Moet ik volhouden?

'Waarom reageer ik zoals ik reageer?'

Als je dat wil onderzoeken, ga dan de zweethut in, zou mijn advies zijn. 
De brandende hitte, duidelijk voelbaar aan oren, gezicht en  schouders valt niet te ontkennen. En wanneer ik inadem, door neus of mond is er een brandend gevoel dat maakt dat ik geen adem meer wil halen. En dat in combinatie met de fysieke pijnen zou kunnen zorgen voor totale paniek. Fijn hè?

Voor mij is de zweethut een training om in het dagelijks leven, wanneer het water me aan de lippen staat, of lees je liever; het vuur me aan de schenen gelegd wordt, te herinneren wat mijn zweethut strategie was. 

Wat doe ik in onprettige situaties? In de basis zijn er voor mij vijf strategieën. 

1. Ik vraag om hulp vanuit de gedachte: ik sta er niet alleen voor
2. Ik zoek zelf comfort vanuit het gevoel van trots: ik heb niks of niemand nodig om te overleven
3. Ik hou vol tot het bittere einde vanuit de afkeer van zwakte: opgeven of comfort zoeken is zwakte, ik moet sterk zijn
4. Ik projecteer de fysieke beleving op iets anders, als kind leerde ik dit van mijn moeder wanneer zij mijn haar borstelde en ik de pijn niet kon verdragen herinnerde ze mij aan de truc de pijn naar een voorwerp te verplaatsen (wel extra lastig als je in het pikkedonker zit). Zo ontkoppel ik me van de fysieke beleving 
5. Ik verplaats mijn aandacht naar 'de ander' die zich constant of regelmatig in vergelijkbare omstandigheden bevindt; een beetje het principe van de gedeelde pijn, je bent nooit de enige die lijdt. Maar ook het relativeren van de beleving, namelijk het kan altijd erger.

Er is een overtuiging in mij dat ik sterk moet zijn, dat ik niet mag opgeven, volhouden dus ook in de zweethut. Maar dat volhouden, hoe doe ik dat? Hou ik vol omdat ik goed voor mezelf zorg doordat ik comfort zoek en vind? 
In de zweethut kan dat bijna alleen door ruimte in te nemen,  eventueel tegen de ander aan te liggen of in de overgave te gaan, naar de grond met dat hoofd, buigen dus. 

Ruimte innemen, durf ik dat? Dan wordt wel duidelijk dat ik het niet volgehouden heb en comfort zoek, zwakte dus. Dat buigen is dubbel; aan de ene kant is het comfort zoeken, in mijn overtuiging een zwakte bod.

Tegelijkertijd is het ook prachtig om in de overgave  te durven gaan. Heel krachtig zelfs om alle oordelen daarover los te kunnen laten. 

Kortom, genoeg materiaal om te onderzoeken. 

Er is een brandend verlangen in me. Snel weer de hut in!

Ahee!