Ga zo door!

Wat kan ik als democratisch geschoolde geweldloos communicerende juf in het reguliere onderwijs betekenen? Het reguliere onderwijs dat zoveel strakke kaders heeft en eindeloze doelen stelt die behaald moeten worden.

Laat ik eens verslag doen van mijn twee dagen deze week. Ik zal alleen de parels belichten wetende dat ik nog zo aan het overleven ben, zo aan het watertrappelen, zo aan het lijden wanneer de dingen totaal niet gaan zoals ik zou willen. Niet om een rooskleurig plaatje te schilderen, want hopelijk en waarschijnlijk bestaat dat niet eens.

Gisteren was er een zoveelste moment waarin ik van pure wanhoop ging zitten op de stoel om te wachten op een moment van stilte waarin ik een instructie/mededeling of aanwijzing zou kunnen geven. Slechts 2 leerlingen keken mij aan. Hilarisch zijn dat soort momenten, en ja ik heb er helaas velen op een dag. En nu terwijl ik daar zo zat ontstond er een rust, vraag mij niet hoe of waarom. In dat ene moment van rust stelde ik de 2 leerlingen de vraag hoe de andere juf mijn duopartner dit doet. 

De kinderen zich bewust van hun loyaliteit naar mij, antwoordden in eerste instantie niet. Een van de twee nam toen het woord en zei: 'Ik durf het niet te zeggen juf'. Ik zei maar ik wil het wel graag horen. 'We vinden de andere juf liever', was haar verklaring. 'Dat begrijp ik wel', zei ik, 'ik ben zo streng en ik heb helemaal geen tijd om grapjes te maken of leuk te doen, ik vind er niks aan. Soms denk ik dat ik wil stoppen met hier te werken, ik vind streng zijn echt helemaal niet leuk'. 

Er viel een stilte waarin ik het meisje bleef aankijken. Plots zei ze:'Juf ik voel dat u verdrietig bent'. Dat klopt, zei ik, dat ben ik ook. Meteen stond ze op en aaide kort over mijn rug; 'Gaat het juf?', vroeg ze snel. 'Nee', zei ik. Ze aaide nog en keer en herhaalde de vraag, ik herhaalde mijn antwoord. 'Maar het is niet erg dat ik verdrietig ben', zei ik rustig, 'ik ben ook een mens dat verdrietig kan zijn'.

Een uur later kreeg ik een tekening van haar.

Vandaag stond ze voor me en vroeg wat ze kon doen. Alle kinderen waren bezig hun werk aan het afmaken en ik zei: 'Kom even bij me zitten'. Ze kwam bij me zitten en ik zei: 'Weet je nog gisteren toen je mijn verdriet voelde, dat vond ik heel bijzonder', terwijl ik dit zei aaide ik mezelf over mijn hart. 'Dankjewel dat je me zag, jij bent iemand die gevoel van anderen kan voelen en dat is heel bijzonder, vervolgde ik mijn feedback.' Ze glimlachte verlegen terwijl ik haar over haar rug aaide. Dit is een voorbeeld van hoe ik er naar streef open en authentiek te zijn tegen kinderen in dit geval.

Tijdens een conflict waarbij een jongen steeds de confrontatie met een andere jongen opzocht zat ik met mijn handen in het haar. Ik zei tegen de jongen in het bijzijn van 1 meisje; 'Wat kan ik doen om dit te voorkomen?' Hij huilde en zei het niet te weten. Ik keek naar het meisje en vroeg haar of zij even wilde helpen en liet het verder los. Een kwartier later kwam het meisje naar me toe en vertelde dat het opgelost was. Dit komt overeen met mijn verlangen om kinderen te betrekken bij het vinden van oplossingen.

Ook was er een moment met een jongen waar ik heel moeilijk contact mee maak. Het lukte me steeds niet om hem werkelijk te zien en vandaag kwam zijn moeder eindelijk mee naar school waardoor ik haar kon vragen wat haar zoon nodig heeft om gezien te worden. Ze gaf me wat tips. 

De hele dag was ik me bewust van hoe ik hem benaderde en slaagde erin steeds vanuit mezelf te praten wanneer ik ergens last van had. Hij leek meer open te staan voor wat ik hem vroeg te doen. 

's Middags nadat hij heel gefocust gewerkt had kwam hij naar me toe met een wens; 'Juf mag ik alsjeblieft vliegtuigjes door de lucht gooien beneden in de gang?' Ik vertelde hem dat ik dat niet durfde omdat ik bang was dat mijn collega's er last van zouden hebben en dan boos op mij zouden worden, 'maar misschien kunnen we met de hele klas een vleigtuigwedstrijdje in het speellokaal doen', zei ik. 

Zijn ogen lichtten op. Ik gaf hem een opdracht mee. 'Luister jij moet mij helpen om ervoor te zorgen dat we eerst met z'n allen het lokaal opruimen en daarna maakt iedereen een vliegtuigje'. 

Een voor mij extreem spannend experiment dat totaal qua geluidsoverlast uit de hand had kunnen lopen maar dat heel fijn verliep. Twee kinderen waaronder deze jongen vouwden voor zij die dat nodig hadden een perfect vliegtuigje, en nadat de vloer opgeruimtd was en iedereen zijn tafeltje leeggemaakt had, vertrokken we naar het speellokaal.

Vlak voordat ik de kinderen naar huis 'stuurde', gaf ik ze complimenten en liet ik de 2 vliegtuigbouwers even schitteren in de spotlight.
Dit hele plan paste precies in mijn verlangen om mijn waardering te tonen aan de jongen en de klas te belonen op een speciale manier.

Het helpt mij om deze 3 situaties zo gedetailleerd op te schrijven omdat ik geneigd ben alleen de onrustige chaotische momenten te herinneren en me dan klein te maken. Nergens voor nodig dit waren hele bijzondere en zeer waardevolle momenten van liefde, anders kan ik het niet noemen.

Het maakt mijn werk ontzettend de moeite waard en vreselijk uitdagend tegelijkertijd. 
'Ga zo door!' zeg ik tegen mijzelf.

To be continued....