I am complete

Tuesday night I felt a little low. There was an uncomfortable feeling, was it a sign? It made me restless. What I did know, was that Wednesday would be Dakini’s 6th birthday and that there were plenty of preparations to be done. I also knew 4 new meetings would take place that Wednesday between my boyfriend and my family (including by marriage and ex). I was aware of the sense that I wanted to leave a positive impression on my sons, sisters, mother and exes.

I wanted (it’s bizarre to honestly say this but still…) all of them to feel reassured. That they’d think: “Now I finally get why she’s chosen this new man in her life, everything fits with how she is and what she loves to create, everything falls into place”.

My fear stemmed from the thought that: there wouldn’t be enough food, people would be deeply unhappy, my planning wouldn’t go smoothly, the aforementioned people would worry about me, my life and the the choices I make in this life.

If there’s one thing I can’t stand it’s when people say: “Mailin I worry about you”.

Fuck that, get away from me and quickly!

As my love and I were sitting in the remains of the party and looking at each other I made a mental calculation and concluded the following; “The evening was successful and my goals were achieved”. Now all the family members that are important to me and those who belong with them have gotten to know my home and my boyfriend. My love also got to meet all my loved ones and was able to see me as a mother, daughter, sister and aunt.

A feeling of it being more complete. That I feel more complete. That I am complete. And actually was already, because in fact I didn’t add anything to myself. There is just an awareness.

The restlessness and the uncomfortable feeling have given way to love and gratefulness.

 (vertaling naar het Engels door Joy van Ee van Joyful Translations)

Ik ben compleet

Dinsdagavond voelde ik me minder. Er was een ongemakkelijk gevoel, was het een voorbode?  Ik werd er onrustig van. Wat ik wist, is dat het woensdag Dakini haar 6e verjaardag zou zijn en dat er nog genoeg voorbereidingen in de wachtrij stonden. Wat ik ook wist is dat er op die woensdag 4 nieuwe ontmoetingen zouden plaatsvinden tussen mijn vriend en mijn (ook aangetrouwde & ex)  familie. Waar ik ook van op de hoogte was, is het besef dat ik een bepaalde positieve indruk wilde achter laten bij mijn zonen, zussen, moeder en mijn exen.

Ik wilde (bizar om dit eerlijk te zeggen maar toch...) dat ze allemaal gerustgesteld zouden zijn. Dat ze zouden denken:'Nu snap ik eindelijk waarom ze voor deze nieuwe man in haar leven gekozen heeft, alles past bij hoe ze is en met wat ze het liefste creëert, alles valt op z'n plek'.

Mijn angst kwam voort uit de gedachte dat: er niet genoeg eten zou zijn, er mensen diep ongelukkig zouden zijn, mijn planning niet lekker zou lopen,  de bovengenoemde personen zich zorgen zouden gaan maken over mij, mijn leven en mijn keuzes in dat leven.

Als ik iets vreselijk vind, is het als mensen zeggen:'Mailin ik maak me zorgen om je'. ''

Fuck that, uit mijn buurt en snel!

Toen mijn lief en ik in de resten van het feest zaten en elkaar aankeken, maakte ik een mentale rekensom en concludeerde het volgende;'De avond en mijn doelen zijn geslaagd'. Nu hebben alle voor mij belangrijke familieleden en zij die daarbij horen, mijn huis en mijn vriend leren kennen. Ook mijn lief heeft nu al mijn dierbaren ontmoet en mij gezien als moeder, dochter, zus en tante.

Een gevoel van dat het completer is. Dat ik me completer voel. Dat ik compleet ben. En eigenlijk al was, want in feite heb ik niks aan mezelf toegevoegd. Er is gewoon een besef.

De onrust en het ongemakkelijke voorgevoel hebben plaatsgemaakt voor liefde en dankbaarheid.

Ahee!