'Zou ik dat durven?'

Er was een tijd in mijn leven dat ik bepaalde dingen nooit deed. Zoals bijvoorbeeld op iemands huis passen, het leek altijd onmogelijk voor mij. Deze week kwam het plots in mijn leven, een bijzondere vrouw vroeg me op haar huis, tuinhuis en Ger te passen. Ik kon het niet voorbij laten gaan en zei ja.

Daar zat ik de eerste avond, in de stilte, al dat ik hoorde was het gespin van de katten en een haan bij de buren. Heerlijk, ik hoefde niks en kon gewoon zitten en kijken naar de stilte docu waar ik nu zelf een hoofdrol in speelde.

Gisteravond drong er iets tot mij door. 'Ik heb geen vaste verblijfplaats meer', zei ik in gedachte, geen enkele fysieke sensatie was waarneembaar. Vanochtend dacht ik er verder op door. Er kwam een romantische gedachte in mij op. Aangestuurd door het besef dat als ik geen vaste woonplek heb, ik ook niet thuis hoef te komen en ik vrij ben. Daarna ontstond een dagdroom; Samen met mijn kind een verre reis maken als een nomade, zonder geld, zonder eindbestemming, zonder vastigheid. Zou ik het durven?

Er was ook een minder romantische gedachte...hvo querido de opvang voor daklozen. Even zag ik mezelf met allemaal tassen, zoals ik nu ook al leef steeds uit tassen, tussen twee (en afgelopen week dus drie) huizen. Kleding, laptop, opladers, dagboek en pennen, boeken, parfum en al dat andere waarvan ik denk het nodig te hebben. 

My new story, leven als een nomade, minimaliserend en waarnemend. Het soort film waar ik graag naar kijk en waarvan ik altijd  denk; 'Wauw, wat een lef en wat een eenvoud, zou ik zo kunnen leven?'