Liefdevol gadeslaan
Dit is mijn meest persoonlijke en schaamtevolle blog ooit (tot nu toe dus) opgepast!
Mijn jaloezie naar mijn zusje bleef jaren lang voelbaar in mijn lichaam. Niet alleen was zij nu opeens onderdeel van ons vertrouwde gezinnetje, mijn grote vriendin en oudere zus, speelde met haar, bedacht een speciaal liedje voor haar, iedereen was dol op dat kleine meisje, ik niet, ik wilde haar niet, ze kreeg alle aandacht, bah.
Toch wist ik als jong meisje al snel dat jaloers zijn, iets was dat eigenlijk niet mocht. Er lag een smet op. Jaloers zijn was voor jaloerse mensen die een ander niks gunden, slecht dus. In stilte zette ik mijn lijdensweg voort, niemand mocht weten wat ik voelde.
Jaren later in mijn puberteit, gingen mijn zus en ik veel uit op de zaterdagavonden. En altijd waren er jongens die ik knap vond, met wie ik wilde dansen en sjansen, maar daar initiatief in nemen durfde ik nog niet. Hele avonden wachtte ik hoopvol op dat wat niet gebeurde. Heel af en toe sloeg toch mijn hart over. Dat gebeurde wanneer één van mijn targets op mij afkwam lopen en iets in mijn oor fluisterde.
'Hoe heet dat meisje naast jou?' Of 'Wie is dat naast jou?' Of 'Ik vind haar echt leuk, is het je zus?' Braaf gaf ik dan antwoord om meteen daarop wederom het gevoel van jaloezie te ervaren. Mijn zus vertelde ik met tegenzin wat de jongens mij vroegen, volgens haar kwamen er ook jongens op haar af met dezelfde riedel wat ik nooit geloofde.
En zo waren er altijd momenten in mijn leven dat ik jaloers was. En altijd onderdrukte ik dat ongemakkelijke gevoel, het mocht er echt niet zijn, dat was nu wel duidelijk.
Totdat ik in de relatie met J. kwam. Nooit eerder waren er zo ontzettende veel momenten waarop de zenuwen me door het lijf gierden. Ik leek wel constant jaloers en wanneer hij dicht bij me was, fluisterde hij in mijn oor:'Wat kijk je lelijk met je jaloerse gezicht'. Een gevoel van schaamte vocht vervolgens met het jaloerse gevoel om mijn aandacht.
En nu terwijl ik fucking 46 en een half (!) ben, ervaar ik wederom gevoelens van jaloezie. Er is zo'n extreem verlangen en aantrekkingskracht naar mijn lief, zo'n grote neiging tot vasthouden wat er is dat de angst om het te verliezen gekkigheid creëert in mijn mind waar ik jaloerse gevoelens bij voel.
Zaterdagmiddag in het bijzijn van twee vrienden tijdens het 'circlen' gebeurde het weer. Mijn fantasie nam een loopje met me. Ik moest het uitten met het schaamrood op mijn kaken. Mijn lief gaf me ruimte om het te voelen zonder er iets in te sturen, heel prettig en nog steeds nieuw voor mij.
Iets later ontdekte ik waar ik behoefte aan heb, wanneer ik in dit oude patroon schiet. Ik sprak het uit mijn lief kan het me moeiteloos geven en dat voelt zacht en helend.
Kan ik hallo zeggen tegen mijn jaloezie? Kan ik accepteren dat deze gevoelens er zijn? Mag ik ze liefdevol gadeslaan?
O wat wil ik dat graag kunnen, wat wil ik dat graag, niks liever.
Ahee!
(Mailin is in schaamte)
Hoe jong ik was, weet ik niet meer maar ergens in mijn basisschooltijd speelde ik galgje met mijn moeder en haar zusje. Ik had het woord jaloerzie bedacht. De dames konden het niet raden, logisch, en mijn tante lachtte me uit toen ik het woord liet zien. Jaren was het mij onduidelijk hoe ik het woord nu werkelijk moest spellen.Jaloers zijn, ik weet er genoeg vanaf. Als vierjarige kleuter voelde ik het voor het eerst bewust toen mijn zusje geboren werd. Mijn moeders aandacht verschoof van mij naar haar, ik voelde geen liefde voor de baby maar een grote afkeer. Mijn moeder bracht me na een weekje 'verlof' weer naar school. Waar ik normaal gesproken naar haar zwaaide als ik uit de auto stapte, liep ik deze bewuste keer zonder me om te draaien richting school. Het was haar straf, wat dacht ze wel, de baby liefhebben, ik wilde het niet.
Mijn jaloezie naar mijn zusje bleef jaren lang voelbaar in mijn lichaam. Niet alleen was zij nu opeens onderdeel van ons vertrouwde gezinnetje, mijn grote vriendin en oudere zus, speelde met haar, bedacht een speciaal liedje voor haar, iedereen was dol op dat kleine meisje, ik niet, ik wilde haar niet, ze kreeg alle aandacht, bah.
Toch wist ik als jong meisje al snel dat jaloers zijn, iets was dat eigenlijk niet mocht. Er lag een smet op. Jaloers zijn was voor jaloerse mensen die een ander niks gunden, slecht dus. In stilte zette ik mijn lijdensweg voort, niemand mocht weten wat ik voelde.
Jaren later in mijn puberteit, gingen mijn zus en ik veel uit op de zaterdagavonden. En altijd waren er jongens die ik knap vond, met wie ik wilde dansen en sjansen, maar daar initiatief in nemen durfde ik nog niet. Hele avonden wachtte ik hoopvol op dat wat niet gebeurde. Heel af en toe sloeg toch mijn hart over. Dat gebeurde wanneer één van mijn targets op mij afkwam lopen en iets in mijn oor fluisterde.
'Hoe heet dat meisje naast jou?' Of 'Wie is dat naast jou?' Of 'Ik vind haar echt leuk, is het je zus?' Braaf gaf ik dan antwoord om meteen daarop wederom het gevoel van jaloezie te ervaren. Mijn zus vertelde ik met tegenzin wat de jongens mij vroegen, volgens haar kwamen er ook jongens op haar af met dezelfde riedel wat ik nooit geloofde.
En zo waren er altijd momenten in mijn leven dat ik jaloers was. En altijd onderdrukte ik dat ongemakkelijke gevoel, het mocht er echt niet zijn, dat was nu wel duidelijk.
Totdat ik in de relatie met J. kwam. Nooit eerder waren er zo ontzettende veel momenten waarop de zenuwen me door het lijf gierden. Ik leek wel constant jaloers en wanneer hij dicht bij me was, fluisterde hij in mijn oor:'Wat kijk je lelijk met je jaloerse gezicht'. Een gevoel van schaamte vocht vervolgens met het jaloerse gevoel om mijn aandacht.
En nu terwijl ik fucking 46 en een half (!) ben, ervaar ik wederom gevoelens van jaloezie. Er is zo'n extreem verlangen en aantrekkingskracht naar mijn lief, zo'n grote neiging tot vasthouden wat er is dat de angst om het te verliezen gekkigheid creëert in mijn mind waar ik jaloerse gevoelens bij voel.
Zaterdagmiddag in het bijzijn van twee vrienden tijdens het 'circlen' gebeurde het weer. Mijn fantasie nam een loopje met me. Ik moest het uitten met het schaamrood op mijn kaken. Mijn lief gaf me ruimte om het te voelen zonder er iets in te sturen, heel prettig en nog steeds nieuw voor mij.
Iets later ontdekte ik waar ik behoefte aan heb, wanneer ik in dit oude patroon schiet. Ik sprak het uit mijn lief kan het me moeiteloos geven en dat voelt zacht en helend.
Kan ik hallo zeggen tegen mijn jaloezie? Kan ik accepteren dat deze gevoelens er zijn? Mag ik ze liefdevol gadeslaan?
O wat wil ik dat graag kunnen, wat wil ik dat graag, niks liever.
Ahee!
(Mailin is in schaamte)
Reacties
Een reactie posten