Dat mag wel naam hebben

Dat ik een fascinatie voor namen heb, was je vast wel bekend. Tenminste wanneer je me werkelijk een tijd kent en regelmatig spreekt. Zo wil ik weten wat namen betekenen, wat iemand van zijn haar naam vindt, waar de naam vandaan komt en heel belangrijk voor deze beelddenker; hoe je de naam precies schrijft.

Hoe vaak ik als kind al mijn voornaam EM... AA... IE...EL...IE...EN heb moeten spellen, is niet meer te zeggen maar het gebeurde bijna altijd als iemand mijn naam gevraagd had. Ik vond dat een vreselijke ramp. Waarom kon niemand mijn naam ooit gewoon meteen goed uitspreken? Waarom had ik ook zo'n ongewone ingewikkelde naam? Niet fijn vond ik het.
Daarom besloot ik als 14 jarige puber, voordat ik op zomerkamp ging, om mijn naam op het aanmeldingsformulier te verkorten tot Lin.

Weer drie jaar later bij de inschrijving voor de HAVO in Arnhem deed ik dit weer. Een hele slimme zet bleek dat te zijn, want iedereen in mijn nieuwe omgeving noemde mij, zonder vragen te stellen Lin. Nooit was er een probleem met de uitspraak. 

In het voorjaar van 1993 tijdens een opendag in de Karthuizerfhof schreef ik me in voor een opleiding  aan de sociale academie. Ik twijfelde heel even maar schreef toen vol trots mijn volledige naam op. Het voelde zo van: ik ben er nu klaar voor deze toch wel bijzondere naam te dragen. Aan de mensen in mijn omgeving die mij slechts als Lin kenden, legde ik uit waar deze wissel vandaan kwam. 

Ik liet ze vrij me te noemen zoals zij wilden. Binnen een half jaar was iedereen eraan gewend. Slechts een enkeling bleef me tot de dag van vandaag Lin noemen en ik moet je eerlijk zeggen dat dat heel fijn voelt.

Drie jaar geleden zat ik in een experiment van puur en alleen mijn hart volgen. Dagelijks sprak ik affirmaties uit en mijn leven veranderde zien der ogen. Het was een spannende bruisende periode die feitelijk nog altijd voortduurt. Hoewel het uitspreken van affirmaties in frequentie is afgenomen.  

Omdat ik me anders voelde dan voorheen, besloot ik mijn tweede naam aan mijn eerste naam toe te voegen. Ik voelde ontzettende veel blijdschap met het dragen van de voor mij prachtige namen. Misschien omdat twee namen hebben, in Nederland geen gewoonte is, liet ik vorig jaar Fleur los. Dit gebeurde inconsequent en moeiteloos. Bij LIFE! word ik nog vaak Mailin Fleur of gewoon Fleur genoemd. Al snel merkte ik dat ik geen voorkeur meer had.

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met onderzoeken wat mijn talenten zijn. Dit ging gekoppeld met gevoelens van onzekerheid, afgunst, boosheid, kwetsbaarheid, en twijfel.
Door veel te circlen, veel feedback van anderen (collega's met name) te ontvangen en te mediteren, kreeg ik inzichten. Zo ook afgelopen zaterdag tijdens een zweethut met Geert Graveland. Bij een visualisatie zag ik dat ik al op een berg sta, terwijl een adelaar me recht in mijn ogen aankeek. 

Het werd me duidelijk dat ik mezelf niet klein hoef te maken, maar dat ik mag gaan zien waar ik sta en wat ik kan.

Op de terugweg in de auto luisterde ik naar het nummer A prayer for healing van Praful (zie de link onderaan blog) en opeens hoorde ik de naam die ik al jaren bewonder: 'Yashodara'. Een onverwachte impuls liet me realiseren dat dit mijn nieuwe naam is. Dat ik Mailin ontgroeit ben en dat ik een nieuwe fase toetreed die vergezeld zal gaan met een nieuwe naam.

Direct daarna voelde ik een ongemakkelijke onrust, een angst voor afwijzing:' Wat zou mijn moeder wel niet zeggen? Mijn zussen en mijn eigen kinderen? Mijn lief?' 

Een neiging om alles af te blazen kwam boven meteen gevolgd door een weten dat het besluit al genomen was en ik niet meer terug wil.


Namasté Yashodara Landvreugd, wees welkom in mijn leven!

Ps. Yashodara is de naam van de vrouw van Gautama Boeddha Sakyamuni. De klemtoon ligt op 'sho'. 
In India wordt de naam zowel voor mannen en vrouwen gebruikt. De betekenis is 'heerlijkheid en zij die roem bereikt'.

Nummer van Praful: A Prayer for healing (5:39min)