situaties lijkt er sprake te zijn van afgunst, jaloezie, wantrouwen en (oude) pijn bij de moeder. 

Ik kan me een vrouw herinneren wiens ex-man enorm genoot van zijn plotsklapse vrijheid die voortkwam uit de opgelegde straf van zijn ex vrouw. De alleenstaande moeder, draaide in korte tijd het verbod om en zorgde ervoor dat de vader veel meer tijd met de kinderen moest doorbrengen. Dat leek een betere 'straf'. De kinderen werd weinig gevraagd en leken in beide gevallen slachtoffer van een persoonlijke vete tussen de ouders.

Er zijn mij ook gevallen bekend van vaders die ofwel een zware verslaving hebben en zichzelf lichamelijk verwaarlozen en/of in het criminele circuit hun brood verdienen, ofwel er is sprake van (vermoedelijke) seksueel misbruik waardoor moeders geen vertrouwen hebben als het gaat om de veiligheid van hun kind.

Maar...er zijn ook vaders die zelf geen contact met hun eigen kind(eren) willen. Ze zien hun kind heel sporadisch, onderhouden geen (telefonisch) contact en lijken veel meer prioriteit te stellen aan hun nieuwe relatie en of gezin. Een andere reden kan zijn dat ze te druk met hun werk of andere bezigheden zijn. Moeders en kinderen zouden het heel fijn vinden als vader wat vaker en regelmatiger ten tonele verschijnt, maar dit lijkt onmogelijk. 

Ik krijg bij dit soort verhalen altijd een zelfde soort gedachte. Gedachtes over de vader die te maken gaat krijgen met spijt en gemiste kansen. 

Wanneer je kind onder de 12 is en dus nog niet zelf mag beslissen bij wie het wil wonen, kan je als gescheiden ouder er bewust voor kiezen om het co-ouderschap aan te gaan. Ik heb dit 3 keer gedaan. Hierdoor verplicht je elkaar om minstens de helft van de tijd, oftewel 50/50 met (de opvoeding van) je kind bezig te zijn. Redenen als; ‘het past niet met mijn werk of mijn nieuwe liefde wil dat niet’, zijn dan mijns inziens ongeldig. Want allebei de ouders hebben de verplichting om in het onderhoud van hun kind te voorzien of krijgen te maken met de wensen van een nieuwe partner en ja dat is ondergeschikt lijkt mij.

Vaak zie ik dat moeders een (over)bezorgde houding ten aanzien van hun kinderen hebben na een scheiding en daarom wellicht meer dan de helft van de tijd opeisen. Na verloop van tijd klagen ze er dan over dat de vader geen tijd vrijmaakt om zijn kinderen te zien. 

Het lijkt er dan op dat de vaders die meer dan de helft van de tijd "vrij waren" niet meer gewend zijn aan het dagelijks zorgen voor hun kinderen en het zich maar makkelijk laten welgevallen. Ze krijgen het vervolgens bijna niet meer voor elkaar om de zorg voor hun eigen kind weer op te pakken. Een moeizame verschuiving van de ‘bioscoop, pretpark, laat naar bed papa’ naar de ‘eet je groente, op tijd naar bed en luizenkam papa’. Oftewel 'moeders laat die vaders zo snel mogelijk wennen aan de minder leuke kanten van het zorgende ouderschap en laat je bezorgdheid en gedachte dat jij het beter doet, los'.

Waarschijnlijk raakt deze tekst wel wat emoties bij alleenstaande moeders of vaders die hun kind niet mogen zien. Er kan ook irritatie of boosheid naar mij toe komen over de (kort door de bocht) conclusies over de cliches' over de moeder- en vaderrollen. En ja ik moet af en toe de boel een beetje opschudden en confronteren, dat is de aard van dit beestje. En ja jij mag daar van alles van vinden en bij voelen.

Ahee!