Uitdagende glimlach
De ironie van het leven tergt me. Precies wanneer ik mijn facebookevent aangemaakt heb en de ether in stuur, komt het besef dat het contact met mijn eigen puber op een heel laag pitje staat.
Hoe kan ik iets aanbieden wanneer ik het zelf niet volledig kan of doe?
Jaren geleden toen ik net als docent op een ROC voor een groep pubers stond, stelde ik mij dezelfde vraag. Ik had de opdracht gekregen om taalles te geven. Achter mij op het white board had ik wat geschreven. Een oplettende student, begon te lachen: 'Juf u heeft chagrijnig verkeerd gespeld!'
Er gebeurde van alles in mijn lichaam met als rode draad: ongemak. Zo snel als dat lukte probeerde ik mijn sporen uit te wissen. Er kwam een gedachte in mij op dat ik niet 'goed' zou zijn als docent omdat ik 'fouten' maak. Een overtuiging dat ik alleen iets kan doceren wanneer ik het zelf volledig beheers.
Omdat ik een leraar in opleiding was, waren er wekelijks gesprekken met mijn leidinggevende over mijn functioneren. Ik besprak mijn ongemakkelijke situatie met haar. Ze bleek niet onder de indruk. ' Neem de vader van Venus en Serina hun coach, zei ze met een lach in haar stem, denk je nou werkelijk dat hij het zelfde kan presteren op het gebied van tennis als zijn dochters?'
Er volgden nog ontzettend veel momenten waarop ik fouten maakte, antwoorden op vragen niet had of mij in het 'niet weten' bevond. En ook voelde ik me daar soms niet prettig bij. Maar er waren ook genoeg momenten dat ik kon accepteren dat ik als mens altijd lerende ben.
NU bevind ik mij in een fase waarin het contact met mijn zoon weinig frequent of diepgaand is. Ik mis hem en er is pijn om het besef dat hij mijn keuzes niet accepteert. Mijn verlangen om steeds vanuit zachtheid naar hem uit te reiken blijft actueel.
Ik ben geen perfecte moeder, het contact met mijn eigen puber is om dit moment minimaal en voor mij niet geruststellend en dat terwijl ik uitgerekend NU avonden organiseer om contact met je puber te maken.
De ironie in mijn leven daagt me uit te glimlachen.
Hoe kan ik iets aanbieden wanneer ik het zelf niet volledig kan of doe?
Jaren geleden toen ik net als docent op een ROC voor een groep pubers stond, stelde ik mij dezelfde vraag. Ik had de opdracht gekregen om taalles te geven. Achter mij op het white board had ik wat geschreven. Een oplettende student, begon te lachen: 'Juf u heeft chagrijnig verkeerd gespeld!'
Er gebeurde van alles in mijn lichaam met als rode draad: ongemak. Zo snel als dat lukte probeerde ik mijn sporen uit te wissen. Er kwam een gedachte in mij op dat ik niet 'goed' zou zijn als docent omdat ik 'fouten' maak. Een overtuiging dat ik alleen iets kan doceren wanneer ik het zelf volledig beheers.
Omdat ik een leraar in opleiding was, waren er wekelijks gesprekken met mijn leidinggevende over mijn functioneren. Ik besprak mijn ongemakkelijke situatie met haar. Ze bleek niet onder de indruk. ' Neem de vader van Venus en Serina hun coach, zei ze met een lach in haar stem, denk je nou werkelijk dat hij het zelfde kan presteren op het gebied van tennis als zijn dochters?'
Er volgden nog ontzettend veel momenten waarop ik fouten maakte, antwoorden op vragen niet had of mij in het 'niet weten' bevond. En ook voelde ik me daar soms niet prettig bij. Maar er waren ook genoeg momenten dat ik kon accepteren dat ik als mens altijd lerende ben.
NU bevind ik mij in een fase waarin het contact met mijn zoon weinig frequent of diepgaand is. Ik mis hem en er is pijn om het besef dat hij mijn keuzes niet accepteert. Mijn verlangen om steeds vanuit zachtheid naar hem uit te reiken blijft actueel.
Ik ben geen perfecte moeder, het contact met mijn eigen puber is om dit moment minimaal en voor mij niet geruststellend en dat terwijl ik uitgerekend NU avonden organiseer om contact met je puber te maken.
De ironie in mijn leven daagt me uit te glimlachen.
Reacties
Een reactie posten