Je raadt het al

Dit weekend waren we bij elkaar in Dreumel. Met z'n dertienen in de natuur en in proces. Wat ik zag was een patroon dat ik maar al te goed herinner uit mijn vorige liefdesrelaties.

De bijna vreemde gewaarwording dat aanraken en aangeraakt worden door je lief, helemaal niet meer gebeurt. 

Ja in het begin nog wel, dan kan je niet van elkaars lichaam afblijven. Maar vaak na de geboorte van het grut komt het klad erin. Alsof er steeds een werkelijk legitieme reden is om niet meer fysiek in contact te zijn met je partner. 

Want je bent moe van de zwangerschap, van de bevalling, van de borstvoeding, van de onderbroken nachten en daarna dus van je werk, slecht slapende (andere) kinderen, het huishouden, de toko draaiende houden, de administratie en bovenal gedoe en als het zo door gaat het leven zelf en de relatie in het bijzonder.

Daar komt bij dat je door de afwezigheid van de dagelijkse aanrakingen, massages en vrijpartijen niet lekker meer in je vel begint te zitten.
En bam...nog meer redenen om te gaan slapen in plaats van wakker te blijven 's avonds laat of 's morgens vroeg voor fysieke pleasure.

En nu komt voor mij de crux, uit deze spiraal komen lijkt werkelijk ON-MOGE-LIJK!!!!

Maar...en wat blijkt als je het erover kan hebben met elkaar, jullie willen allebei wel heel graag aangeraakt worden. Jullie genieten allebei van liefdevolle aanrakingen van het lichaam. En wie weet zelfs sex en alles dat onder die noemer kan vallen. Maar zelf de eerste stap zetten en je lief nu een uitgebreide massage te geven, dat lijkt een niet te realiseren plan.

Zelfs de meest kleine zet in die richting, het vast pakken van de hand van je lief, lijkt awkward. 

Maar de oplossing ligt precies daar. In dat kleine gebaar. In die subtiele intimiteit van het aanraken van hand. Gewoon de hand van je geliefde pakken, vasthouden en licht masseren, eigenlijk is het zo speels en sensueel, waarschijnlijk iets dat je op jullie allereerste date ook deed. 

Voor mij in de relatie die ik nu heb, gaat er geen dag voorbij dat ik mijn vriend niet aanraak of aangeraakt word. Er is een groot verlangen zijn huid te voelen, zijn handen aan te raken en al het andere. Moeiteloos gaat het, bijna als een reflex of instinct. 

Dit gun ik alle lovers, dat liefdesinstinct, dat gevoel en verlangen om elkaar te willen liefkozen. Het geeft zoveel flow en verliefde gevoelens en maakt bovenal de relatie tot een groot genot.

En ja er is er maar 1 die 'moet' beginnen.
En ja je raadt het al dat ben jij!

Ahee!