Hoe het hoort

Gisteravond was ik in pijn. We waren met z'n zessen, maakten muziek, zongen, aten, spraken. lachten en opeens was die er de onvervulde behoefte in mij. Ik wilde een gezamelijke verbinding met de groep en ik wist niet wat te doen. Ik schraapte alle moed bij elkaar en sprak op een onhandige manier uit wat er bij mij gebeurde. 

'Ik heb behoefte aan verbinding, diepgang, contact, spel, van alles kwam naar boven.

De anderen keken mij aan maar geen van hen had eenzelfde behoefte. En ik, ik had geen concreet idee hoe dat te realiseren.

Er ontstond een pijnlijke situatie, de anderen kregen het gevoel dat ik vond dat zij er iets aan moesten doen. Raakten geirriteerd want immers zij hadden het goed genoeg. Mijn honest expression creëerde disharmonie, ik voelde schaamte en ongemak. 

'Wat had ik in godsnaam gedaan? Waarom kon ik mijn bek ook niet gewoon houden en meedoen? Waarom moest ik altijd zo moeilijk doen?'

En toen kwamen, ze de tranen. Als de zonvloed, niet te stoppen, het ging maar door. Oude pijn gevoed door gedachtes er niet bij te horen, te vreemd en anders te zijn dan de rest, een verlangen naar verbinding en inclusion en een zoeken naar hoe dat te realiseren.

Mijn verdriet werd ontvangen in stilte, er werd ruimte gemaakt en ik mocht huilen en werd gelukkig niet getroost want daar kan ik als ik huil niet tegen.

Daarna maakte ik door mijn schaamte heen oogcontact met de anderen. Weer kwamen er tranen. En toen was er stilte. Ik legde mijn hoofd op de schoot van de persoon naast mij en werd gekoesterd.

Vandaag lang met mijn lief gepraat, geluisterd, gezocht, gevoeld en langzaam naar de zelfacceptatie toe bewogen.

Work in progress...
Er is nog wat verdriet in mijn lichaam, oude pijn, jackals over hoe ik zou moeten zijn in gezelschap, over hoe het hoort. 

En er zijn inzichten en ideeën over hoe een volgende keer te zijn met mijn behoefte aan verbinding. Wat zegt dit over mijzelf? Waar ben ik niet met mijzelf aanwezig? Ik zie nu heel duidelijk dat ik me totaal liet meenemen en me identicificeerde met mijn gevoel en gedachtes zonder daar met enige afstand naar te kijken. Even helemaal vergeten wat ik in essentie werkelijk ben.

Een leven lang leren, mezelf leren kennen. En vanuit openheid mijn process delen met de ander. Dit is wat ik doe.

Ahee!