Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Dit weekend waren we bij elkaar in Dreumel. Met z'n dertienen in de natuur en in proces. Wat ik zag was een patroon dat ik maar al te goed herinner uit mijn vorige liefdesrelaties. De bijna vreemde gewaarwording dat aanraken en aangeraakt worden door je lief, helemaal niet meer gebeurt.  Ja in het begin nog wel, dan kan je niet van elkaars lichaam afblijven. Maar vaak na de geboorte van het grut komt het klad erin. Alsof er steeds een werkelijk legitieme reden is om niet meer fysiek in contact te zijn met je partner.  Want je bent moe van de zwangerschap, van de bevalling, van de borstvoeding, van de onderbroken nachten en daarna dus van je werk, slecht slapende (andere) kinderen, het huishouden, de toko draaiende houden, de administratie en bovenal gedoe en als het zo door gaat het leven zelf en de relatie in het bijzonder. Daar komt bij dat je door de afwezigheid van de dagelijkse aanrakingen, massages en vrijpartijen niet lekker meer in je vel begint te z

'Wat doen we eigenlijk?' is een veelgestelde vraag in de authenticiteitscirkel. Daaraan gekoppeld is er het onderzoek in mij met als hamvraag: 'Wat levert de cirkel mij nou op?' Voor mij is de authenticiteitscirkel een plek waar ik kan oefenen voor straks... in het echte leven. Vaak noem ik het een laboratorium waar ik experimenteer met authentiek zijn. Wetende  dat als ik iets voor het eerst zeg of doe dat  h et moeilijkst is en dat daarna de tweede en daaropvolgende keren altijd makkelijker en moeitelozer zullen zijn. NU in mijn leven is het thema 'uitdrukken versus onderdrukken' het onderzoek dat ik doe.  Dus tijdens de cirkel kijk ik waar ik me inhoud, iets onderdruk. Wanneer ik bewust niet uitspreek wat ik voel of denk, (pijler vertrouwen op wat er is) maak ik contact met mijn lichaam en voel of er iets te voelen is. (pijler containment van de ervaring).   Lees: verkrampingen, misselijkheid, tintelingen, knopen in de maag, brokken in de keel of

Gisteravond was ik in pijn. We waren met z'n zessen, maakten muziek, zongen, aten, spraken. lachten en opeens was die er de onvervulde behoefte in mij. Ik wilde een gezamelijke verbinding met de groep en ik wist niet wat te doen. Ik schraapte alle moed bij elkaar en sprak op een onhandige manier uit wat er bij mij gebeurde.  'Ik heb behoefte aan verbinding, diepgang, contact, spel, van alles kwam naar boven. De anderen keken mij aan maar geen van hen had eenzelfde behoefte.  En ik, ik had geen concreet idee hoe dat te realiseren. Er ontstond een pijnlijke situatie, de anderen kregen het gevoel dat ik vond dat zij er iets aan moesten doen. Raakten geirriteerd want immers zij hadden het goed genoeg. Mijn honest expression creëerde disharmonie, ik voelde schaamte en ongemak.  'Wat had ik in godsnaam gedaan? Waarom kon ik mijn bek ook niet gewoon houden en meedoen? Waarom moest ik altijd zo moeilijk doen?' En toen kwamen, ze de tranen

Wanneer ik speelfilms kijk, is het vaak zo dat in de relatie de man vaker seks wil dan de vrouw. Ook hoor ik standup comedians altijd grappen maken over dat ze alles uit de kast moeten halen om vrouwtje lief zo gek te krijgen dat ze wil neuken. Neuken ja, daar heb ik het nu even over, over het penetreren en klaarkomen, met alles dat daar eventueel aan vooraf gaat of bij komt.  Wanneer ik die films en grappen moet geloven zou dat betekenen dat vrouwen over het algemeen minder libido hebben dan mannen. Ik praat over de heteroseksuele situatie, dit even voor de helderheid. Er gebeuren altijd een paar dingen wanneer ik dat soort scenes in films zie of grappen van comedians hoor. Ik denk ten eerste...I most be a man. Ten tweede word ik een beetje boos/ lees geirriteerd want hoezo zouden vrouwen nou toch minder van geile seks houden dan de meneren op deze planeet? Dan komen er gedachtes als: doen die mannen wel hun best om hun godin te verleiden? Weten zij wel waar zij 'gek' va

De afgelopen week heb ik verschillende personen gehoord die iets vertelden over wel of geen contact met je vader of je kind hebben. Er zijn natuurlijk ook vrouwen die hun kinderen niet of nog weinig zien en mannen die niet willen dat hun kind naar de moeder gaat. Dit zie je alleen in deze Westerse maatschappij nog steeds minder vaak. Vandaar dat ik nu alleen even de vaders belicht. Meestal zijn het moeders die de vaders verbieden hun kind te zien. Ik probeer me er altijd iets bij voor te stellen waarom de vaders nou geen contact zouden mogen.  Wat is er in godsnaam met die vaders aan de hand dat het voor de moeders een totale 'no go' is dat hun kinderen hun eigen vader mogen zien?  Hierna onderscheid ik een paar redenen: Ik ben vrouwen tegengekomen wiens partner vreemdgegaan was (lange tijd) en die hem op deze wijze als het ware wilden straffen door het contact met het meestal nog (zeer) jonge kind te verbieden.  Ook ben ik vrouwen tegenge

Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Gisteren lag ik op de operatietafel. Het was een zeer bijzondere ervaring. Een ingreep waar ik al 18 jaar aan dacht maar nooit durfde te laten doen. Een vetbult ( vies woord vind ik)  laten verwijderen. Al 2 keer ging ik naar een arts om te checken of het een goed idee zou zijn hem weg te laten halen. Hoewel de artsen beiden adviseerden dat wel te doen maar ook zeiden dat ik het ook nog even kon laten, durfde ik steeds niet onder het mes. Er zat immers geen haast bij zeiden de artsen. Maar meer doorslaggevend voor mijn uitstelgedrag is het feit dat ik uit een doktersgezin kom. Daarom heb ik veel horrorverhalen over operaties gehoord over alle complicaties en ongelukken, ze zitten in mijn fantasierijke brein opgeslagen.  Maar dit jaar pas na een derde advies besloot ik het toch maar eens te laten doen. Immers mijn motto voor dit jaar, mijn jaar van de hond is, 'beslissen en doen'. Zie mijn India blog. Dus stond gisteren de hele dag in het teken van de dagbehandeling.