Ik voel ik voel wat jij ook voelt

Leren voelen wat ik voel, ik bedoel dan zowel de lichamelijke sensaties (ik voel verkrampingen, onrust, benauwdheid et cetera) als de emoties (ik voel me jaloers, bang, geïrriteerd et cetera).

Erg recentelijk begon ik het te leren. Jaren daarvoor dacht ik dat ik mijn lichamelijke sensaties zou gaan leren voelen maar ontwikkelde ik de taal om mijn emoties te verwoorden. Geweldloze communicatie was wat ik leerde, tegenwoordig is het mijn tweede taal en kan niet niet meer zonder.

Vorig jaar ontdekte ik de kunst van het focussen. Een subtiel verblijven met dat wat er is in mijn lichaam zonder het groter of kleiner te maken of er een analyse op los te laten. De twee vaardigheden combineer ik graag wanneer ik contact maak met anderen en zeker wanneer ik aan het circlen ben.

Het helpt me om mezelf te begrijpen en accepteren en daarmee dus ook de ander. Wanneer ik geraakt ben, Ik durf vaker uit te spreken hoe ik me voel. Het werkt voor mij helpend als ik daartoe uitgenodigd word. Zo ook gisteravond tijdens onze vaste circlingavond met vaste groep. 

Er werd mij een 'waarom' vraag gesteld en ik kon daar geen contact mee maken of antwoord opgeven. Ik wilde meer gevoelscontext, observaties en verlangen (bleek later, in het moment was het mij onhelder) horen. Nadat eerst een paar personen reageerden met oordelen over dat het niet klopte hoe ik reageerde op de vraag, kwam daarna de simpele vraag: 'Maar hoe voelde jij je toen de 'waarom' vraag gesteld werd? Eindelijk kon ik weer contact maken met mijn lichaam en emoties en was het antwoord kort en helder..."GEIRRITEERD!"

Ik kom erachter dat ik in mijn contact met anderen bepaalde dingen moeilijk vind. Zo lukt het mij niet goed om de woorden van de ander toe te laten als er een oordeel inzit. Opmerkingen als:' Wat mooi dat je dat zegt', of 'Wat je nu doet, klopt niet', die kan ik niet werkelijk horen.

Eigenlijk hoor ik op zo'n moment dan alleen een oordeel en in mijn hoofd weerleg ik dat meteen. Dat is bijna een spelletje geworden, het gaat automatisch. Het precies tegenovergestelde hoor ik dan in mijn hoofd.
 'Het is lelijk wat je zegt of het klopt precies wat je doet', en ontdek dan dat ik net zo ver van huis ben en er dus geen moer mee opschiet om in oordelen te praten of denken.

Wanneer degene die aan het woord is echter begint te beschrijven wat er in zijn/haar lichaam gebeurt (bijvoorbeeld: brok in de keel, verkramping in de maag, onrustige energie die door het lichaam stroomt, hart dat sneller klopt et cetera) en dan een observatie geeft van wat die sensaties teweeg bracht (bijvoorbeeld: 'toen je zei dat je mij niet geloofde gebeurde er iets in mijn lichaam') dan ben ik volledig open om te horen en voel ik mee met de prater.

Weer wat geleerd.