Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

De eerste keer dat ik iets over focussen las, was op het workshopbord op het Open Up festival. Ik voelde meteen een weerstand, omdat ik dacht dat het een aan te leren skill zou zijn waarbij ik super gefocust (duhh) zou moeten zijn.  Dat het iets heel ingewikkelds zou zijn en ik mentaal zou moeten presteren en daar had ik totaal geen zin in.  Ik wilde gewoon met de flow mee gaan zoals ik dat de hele tijd al deed op het festival. Een paar weken later focuste ik voor het eerst met Ferry en niks bleek minder waar te zijn. Het was totaal niet wat ik van tevoren verwacht had.  De eerste stap, het spiegelen, deed me denken aan iets dat ik tijdens mijn cursussen geweldloze communicatie ook geleerd had. Je herhaalt de woorden die blijven hangen en gebruikt zoveel mogelijk precies dezelfde woorden. Ervaring leert dat een eigen interpretatie heel verkeerd kan vallen bij de focusser. Het bijzondere vind ik dat zelfs wanneer ik precies dat herhaal wat gezegd is, nog steeds bij de foc

Dit is mijn meest persoonlijke en schaamtevolle blog ooit (tot nu toe dus) opgepast!  Hoe jong ik was, weet ik niet meer maar ergens in mijn basisschooltijd speelde ik galgje met mijn moeder en haar zusje. Ik had het woord  jaloerzie  bedacht. De dames konden het niet raden, logisch, en mijn tante lachtte me uit toen ik het woord liet zien. Jaren was het mij onduidelijk hoe ik het woord nu werkelijk moest spellen. Jaloers zijn, ik weet er genoeg vanaf. Als vierjarige kleuter voelde ik het voor het eerst bewust toen mijn zusje geboren werd. Mijn moeders aandacht verschoof van mij naar haar, ik voelde geen liefde voor de baby maar een grote afkeer. Mijn moeder bracht me na een weekje 'verlof' weer naar school. Waar ik normaal gesproken naar haar zwaaide als ik uit de auto stapte, liep ik deze bewuste keer zonder me om te draaien richting school. Het was haar straf, wat dacht ze wel, de baby liefhebben, ik wilde het niet. Mijn jaloezie naar mijn zusje bleef jaren lang

Mijn uitleg bij het woord vreemdgaan is als volgt: met een ander dan je partner stiekem en of ongezien (fysiek) intiem zijn, wetende dat je partner dit niet prettig vindt. Het meest vreselijke onderwerp om met mijn geliefde te bespreken vind ik het thema vreemdgaan. Het triggert ontzettend veel pijn, schaamte en andere ongemakkelijkheden.  Er zijn volgens mij altijd maximaal 3 verschillende posities die bekleed kunnen worden wanneer er sprake is van vreemdgaan.  De nietwetende persoon wiens lief vreemdgaat. De vreemdganger die achter de rug van zijn/haar lief vreemdgaat.  De persoon waarmee vreemd wordt gegaan. Alle posities heb ik bekleed en alle creëerden ook pijn. Mijn eerste intieme seksuele ervaring was in het buitenland met een getrouwde man. Ik kende zijn partner niet en voelde me daarom niet ongemakkelijk of schuldig. Maar ik heb ook meegemaakt dat ik de partner wel kende en dat gevoelens van schuld en afschuw afgewisseld werden met gevoelens van lust en

De eerste keer dat ik haar zag, was tijdens een moederochtend. Ze zat op de bank met in haar armen een piepklein baby'tje, een jongetje met een snoezig gezichtje. Een moeder die volledig met haar bewustzijn bij haar kindje was, de liefdevolle zorg straalde ervan af. Ik keek ernaar van een afstandje want ik had niet meteen een klik met haar. Een paar weken later, trof ik haar met baby en de vader van haar kind aan in een winkel. Omdat ik de vader bleek te kennen, spraken we voor het eerst met elkaar. Weer een tijdje verder, LIFE! was in oprichting en we organiseerden een eerste inspiratiedag voor geinteresseerden. Er kwamen veel opvoerders van jonge kinderen op af. Weer zag ik haar met een nu al peuter in haar kielzog. Het gezichtje van het jongetje leek onveranderd, wel had hij langer haar, maar nog steeds een snoezig klein gezichtje. Ze bleek zeer geinteresseerd in LIFE! zeker ook vanwege de rol/plek die geweldloze communicatie zou innemen binnen de school. Weer een paa

Tuesday night I felt a little low. There was an uncomfortable feeling, was it a sign? It made me restless. What I did know, was that Wednesday would be Dakini’s 6th birthday and that there were plenty of preparations to be done. I also knew 4 new meetings would take place that Wednesday between my boyfriend and my family (including by marriage and ex). I was aware of the sense that I wanted to leave a positive impression on my sons, sisters, mother and exes. I wanted (it’s bizarre to honestly say this but still…) all of them to feel reassured. That they’d think: “Now I finally get why she’s chosen this new man in her life, everything fits with how she is and what she loves to create, everything falls into place”. My fear stemmed from the thought that: there wouldn’t be enough food, people would be deeply unhappy, my planning wouldn’t go smoothly, the aforementioned people would worry about me, my life and the the choices I make in this life. If there’s one thing I ca

'Waarom reageer ik zoals ik reageer?' Als je dat wil onderzoeken, ga dan de zweethut in, zou mijn advies zijn.  De brandende hitte, duidelijk voelbaar aan oren, gezicht en  schouders valt niet te ontkennen. En wanneer ik inadem, door neus of mond is er een brandend gevoel dat maakt dat ik geen adem meer wil halen. En dat in combinatie met de fysieke pijnen zou kunnen zorgen voor totale paniek. Fijn hè? Voor mij is de zweethut een training om in het dagelijks leven, wanneer het water me aan de lippen staat, of lees je liever; het vuur me aan de schenen gelegd wordt, te herinneren wat mijn zweethut strategie was.  Wat doe ik in onprettige situaties? In de basis zijn er voor mij vijf strategieën.  Ik vraag om hulp vanuit de gedachte: ik sta er niet alleen voor Ik zoek zelf comfort vanuit het gevoel van trots: ik heb niks of niemand nodig om te overleven Ik hou vol tot het bittere einde vanuit de afkeer van zwakte: opgeven of comfort zoeken is zwakte, ik moet sterk

' Waarom zou ik wachten met wat er echt toe doet Voor mij.  En dat is dan ook v oor een ander '  ~ Jasper Merle ~ Drie weken geleden was ik in zak en as. Voor een zoveelste keer in mijn leven wist ik niet wat te doen, vertelde ik mezelf dat ik er niet goed in ben, dat ik eigenlijk niks kan...gekkigheid. Jasper Merle deed een spel op Facebook en het was het juiste moment en ik wist dat hij mij zou kiezen en een lied zou schrijven, want NU was het moment, ik voelde het aan alles dat te voelen was. Er kwam een lied. En ik huilde als een klein meisje dat in dit stuk eindelijk begrepen en werkelijk gezien wordt zonder dat daar een oordeel op zit. Het was alles overtreffend, precies in de roos, zo geraakt. En toen, zoals dat gaat met een persoonlijke mantra, moest ik... nee hoho... WILDE ik het lied, MIJN LIED, elke dag een paar keer horen en meezingen, en steeds waren er de tranen en het overweldigende gevoel van zelf liefde.  En toen plots, opeens, viel al