Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Hoe eerlijk mag ik zijn in mijn relatie? Durf ik te zeggen dat ik het lekker vind dat hij me in dit en dit tempo, daar wel en daar niet aanraakt, likt, streelt? Oké, maar durf ik ook te zeggen dat ik geen zin heb om zijn auto te besturen, mee te gaan naar zijn moeder of NU even geen liefde voel? Nee zeggen tegen je geliefde, wat brengt dat precies teweeg?  'Als ik geen zin heb, heeft hij straks ook geen zin om mij te helpen.  Voor iets hoort iets. Het is geven en nemen', hoor ik je al zeggen, maar is dat werkelijk waar? Deze week heb ik een belofte gedaan, het voelde een beetje als trouwen maar dan net anders. Ik heb beloofd om eerlijk te reageren, op vragen of verzoeken van mijn geliefde. Dit doe ik door alleen 'ja' te zeggen als er een 'full yes' in mij te voelen is. Het antwoord is dan feitelijk niet 'ja' maar HELL YEAH!!! En dat voelt wel zo anders. Maar ook de keerzijde mag er zijn. Als ik dus een 'half yes' voel, of sterker nog e

Er was een tijd in mijn leven dat ik bepaalde dingen nooit deed. Zoals bijvoorbeeld op iemands huis passen, het leek altijd onmogelijk voor mij. Deze week kwam het plots in mijn leven, een bijzondere vrouw vroeg me op haar huis, tuinhuis en Ger te passen. Ik kon het niet voorbij laten gaan en zei ja. Daar zat ik de eerste avond, in de stilte, al dat ik hoorde was het gespin van de katten en een haan bij de buren. Heerlijk, ik hoefde niks en kon gewoon zitten en kijken naar de stilte docu waar ik nu zelf een hoofdrol in speelde. Gisteravond drong er iets tot mij door. 'Ik heb geen vaste verblijfplaats meer', zei ik in gedachte, geen enkele fysieke sensatie was waarneembaar. Vanochtend dacht ik er verder op door. Er kwam een romantische gedachte in mij op. Aangestuurd door het besef dat als ik geen vaste woonplek heb, ik ook niet thuis hoef te komen en ik vrij ben. Daarna ontstond een dagdroom; Samen met mijn kind een verre reis maken als een nomade, zonder geld, zonder 

                Mijn nieuwe ik weet niets maar ervaart van alles  Mijn nieuwe ik stapt uit haar comfort zone   Mijn nieuwe ik is constant aan het experimenteren   Mijn nieuwe ik laat haar mening steeds weer los   Mijn nieuwe ik luistert zonder oordeel naar anderen   Mijn nieuwe ik durft te voelen en het uit te spreken  Mijn nieuwe ik vergelijkt niet maar wordt vergeleken   Mijn nieuwe ik begint elke dag opnieuw   Mijn nieuwe ik is vrij van verplichtingen   Mijn nieuwe ik durft te staan in haar onzekerheid   Mijn nieuwe ik beweegt tussen besluit en verandering   Mijn nieuwe ik communiceert vanuit stilte   Mijn nieuwe ik ontvangt haar angst en zelfkritiek met liefde en een lach   Mijn nieuwe ik voelt dankbaarheid in al haar cellen   Mijn nieuwe ik gaat ervoor            Mijn nieuwe ik ben jij         

De ironie van het leven tergt me. Precies wanneer ik mijn facebookevent aangemaakt heb en de ether in stuur, komt het besef dat het contact met mijn eigen puber op een heel laag pitje staat.  Hoe kan ik iets aanbieden wanneer ik het zelf niet volledig kan of doe? Jaren geleden toen ik net als docent op een ROC voor een groep pubers stond, stelde ik mij dezelfde vraag. Ik had de opdracht gekregen om taalles te geven. Achter mij op het white board had ik wat geschreven. Een oplettende student, begon te lachen: 'Juf u heeft chagrijnig verkeerd gespeld!'  Er gebeurde van alles in mijn lichaam met als rode draad: ongemak. Zo snel als dat lukte probeerde ik mijn sporen uit te wissen. Er kwam een gedachte in mij op dat ik niet 'goed' zou zijn als docent omdat ik 'fouten' maak. Een overtuiging dat ik alleen iets kan doceren wanneer ik het zelf volledig beheers. Omdat ik een leraar in opleiding was, waren er wekelijks gesprekken met mijn leidinggevende over mijn

De dag dat ik als 16 jarige voor het eerst een zusje van mijn vader ontmoette, was ook de dag dat ik voor het eerst iets beweerde, beloofde bijna waar ik me jaren later niet aan hield. We voerden als vrouwen onder elkaar een gesprek over mannen en hun vreemdgaan. Alsof ik ervaring had, riep ik stoer dat ik nooit zou accepteren dat mijn man zoiets zou doen. Mocht ik mijn partner betrappen op vreemdgaan, dan zou ik hem het huis uitgooien, was mijn stellige mening. Vier jaar later betrapte ik mijzelf op een totaal andere actie, ik lag huilend op de grond en blokkeerde op die manier de uitgang zodat mijn vriendje ons huis niet kon verlaten. In een flits was ik weer met mijn tantes, schaamte vulde mijn bewustzijn. Weer wat jaartjes verder, zei ik tegen mijn moeder dat ik mijn soulmate ontmoet had: 'Dit is een totaal ander persoon dan de voorganger.' Vijf later vroeg ik met grote opluchting de echtscheiding aan. Enkele hoofdstukken verder, een verjaardag met zussen, kinderen

Het doorzien van mijn eigen patronen, is niet iets dat ik makkelijk doe. Er gaat wel eens wat tijd over heen voordat ontdek waar ik mee bezig ben. En in die tussentijd gebeurt er van alles.  Het goede nieuws is dat dat "van alles" met de dag minder en oppervlakkiger wordt. Het slechte nieuws is dat ik er toch, hoe oppervlakkig ook, in meega. Soms heb ik de neiging het zelfde pad te bewandelen waarvan mij al jaren terug duidelijk geworden is dat het doodlopend is. Ik schrijf opzettelijk 'de neiging' omdat voordat ik me identificeer met de emoties die op het punt staan los te barsten, ik met kritische ogen kijk naar wat er gebeurt in mij, met mij. Dit klinkt misschien verwarrend, er is dus wel een sensatie, maar ik word er niet door overspoeld. Het is licht, meer denken dan voelen en ik zie wat ik doe, alsof ik er een beetje buiten sta. Ooit was dat anders... In de zomer van 1994 eindigde mijn allereerste liefdesrelatie. Ik was in zak en as. Bovenal omdat mijn

Gistermiddag stond in het teken van spelletjes spelen. Mijn favoriete manier om geld te verdienen. Het bevat alle elementen die mij wakker houden namelijk; competitie, lol, spanning, uitdaging en actie. Ook met Floris werd er een spel gespeeld. Een eigen creatie van hem. Tijdens dat spel, dat ik niet durf uit te leggen omdat ik vrees de essentie te missen...kreeg ik de opdracht een vraag te verzinnen. Mijn vraag aan de medespelers was: 'Wat is de benauwdste vorm van overgave?' Later op de dag aan de telefoon met Ferry, sprak ik eerlijk en open over mijn levenswens. Mijn grote verlangen om te ontwaken. Tijdens het uitspreken van die wens voelde ik een groot verdriet, tranen prikten achter mijn oogleden, ik voelde schaamte voor mijn bijna kinderlijke eerlijkheid, frustratie vanwege de realisatie dat ik nog altijd zoekende ben en woede en ongeduld er nog niet te 'zijn'. Overgave een woord met betekenis waar ik de laatste weken veel mee leef. Ergens volledig voo