Ooit was het anders
Het doorzien van mijn eigen patronen, is niet iets dat ik makkelijk doe. Er gaat wel eens wat tijd over heen voordat ontdek waar ik mee bezig ben. En in die tussentijd gebeurt er van alles.
Het goede nieuws is dat dat "van alles" met de dag minder en oppervlakkiger wordt. Het slechte nieuws is dat ik er toch, hoe oppervlakkig ook, in meega.
Soms heb ik de neiging het zelfde pad te bewandelen waarvan mij al jaren terug duidelijk geworden is dat het doodlopend is. Ik schrijf opzettelijk 'de neiging' omdat voordat ik me identificeer met de emoties die op het punt staan los te barsten, ik met kritische ogen kijk naar wat er gebeurt in mij, met mij. Dit klinkt misschien verwarrend, er is dus wel een sensatie, maar ik word er niet door overspoeld. Het is licht, meer denken dan voelen en ik zie wat ik doe, alsof ik er een beetje buiten sta.
In de zomer van 1994 eindigde mijn allereerste liefdesrelatie. Ik was in zak en as. Bovenal omdat mijn lichaam dat liet blijken. Ik voelde buikkrampen, misselijkheid, een brok in mijn keel en een constante onrustige energie door mijn lichaam gaan.
Nog als de dag van gisteren herinner ik me een gesprek met mijn zusje over de staat waar ik me in bevond. Al pratende kwam ik erachter dat ik het meeste last had van de lichamelijke reacties. Want de gedachtes waren tergend, puur en alleen omdat mijn lichaam er steeds op reageerde. Tegen mijn zusje zei ik: 'Als mijn gevoelens weg zouden zijn, zou ik klaar zijn met lijden'.
Dat overkwam me jaren later toen mijn vader overleed. Mijn lichaam bleef steeds rustig, geen steen in mijn maag, geen zenuwachtige trillingen, geen misselijkheid, geen wiebelige knieën, maar rust. En vanuit die rust kon ik kijken naar wat er was en vooral niet was. 'Vele vragen en weinig antwoorden' merkte ik al snel. Ik besloot dat ik nooit zou kunnen bevatten of volledig begrijpen wat dood is en liet het daarom maar helemaal los. En ook dat gaf me enorm veel rust.
Vanmiddag was ik een oud pad aan het bewandelen. Hoewel ik zag dat ik het deed, leek het of ik niet kon besluiten een andere weg in te slaan. Misschien ook wel omdat het een mentaal proces was waar geen lichamelijkheid aan te pas kwam. Meer een puzzeltje dat gelegd moest worden. Nadat ik er achter kwam dat de puzzel niet te maken was, kon ik doorzien waar ik mee bezig was. Hoewel er lichamlijke rust was, was mijn mind nog behoorlijk busy geweest.
Stapje voor stapje oude patronen loslaten, het voelt een beetje als de zolder leegruimen en spullen naar de weggeefwinkel brengen. Weg met dat wat mij vastzet en hier met de leegte.
'Ik ga ervoor!...Ik ga ervoor....ik ga ervoor', echoot mijn stem de leegte in.
Ahee!
Het goede nieuws is dat dat "van alles" met de dag minder en oppervlakkiger wordt. Het slechte nieuws is dat ik er toch, hoe oppervlakkig ook, in meega.
Soms heb ik de neiging het zelfde pad te bewandelen waarvan mij al jaren terug duidelijk geworden is dat het doodlopend is. Ik schrijf opzettelijk 'de neiging' omdat voordat ik me identificeer met de emoties die op het punt staan los te barsten, ik met kritische ogen kijk naar wat er gebeurt in mij, met mij. Dit klinkt misschien verwarrend, er is dus wel een sensatie, maar ik word er niet door overspoeld. Het is licht, meer denken dan voelen en ik zie wat ik doe, alsof ik er een beetje buiten sta.
Ooit was dat anders...
In de zomer van 1994 eindigde mijn allereerste liefdesrelatie. Ik was in zak en as. Bovenal omdat mijn lichaam dat liet blijken. Ik voelde buikkrampen, misselijkheid, een brok in mijn keel en een constante onrustige energie door mijn lichaam gaan.
Nog als de dag van gisteren herinner ik me een gesprek met mijn zusje over de staat waar ik me in bevond. Al pratende kwam ik erachter dat ik het meeste last had van de lichamelijke reacties. Want de gedachtes waren tergend, puur en alleen omdat mijn lichaam er steeds op reageerde. Tegen mijn zusje zei ik: 'Als mijn gevoelens weg zouden zijn, zou ik klaar zijn met lijden'.
Dat overkwam me jaren later toen mijn vader overleed. Mijn lichaam bleef steeds rustig, geen steen in mijn maag, geen zenuwachtige trillingen, geen misselijkheid, geen wiebelige knieën, maar rust. En vanuit die rust kon ik kijken naar wat er was en vooral niet was. 'Vele vragen en weinig antwoorden' merkte ik al snel. Ik besloot dat ik nooit zou kunnen bevatten of volledig begrijpen wat dood is en liet het daarom maar helemaal los. En ook dat gaf me enorm veel rust.
Vanmiddag was ik een oud pad aan het bewandelen. Hoewel ik zag dat ik het deed, leek het of ik niet kon besluiten een andere weg in te slaan. Misschien ook wel omdat het een mentaal proces was waar geen lichamelijkheid aan te pas kwam. Meer een puzzeltje dat gelegd moest worden. Nadat ik er achter kwam dat de puzzel niet te maken was, kon ik doorzien waar ik mee bezig was. Hoewel er lichamlijke rust was, was mijn mind nog behoorlijk busy geweest.
Stapje voor stapje oude patronen loslaten, het voelt een beetje als de zolder leegruimen en spullen naar de weggeefwinkel brengen. Weg met dat wat mij vastzet en hier met de leegte.
'Ik ga ervoor!...Ik ga ervoor....ik ga ervoor', echoot mijn stem de leegte in.
Ahee!
Reacties
Een reactie posten