De crisis opzoeken

Ik ben erachter gekomen dat ik het makkelijker vind om mezelf te zijn, als ik daarin ontvangen word door de ander. Jaloezie is mijn thema, als kind voelde ik al dit soort gevoelens. Het was verboden terrein; jaloers zijn mag niet. Voor het eerst in een liefdesrelatie kan ik hier vrij over praten. Dat gaat niet vanzelf, dat lukt me goed wanneer mijn lief bereidt is mij te willen horen uit een bijna enthousiaste nieuwsgierigheid.
Mijn nvc  (nonviolent communication) leraar noemt het vaak:' seeing the beauty of the pain'. De rauwheid van pijn, de schittering van het lijden, het is in feite gewoon prachtig. Maarrrr, zo voel ik dat op bepaalde momenten nog niet. En dan heb ik eigenlijk een beetje hulp nodig.

Daarom bedacht ik een RealPlay jaloezie oefening. 

Die gaat zo: Ik voel bij mezelf of ik NU bereid ben iets te horen dat mij kan triggeren. Iets kleins, babysteps, begin klein eindig oneindig. 

Soms zit ik zo lekker in mijn vel, als op zo'n moment mijn lief mij iets vertelt dan kan ik daar in volle aandacht naar luisteren. Als het wel wat met mij doet, kan ik er reflecterend naar kijken en voel ik ruimte en helderheid naar mijn eigen behoefte te gaan of te benoemen waar ik naar verlang. Op zo'n moment kan ik in de toekomst dus vragen naar anekdotes waarvan hij vermoedt dat ik ze niet zo fijn ga vinden om naar te luisteren, er bij mij jaloezie opkomt dus.

Je vraagt je misschien nu af:'Waarom zou je jezelf willen kwellen met het opvragen van pijn veroorzakende gebeurtenissen?'  Om je antwoord op deze vraag te geven ga ik terug naar iets dat ik hoorde over het doen van een quest in de natuur. 

Tijdens zo'n quest (nog niet zelf gedaan staat wel op mijn things 2 do list) bevind je je in je eentje in de natuur zonder eten, zo'n 5 dagen lang. Je kan je voorstellen dat er allerlei ongemakken en angsten voorbij komen, niet perse een prettig iets. Het is alsof je bewust een crisis opzoekt. Maar omdat je hem zelf opzoekt, gepland hebt en je jezelf erop voorbereidt, blijkt zo'n crisis beter te incasseren. Kan zo'n crisis je ook inzichten geven en dingen helen.

Hetzelfde principe is van kracht bij de oefening. 
De oefening vraagt van de verteller ook een bepaalde inspanning. Omdat je gevraagd wordt iets te vertellen waarvan je weet dat je lief erdoor geraakt kan worden, zal je tijd 'moeten' faciliteren. Tijd om met geduld erbij te blijven, door te vragen, terug te geven wat je hoort, te helpen zoeken naar de parel die onder de pijn ligt et cetera. Tijdens dit proces van volledig aanwezig zijn bij de luisteraar in pijn, moet je instaat zijn je eigen pijn en triggers te parkeren. En dat kan lastig zijn, dit vergt oefening.

Wanneer jou het lukt om je gevoelens te parkeren en aanwezig te blijven (wetende dat straks jouw moment komt om te ventileren) zal je zien dat jullie samen dieper kunnen zakken in de pijn die overigens steeds minder persoonlijk wordt en na een tijdje ook weinig met het voorval vandoen blijkt te hebben.

Wanneer het je niet lukt om op de uitnodiging van je partner te wachten voordat je iets mag onthullen, wees je dan wel steeds bewust van je 'rol'. Zie je je partner in pijn, wees dan gewoon aanwezig. En onthou je hoeft de pijn niet weg te nemen, kleiner te maken of te analyseren, je hoeft alleen maar te luisteren en terug te geven wat je hoort. Dat alleen helpt je partner zelf te ontdekken wat er onder de laag van pijn zit.

En als jaloezie geen issue is, kijk dan waar jullie wel nog iets te helen hebben en neem dat als oefenmateriaal.

Ik wens jullie schittering en liefde

Ahee!