Touch me
Waarschijnlijk ben ik als baby en peuter geknuffled en aangeraakt. Want dat is nou eenmaal de norm, baby's ruiken lekker, zijn ultra zacht en miniscuul dus zeer aaibaar. Peuters hebben vaak nog wat babyvet en de zachtheid van hun huid in combinatie met hun mini formaat maken dat ook zij regelmatig aangeraakt worden.
Ik kan me niet herinneren dat ik aangeraakt werd als kind. Dat ik er behoefte aan had, kan ik me ook niet herinneren. Pas toen ik 21 was en in Amsterdam woonde en Zon leerde kennen, werd ik me bewust van mijn niet knuffelige aard. Als een stijve Pinokkio ontving ik haar omhelzingen, heel ongemakkelijk.
Zon was van een ander caliber, zij legde haar hoofd te pas en onpas op de schoot van vrienden die naast haar zaten, ik keek mijn ogen uit. Dat wilde ik ook durven maar hoe moest dat dan?
Het begon met het omhelzen tijdens een begroeting. Bij mijn ouders oefende ik deze nieuwe overtuiging. Mijn moeder kon het ontvangen, mijn vader veranderde in een houten Klaas (ik had het van geen vreemde).
Daarna kwam ik in aanraking met de massage. Een hemelse ervaring om constant aangeraakt te worden door een (meestal) vreemde. Al regelmatig had ik stiekem ervaren hoe groot mijn verlangen kon zijn om, wanneer ik naast een prettig persoon zat, mijn arm of been tegen die persoon aan te laten leunen. Soms deed ik het zogenaamd per ongeluk, maar meestal hield ik me in.
Sinds ik aan geweldloze communicatie doe en cursussen volg bij Yoram Mosenzon, ontdek ik dat ik gewoon tegen medecursisten aan mag leunen zonder dat dat vreemd is. Bij de biodanzaavonden werd aanraking nog normaler. Bij LIFE! de school waar ik aan meedoe, is elkaar omhelzen en tegen elkaar aanzitten 'de norm'. Wat een blessing!
Gisteren tijdens de focuscursus voelde ik een enorm verlangen om een medecursiste aan te raken. Ik wilde haar haren door mijn vingers laten glijden, haar rug en schouders masseren, tegen haar aan zitten, mijn hoofd in haar schoot leggen. We deden een oefening samen en besloten onze eigen draai eraan te geven, een focusachtige variant op circling.
Daar zat ik dan tegenover haar en mijn hart vulde zich met zachtheid en liefde. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vertelde wat mijn verlangen was. Ze kon het ontvangen zonder er iets mee te doen. Plots werd ik overvallen door schaamte, een gedachte dat ik grensoverschrijdend was geweest speelde door mijn hoofd en er was verdriet. Een besef het als kind afgeleerd te hebben om uit te spreken wat ik voel uit angst fout te zijn.
Na enkele minuten sprak ik alsnog een wens uit; mijn hoofd in haar schoot te mogen leggen. En zo lag ik lang te genieten van de streling over mijn haren.
Daarna kwam ze in mijn armen liggen. Zo vulden wij de oefentijd op onze eigen manier.
Wat ik gisteren leerde, was dat eerlijk en open zijn, mijn verlangen uit te spreken me kwetsbaar maakt maar ook zorgt voor helderheid en inzichten. Bijvoorbeeld dat de mens gemaakt is om aangeraakt te worden.
Een omhelzing geef ik je...
Ahee!
Ik kan me niet herinneren dat ik aangeraakt werd als kind. Dat ik er behoefte aan had, kan ik me ook niet herinneren. Pas toen ik 21 was en in Amsterdam woonde en Zon leerde kennen, werd ik me bewust van mijn niet knuffelige aard. Als een stijve Pinokkio ontving ik haar omhelzingen, heel ongemakkelijk.
Zon was van een ander caliber, zij legde haar hoofd te pas en onpas op de schoot van vrienden die naast haar zaten, ik keek mijn ogen uit. Dat wilde ik ook durven maar hoe moest dat dan?
Het begon met het omhelzen tijdens een begroeting. Bij mijn ouders oefende ik deze nieuwe overtuiging. Mijn moeder kon het ontvangen, mijn vader veranderde in een houten Klaas (ik had het van geen vreemde).
Daarna kwam ik in aanraking met de massage. Een hemelse ervaring om constant aangeraakt te worden door een (meestal) vreemde. Al regelmatig had ik stiekem ervaren hoe groot mijn verlangen kon zijn om, wanneer ik naast een prettig persoon zat, mijn arm of been tegen die persoon aan te laten leunen. Soms deed ik het zogenaamd per ongeluk, maar meestal hield ik me in.
Sinds ik aan geweldloze communicatie doe en cursussen volg bij Yoram Mosenzon, ontdek ik dat ik gewoon tegen medecursisten aan mag leunen zonder dat dat vreemd is. Bij de biodanzaavonden werd aanraking nog normaler. Bij LIFE! de school waar ik aan meedoe, is elkaar omhelzen en tegen elkaar aanzitten 'de norm'. Wat een blessing!
Gisteren tijdens de focuscursus voelde ik een enorm verlangen om een medecursiste aan te raken. Ik wilde haar haren door mijn vingers laten glijden, haar rug en schouders masseren, tegen haar aan zitten, mijn hoofd in haar schoot leggen. We deden een oefening samen en besloten onze eigen draai eraan te geven, een focusachtige variant op circling.
Daar zat ik dan tegenover haar en mijn hart vulde zich met zachtheid en liefde. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vertelde wat mijn verlangen was. Ze kon het ontvangen zonder er iets mee te doen. Plots werd ik overvallen door schaamte, een gedachte dat ik grensoverschrijdend was geweest speelde door mijn hoofd en er was verdriet. Een besef het als kind afgeleerd te hebben om uit te spreken wat ik voel uit angst fout te zijn.
Na enkele minuten sprak ik alsnog een wens uit; mijn hoofd in haar schoot te mogen leggen. En zo lag ik lang te genieten van de streling over mijn haren.
Daarna kwam ze in mijn armen liggen. Zo vulden wij de oefentijd op onze eigen manier.
Wat ik gisteren leerde, was dat eerlijk en open zijn, mijn verlangen uit te spreken me kwetsbaar maakt maar ook zorgt voor helderheid en inzichten. Bijvoorbeeld dat de mens gemaakt is om aangeraakt te worden.
Een omhelzing geef ik je...
Ahee!
Reacties
Een reactie posten