Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vanochtend voelde ik een kater. Dat had niks te maken met het bodempje whisky dat ik gisteravond mocht proeven, nee het was de kater die ik kan hebben als ik een onvervuld verlangen heb. Zo'n verlangen dat al een tijdje sluimert op de achtergrond en nog niet uitgesproken is. Waarom dat verlangen nog niet uitgesproken is, heeft te maken met het sabotagevermogen van mijn kritische stem aka 'de fucker'.  Zo vertelt de fucker mij dat ik te veel eis. Ook beweert de fucker dat ik het altijd ben die dit soort verlangens voelt en de ander (mijn lief in dit geval) dat niet of nauwelijks heeft. Vervolgens vindt hij, want ja de fucker heeft een mannelijke (vaderlijke?) stem, dat mijn relatie uit balans is. Dat ik meer behoefte heb aan hem dan hij aan mij. En omdat ik nog vaak geneigd ben de fucker serieus te nemen, hou ik me in, ik sluit mij af en ga uit contact. Een bekend RealPlay patroon van mij. Vanochtend na lang wikken en wegen, plus het ontmantelen van de

De eerste belofte die mijn lief gister in de vroege ochtend deed was: 'Voordat ik vandaag naar mijn werk ga, kom jij nog lekker klaar'.  Alleen al bij het horen van die woorden raakte ik opgewonden.  Nooit eerder in mijn seksuele leven sprak een geliefde mij zo uitnodigend toe. Uit de toon van zijn stem en zijn ondeugende glimlach kon ik opmaken dat hij ervoor zou zorgen en er op toe zou zien dat dat werkelijk zou gebeuren.  Hmmm wat wil een mens nog meer? Ik moest lachen en vroeg om uitleg. 'Ik raak ontzettend opgewonden als ik jou zie klaarkomen', was zijn antwoord. Ik dacht er over na, ja het resoneerde wel, want hem te zien genieten laat mij ook enorm genieten.  Gistermiddag, de eerste laag verf zat op de nu toch wel adembenemend prachtige muur en voor ons lag een zee van tijd om 'iets' te gaan doen. Ferry en ik zaten voor de nog natte muur, Spotify speelde een soul playlist en ik at maiswafels met tahin. 'We kunnen zo 2 dingen doen, of we g

Sinds afgelopen dinsdag begin ik pas om 11:00 uur 's ochtends te eten en eet ik niks meer na 19:00 uur. Nou is dat voor veel mensen niks bijzonders, voor mij wel moet je weten. Een reden om vroeg mijn bed uit te springen, is de gedachte dat ik weer mag eten. Vorige week maandag heb ik voor het eerst in mijn 47 jarige leven 38 uur gevast. Het was een buitengewoon bijzondere ervaring. Ik heb me rot gelachen. Om de 10 minuten dacht ik:  'Nou dan ga ik nu even wat eten', gevolgd door een schok en een inwendige Nee! Dit herhaalde zich zo'n 50 keer, toen nam de frequentie af. Dat ik veel met eten bezig ben weet ik, maar dat het zo op de voorgrond was, had ik niet door. Ik vond het heerlijk om eens uitgebreid te kijken naar mijn lichamelijke sensaties. Het geborrel in mijn maag, bleek mee te vallen, meer 'protest' kwam er eigenlijk niet. Het werd me ook meteen duidelijk wat mijn grootste craving was, het water liep me bij de gedachtes daaraan steeds door de bek.

De cirkel van waarheid: 'Waar waarheid mag zijn, ontstaat liefde'. 1. Jezelf beloven om in contact te blijven Deze belofte betekent dat je in de groep bent en met je aanwezigheid erbij blijft. Het verlaten van de ruimte gebeurt alleen in afstemming. Wanneer je je ogen even wil sluiten, zeg dan waarom je dit doet. In een crisis of conflict, neem je de tijd om te blijven luisteren, ook bij ongemakkelijke gevoelens. Dit vergt oefening en inzet. Door in contact te blijven, ontstaat er verdieping, heling en vertrouwen. 2. Het voelen van jouw pijn Dit betekent; wel de  intensiteit van je lichaamssensaties voelen maar ze niet met een ongecontroleerde heftigheid uiten. Je mag ze wel uiten, in de ik-vorm, door te beschrijven wat er met jou gebeurt, wat je precies voelt plus wat je stemming is. Maar dit doe je zonder de ander ervan te beschuldigen, het op te willen lossen of te analyseren. Wat hierbij kan helpen, is bewust je verlangen of je waardering te benoemen.

Wat kan ik als democratisch geschoolde geweldloos communicerende juf in het reguliere onderwijs betekenen? Het reguliere onderwijs dat zoveel strakke kaders heeft en eindeloze doelen stelt die behaald moeten worden. Laat ik eens verslag doen van mijn twee dagen deze week. Ik zal alleen de parels belichten wetende dat ik nog zo aan het overleven ben, zo aan het watertrappelen, zo aan het lijden wanneer de dingen totaal niet gaan zoals ik zou willen. Niet om een rooskleurig plaatje te schilderen, want hopelijk en waarschijnlijk bestaat dat niet eens. Gisteren was er een zoveelste moment waarin ik van pure wanhoop ging zitten op de stoel om te wachten op een moment van stilte waarin ik een instructie/mededeling of aanwijzing zou kunnen geven. Slechts 2 leerlingen keken mij aan. Hilarisch zijn dat soort momenten, en ja ik heb er helaas velen op een dag. En nu terwijl ik daar zo zat ontstond er een rust, vraag mij niet hoe of waarom. In dat ene moment van rust stelde ik de 2 leerlin

Dat ik een fascinatie voor namen heb, was je vast wel bekend. Tenminste wanneer je me werkelijk een tijd kent en regelmatig spreekt. Zo wil ik weten wat namen betekenen, wat iemand van zijn haar naam vindt, waar de naam vandaan komt en heel belangrijk voor deze beelddenker; hoe je de naam precies schrijft. Hoe vaak ik als kind al mijn voornaam EM... AA... IE...EL...IE...EN heb moeten spellen, is niet meer te zeggen maar het gebeurde bijna altijd als iemand mijn naam gevraagd had. Ik vond dat een vreselijke ramp. Waarom kon niemand mijn naam ooit gewoon meteen goed uitspreken? Waarom had ik ook zo'n ongewone ingewikkelde naam? Niet fijn vond ik het. Daarom besloot ik als 14 jarige puber, voordat ik op zomerkamp ging, om mijn naam op het aanmeldingsformulier te verkorten tot Lin. Weer drie jaar later bij de inschrijving voor de HAVO in Arnhem deed ik dit weer. Een hele slimme zet bleek dat te zijn, want iedereen in mijn nieuwe omgeving noemde mij, zonder vragen te stellen Li

Het is nu een jaar geleden dat het idee in mij opkwam. De aanleiding was het onderwerp...liefdesrelaties. Ferry en ik waren voor het eerst samen op vakantie. Ik woonde nog niet  met hem en de vakantie duurde maar een halve week maar alles bij elkaar gaf het me concrete inzichten. Zo ontdekte ik dat onze liefdesgeschiedenis niet erg verschilden van elkaar. Om zijn geschiedenis te horen moest ik even slikken en hij omgekeerd idem dito. We hadden de afgelopen jaren niet stil gelegen... En omdat het dus ook heel vaak misgelopen was, begon er een bewustzijn te groeien; 'Misschien Yashodara moet je eens onderzoeken wie jij bent in een liefdesrelatie'. De zoektocht naar mijn waarheid startte. Tijdens de vakantie kwamen we op een punt dat onze prille relatie misschien experiment moest heten. Experiment omdat we dan werkelijk de ruimte zouden voelen om uit te proberen. Experiment omdat mocht het vroegtijdig eindigen, het niet weer een scheiding was maar slechts een mislukt