Werkelijk horen en niet doen

Vanochtend voelde ik een kater. Dat had niks te maken met het bodempje whisky dat ik gisteravond mocht proeven, nee het was de kater die ik kan hebben als ik een onvervuld verlangen heb. Zo'n verlangen dat al een tijdje sluimert op de achtergrond en nog niet uitgesproken is.

Waarom dat verlangen nog niet uitgesproken is, heeft te maken met het sabotagevermogen van mijn kritische stem aka 'de fucker'.

 Zo vertelt de fucker mij dat ik te veel eis. Ook beweert de fucker dat ik het altijd ben die dit soort verlangens voelt en de ander (mijn lief in dit geval) dat niet of nauwelijks heeft. Vervolgens vindt hij, want ja de fucker heeft een mannelijke (vaderlijke?) stem, dat mijn relatie uit balans is. Dat ik meer behoefte heb aan hem dan hij aan mij.

En omdat ik nog vaak geneigd ben de fucker serieus te nemen, hou ik me in, ik sluit mij af en ga uit contact. Een bekend RealPlay patroon van mij.

Vanochtend na lang wikken en wegen, plus het ontmantelen van de fucker besloot ik mijn verlangen toch te delen. Mijn lief reageerde op verschillende manieren, voelde misschien dat hij tegemoet moest komen, stelde pijnlijke vragen en de fucker was er weer.

In mijn hoofd zei de fucker dat hij me gewaarschuwd had om niks te zeggen. Dat ik veeleisend was. Een angstig gevoel afgewezen te worden settelde zich naast de fucker. En de fucker knikte tergend...'Ik heb je gewaarschuwd, ik zei het toch, eigenwijze betweter'.

Even sloot ik me af. Mijn lichaam trilde ononderbroken, de onrust ontstaan door het geloof in de woorden van de fucker, cirkelde door mijn lichaam. Iets wilde vluchten; 'Weg wezen, pak je spullen einde relatie, je hebt niemand nodig Yashodara!'

En in die teruggetrokkenheid en het hardop benoemen van de trillingen en het beven, ontstond wat rust en stilte.

Opeens was er helderheid.

Wat als ik mijn verlangens wel mag uitspreken. Zelfs de specifieke verlangens die ik op mijn vriend projecteer. Kan hij dan naar mij luisteren zonder dat ie denkt of voelt dat hij mijn verlangens moet inwilligen? Mogen mijn verlangens er gewoon zijn? Kan hij mijn woorden horen, ze teruggeven zonder interpretatie? Kan hij daarna vragen of er nog meer is wat ik daarover wil delen?Belangrijk hierbij is de rolverdeling; wie van de twee kan eerst luisteren? Wie wil  NU gehoord worden? 

De gedachte aan de structuur die we zelf gebruiken tijdens onze RealPlay avonden, gaf meteen lucht. Nee mijn verlangens hoeven niet vervuld. Ja ze willen wel gehoord worden. 

Door ze wel uit te spreken en te ervaren dat ze gehoord worden omdat de luisteraar het teruggeeft en checkt of het klopt wat hij/zij gehoord heeft, verdwijnt de fucker en ontstaat zelfliefde en zachtheid. Het gekke is dat mijn oorspronkelijk verlangen dan eigenlijk niet meer vervuld hoeft te worden. 

Ik vertelde dat dit aan mijn lief. Hij hoorde me en er ontstond weer verbinding.

Een spannend experiment.

To be continued...