Confronterende eyeopener
Eindelijk weer tijd voor een blog. Of moet ik zeggen, helaas weer tijd voor een blog? Zeven weken geleden begon ik met dagelijks een blog te schrijven omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik als zzp'er wel genoeg tijdbesteding zou hebben. Ik 'dwong' mezelf elke ochtend te mediteren, sporten en een blog te schrijven. Dat bleek al snel een prachtige stimulans om scherp te blijven en mijn hart te luchten.
Zaterdag schreef ik voor het laatst en sindsdien heb ik geen minuut de tijd gehad te beschrijven hoe de zaken ervoor staan. Zoals bekend, was ik me dit weekend aan het voorbereiden op de pitch van "onzenieuweschool" met mijn mooie 16+@LIFE! plan. Ik was goed voorbereid en maandagochtend vertrok ik ruim op tijd met mijn Alladinschoenen aan, richting Pakhuis de Zwijger. Onderweg spotte ik een jurylid, met haar schouders opgetrokken en een voorovergebogen houding zette ze een sprint in. Omdat ik te vroeg was, fietste ik de brug op om even van de zonsopgang te genieten.
Hoewel niet alleen ik, maar ook andere pitchers die mij omhelsen en zoenden, erg onder de indruk waren van mijn prestatie, voelde ik 's avonds toch een onheilspellend gevoel. Hoezeer ik ook mijn best deed dit weg te "affirmeren", het gevoel bleef.
Gisterochtend was de opening van LIFE!. Of noem het de geboorte; Toontje bakte een gezonde appeltaart, ik zette er een kaarsje op met een nul en met z'n allen zongen we een mengelmoesje van zelfbedachte geboorteliedjes. Het kaarsje mocht uitgeblazen worden maar iedereen wilde dat doen. Dus staken we 21 keer het kaarsje opnieuw aan. Het voelde meteen als een mijlpaal, de hele klas mag het kaarsje uitblazen, heb je ooit?
De dag had vele hoogtepunten en aan het geklik van de fotocamera te horen zijn minstens allen vastgelegd. Er werden pannenkoeken van klei gebakken, een dode slak werd bekeken, we bedachten het refrein van het LIFElied, er was een tocht met de wiebelbrug over het krokodillenwater, er werd ruzie gemaakt, er vloeiden tranen, we aten samen, bouwden bruggen met Kapla, er werd een moodboard gemaakt en 3 moties kregen CONSENT.
Ergens tegen de middag werd ik overvallen door extreme nieuwsgierigheid. Ik pakte mijn mobieltje en keek naar het beeldscherm. Er waren 3 e-mails binnen gekomen en mijn lichaam verklapte me meteen dat 1 daarvan van de jury zou zijn en dat het bericht me niet blij zou maken.
Drie uur later fietste ik naar de pont van het IJplein en deed erg mijn best om te ontdekken wat mijn deelname aan de pitch en de Challenge in het algemeen mij voor nieuws geleerd had. Het deed me denken aan Dakini die vlak voordat we wegfietsten op een wat geïrriteerde toon aan Deedee geantwoord had dat ze NIKS geleerd had op school.
Wat ik wel geleerd heb, is dat mijn hart volgen ook gepaard kan gaan met diep verdriet. En dat is een confronterende eyeopener.
Zaterdag schreef ik voor het laatst en sindsdien heb ik geen minuut de tijd gehad te beschrijven hoe de zaken ervoor staan. Zoals bekend, was ik me dit weekend aan het voorbereiden op de pitch van "onzenieuweschool" met mijn mooie 16+@LIFE! plan. Ik was goed voorbereid en maandagochtend vertrok ik ruim op tijd met mijn Alladinschoenen aan, richting Pakhuis de Zwijger. Onderweg spotte ik een jurylid, met haar schouders opgetrokken en een voorovergebogen houding zette ze een sprint in. Omdat ik te vroeg was, fietste ik de brug op om even van de zonsopgang te genieten.
Hoewel niet alleen ik, maar ook andere pitchers die mij omhelsen en zoenden, erg onder de indruk waren van mijn prestatie, voelde ik 's avonds toch een onheilspellend gevoel. Hoezeer ik ook mijn best deed dit weg te "affirmeren", het gevoel bleef.
Gisterochtend was de opening van LIFE!. Of noem het de geboorte; Toontje bakte een gezonde appeltaart, ik zette er een kaarsje op met een nul en met z'n allen zongen we een mengelmoesje van zelfbedachte geboorteliedjes. Het kaarsje mocht uitgeblazen worden maar iedereen wilde dat doen. Dus staken we 21 keer het kaarsje opnieuw aan. Het voelde meteen als een mijlpaal, de hele klas mag het kaarsje uitblazen, heb je ooit?
De dag had vele hoogtepunten en aan het geklik van de fotocamera te horen zijn minstens allen vastgelegd. Er werden pannenkoeken van klei gebakken, een dode slak werd bekeken, we bedachten het refrein van het LIFElied, er was een tocht met de wiebelbrug over het krokodillenwater, er werd ruzie gemaakt, er vloeiden tranen, we aten samen, bouwden bruggen met Kapla, er werd een moodboard gemaakt en 3 moties kregen CONSENT.
Ergens tegen de middag werd ik overvallen door extreme nieuwsgierigheid. Ik pakte mijn mobieltje en keek naar het beeldscherm. Er waren 3 e-mails binnen gekomen en mijn lichaam verklapte me meteen dat 1 daarvan van de jury zou zijn en dat het bericht me niet blij zou maken.
Drie uur later fietste ik naar de pont van het IJplein en deed erg mijn best om te ontdekken wat mijn deelname aan de pitch en de Challenge in het algemeen mij voor nieuws geleerd had. Het deed me denken aan Dakini die vlak voordat we wegfietsten op een wat geïrriteerde toon aan Deedee geantwoord had dat ze NIKS geleerd had op school.
Wat ik wel geleerd heb, is dat mijn hart volgen ook gepaard kan gaan met diep verdriet. En dat is een confronterende eyeopener.
Reacties
Een reactie posten