Ode aan de Inipi

De allereerste keer dat ik het woord 'zweethut' hoorde was 27 jaar geleden tijdens Landjuweel op Ruigoord. Ergens op het toen nog grote veld, was een hut gebouwd die gedeeltelijk onder de grond lag en bedekt was met dekens. Op een ochtend zag ik er een paar nat bezwete mannen uit komen kruipen, ik voelde een afkeer. Wat die zweethut ook was, ik zou er nooit in gaan, dat stond vast.

De tweede keer dat ik er één zag, was 10 jaar later in de Pyreneen bij vrienden. Zij hadden een groot stuk land en daarop hadden ze een inipi gebouwd. Inipi was het woord dat ze gebruikten en deze hut zag er iets anders uit. Niet gedeeltelijk onder de grond, wel met takken en dekens.

Mijn toenmalige man, zeer avontuurlijk en levendig ingesteld, herkende de inipi en werd laaiend enthousiast. Ik voelde zowel nieuwsgierigheid, als hij dit wilde doen dan zou het waarschijnlijk wel een interessante belevenis zijn hem kennende, alswel een soort groepsdruk mee te doen. Mijn oudste zoon, toen 7 jaar oud, keek me met groten ogen aan; 'Mag ik ook mee?' Als hij zou willen en durven kon ik niet achterblijven, ik ging overstag.

We ontblootten onze lichamen en om de beurt kropen we achter elkaar de kleine donkere ruimte in. Gevoelens van claustrofobie kwamen bij mij op, maar ik wilde me niet laten kennen. Het enige dat ik me herinner is dat we op een bepaald moment met onze handen op onze natte lichamen een bepaald ritme sloegen. Er was verder geen ceremonie, geen speciale liederen de we zongen en wie de watergieter was, is me niet bij gebleven. Toen ik de hut uitkwam, was er geen gevoel van herboren worden, een inzicht of een beleving van reiniging, ik was vooral blij dat ik het overleefd had.

Drie jaar geleden startte ik het nieuwe jaar met een moodboard. Op de poster plakte ik afbeeldingen die staan voor het verwelkomen van oude ceremonies  in mijn leven. Er was een verlangen ontstaan dit te willen leren en ervaren. Verder was er nog geen helder beeld wat voor ceremonies dat zouden zijn. Ik kocht witte sali en een schelp om mijn huis te reinigen, niet wetende waar dit precies nog meer voor gebruikt kon worden. 

De afgelopen 2 jaar kwam ik in contact met watergieters. Opeens waren er verschillende gelegenheden waarbij ik in een zweethut kon en deed ik het ook. De eerste keer wist ik zodra ik weer buiten was, dit wil ik vaker meemaken. Ik heb verschillende zweethutten meegemaakt bij verschillende watergieters. De hutten raakten me, transformeerden me, ik kreeg inzichten, ontdekte mijn nieuwe naam en bovenalwas ik onder de indruk van de hele ceremonie. 

In januari van dit jaar heb ik meegedaan met een watergieterstraining bij Geert Graveland. Zodra ik de aankondiging zag en de programmaonderdelen bekeek, voelde een volledige ja. De training is een aanrader voor een ieder die meer wil weten over zweethutten en alles dat daarbij komt kijken.

Beetje bij beetje ontdekte ik de betekenis van de verschillende onderdelen. Ik voel dat ik aan de voet van de berg sta, dat ik een tipje van de sluier opgelicht heb en dat ik meer en meer besef hoe groot het is. Het voelt als passend in mijn leven, een wereld die voor mij opengaat.


Vandaag ga ik als deelnemer de zweethut in. Een Lakota hut. Ik vermoed dat hutten voor mij nu een andere demensie erbij krijgen; kijken, horen en voelen hoe deze watergieter het doet. 
Hoe het watergieten een plek gaat krijgen in mijn leven weet ik nog niet, wat ik wel weet is dat er iets in mij is, dat zich verbonden voelt met dit eeuwenoude ritueel. Daarbij is er een ervaring is van thuiskomen.

Aho Mitakuye Oyasin!