Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Ik ben erachter gekomen dat ik het makkelijker vind om mezelf te zijn, als ik daarin ontvangen word door de ander. Jaloezie is mijn thema, als kind voelde ik al dit soort gevoelens. Het was verboden terrein; jaloers zijn mag niet. Voor het eerst in een liefdesrelatie kan ik hier vrij over praten. Dat gaat niet vanzelf, dat lukt me goed wanneer mijn lief bereidt is mij te willen horen uit een bijna enthousiaste nieuwsgierigheid. Mijn nvc  (nonviolent communication) leraar noemt het vaak:' seeing the beauty of the pain'. De rauwheid van pijn, de schittering van het lijden, het is in feite gewoon prachtig. Maarrrr, zo voel ik dat op bepaalde momenten nog niet. En dan heb ik eigenlijk een beetje hulp nodig. Daarom bedacht ik een RealPlay jaloezie oefening.  Die gaat zo: Ik voel bij mezelf of ik NU bereid ben iets te horen dat mij kan triggeren. Iets kleins, babysteps, begin klein eindig oneindig.  Soms zit ik zo lekker in mijn vel, als op zo'n moment mijn lief mij iet

De allereerste keer dat ik het woord 'zweethut' hoorde was 27 jaar geleden tijdens Landjuweel op Ruigoord. Ergens op het toen nog grote veld, was een hut gebouwd die gedeeltelijk onder de grond lag en bedekt was met dekens. Op een ochtend zag ik er een paar nat bezwete mannen uit komen kruipen, ik voelde een afkeer. Wat die zweethut ook was, ik zou er nooit in gaan, dat stond vast. De tweede keer dat ik er één zag, was 10 jaar later in de Pyreneen bij vrienden. Zij hadden een groot stuk land en daarop hadden ze een inipi gebouwd. Inipi was het woord dat ze gebruikten en deze hut zag er iets anders uit. Niet gedeeltelijk onder de grond, wel met takken en dekens. Mijn toenmalige man, zeer avontuurlijk en levendig ingesteld, herkende de inipi en werd laaiend enthousiast. Ik voelde zowel nieuwsgierigheid, als hij dit wilde doen dan zou het waarschijnlijk wel een interessante belevenis zijn hem kennende, alswel een soort groepsdruk mee te doen. Mijn oudste zoon, toen 7 jaar

Elk kind dat geboren wordt in een hetero- of homoseksueel gezin wordt gehersenspoeld. Ik bedoel de kinderen die op een dag beseffen dat hun ouders (ooit) uit liefde bij elkaar zijn gaan leven als gezin . Deze kinderen zijn in grote pijn wanneer die liefdesrelatie van hun ouders op de klippen loopt. Dat komt door ons. Wij hebben dat gecreëerd  met al onze sprookjes, films, verhalen en geindoctrineerde fantasieën. Als wij met z'n allen er nou eens andere normen op na zouden houden dan kon het geheel er totaal anders uitzien. Ik schets even een ander out of the box beeld. Stel je voor; je bent alleenstaand en je wil ouder worden. Dat verlangen is er en je kan door goed door te voelen, ontdekken dat het verlangen om ouder te worden, groter is dan het verlangen om nu een levenspartner te vinden.  Heb je 'em?  Perfect.  Je gaat serieus op zoek naar een vader/moeder voor jouw aanstaande kind, een donor maar meer dan dat, je gaat opzoek naar een persoon die net zo graag a

Het is me nu heel duidelijk, mijn waarden als werkende vrouw zijn zelfbeschikking, authenticiteit en gelijkwaardigheid. Ik wens ze voor mijzelf maar ook voor hen met wie ik werk. Dit jaar ga ik cirkels van waarheid organiseren o.a. voor opvoeders maar hun kinderen zijn dus ook welkom. Waar het mij om gaat, waar ik voor wil gaan staan is die gelijkwaardigheid, die zelfbeschikking in een authentieke setting.  Toen ik als moeder te maken kreeg met mijn puberende zonen, waren deze waarden mij niet bekend. Mede daarom lag ik constant in de clinch met vooral de jongste van de 2. Ik kon hem niet werkelijk horen, het lukte me niet te ontcijferen waar zijn behoeften lagen en botste steeds tegen weerstand op. Een verlies-verlies situatie. Steeds meer wordt mij helder nu mijn zonen puber af zijn. Mostert na de maaltijd zou je kunnen denken, maar mijn beleving is anders. Als moeder kan ik deze inzichten nu alsnog als leidraad gebruiken voor mijn contact met hen. Sinds ik met geweldloze com

Terugkijkend op 2017 is er een gedachte van leegte en ruimte. Op mijn moadboard voor 2017 liet ik veel leeg. Omdat ik een verlangen had dat dit zich door stilte, inzichten & meditatie zou kunnen opvullen. Dat is gelukt. De eerste maanden van het jaar stonden eigenlijk nog in het teken van wennen. Wennen aan het samenwonen met Ferry, de man die ik sinds 4 maanden daarvoor mijn hart en dus mijn leven in had laten wandelen. Hoewel alles kloppend voelde en ik me telkens verbaasde over de moeiteloze flow waarin het samenwonen en het nieuwe samengestelde gezinsleven zich ontvouwde, kan ik NU pas zien dat ik me toch nog inhield en voorzichtig deed. Mijn oudste zoon belde mij in januari vlak voor zijn 25ste jaardag op en zei klaar te zijn met het weren van mijn nieuwe liefde. Hij zei een nieuwe fase in zijn leven in te gaan en dat daarbij ook hoorde dingen of mensen in dit geval niet uit de weg gaan. Mijn zoon zei klaar te zijn voor een ontmoeting, ik voelde enorme blijdschap.  I

Moet ik nou godverdomme de godganse dag gaan zitten glimlachen als een zaligverklaarde moeder Theresa? Was de benauwende gedachte die in mij opkwam toen ik vanochtend oplossingen zocht voor het feit dat mensen bang voor de blik in mijn ogen zijn. Bang wanneer ik aandachtig naar ze luister met mijn neutrale gezichtsuitdrukking. "DAT GA IK DUS NIET DOEN!" sputterde ik uit, de bijna ongezonde tegenzin droop ervan af.  En waarom zou ik dat eigenlijk niet doen, sprak een veel zachtere stem. De stem die vaak iets van een bizarre jeuk in mijn lichaam teweeg brengt.  Tja waarom zou ik het glimlachexperiment niet uitvoeren? Gewoon vaker dan ik neig te glimlachen naar de ander, mijn witte tanden laten schitteren, mijn ogen laten fonkelen, de ander op zijn/haar gemak stellen, het ijs laten smelten en de wolken laten verdwijnen. Waarom in godsnaam zou ik dat niet willen? Omdat ik bang ben niet meer authentiek te zijn. Ik wil zo graag echt zijn, zelfs als dat de ander bang m

Leren voelen wat ik voel, ik bedoel dan zowel de lichamelijke sensaties (ik voel verkrampingen, onrust, benauwdheid et cetera) als de emoties (ik voel me jaloers, bang, geïrriteerd et cetera). Erg recentelijk begon ik het te leren. Jaren daarvoor dacht ik dat ik mijn lichamelijke sensaties zou gaan leren voelen maar ontwikkelde ik de taal om mijn emoties te verwoorden. Geweldloze communicatie was wat ik leerde, tegenwoordig is het mijn tweede taal en kan niet niet meer zonder. Vorig jaar ontdekte ik de kunst van het focussen. Een subtiel verblijven met dat wat er is in mijn lichaam zonder het groter of kleiner te maken of er een analyse op los te laten. De twee vaardigheden combineer ik graag wanneer ik contact maak met anderen en zeker wanneer ik aan het circlen ben. Het helpt me om mezelf te begrijpen en accepteren en daarmee dus ook de ander. Wanneer ik geraakt ben, Ik durf vaker uit te spreken hoe ik me voel. Het werkt voor mij helpend als ik daartoe uitgenodigd word.