Beloofd is beloofd
De dag dat ik als 16 jarige voor het eerst een zusje van mijn vader ontmoette, was ook de dag dat ik voor het eerst iets beweerde, beloofde bijna waar ik me jaren later niet aan hield.
We voerden als vrouwen onder elkaar een gesprek over mannen en hun vreemdgaan. Alsof ik ervaring had, riep ik stoer dat ik nooit zou accepteren dat mijn man zoiets zou doen. Mocht ik mijn partner betrappen op vreemdgaan, dan zou ik hem het huis uitgooien, was mijn stellige mening.
Vier jaar later betrapte ik mijzelf op een totaal andere actie, ik lag huilend op de grond en blokkeerde op die manier de uitgang zodat mijn vriendje ons huis niet kon verlaten. In een flits was ik weer met mijn tantes, schaamte vulde mijn bewustzijn.
Weer wat jaartjes verder, zei ik tegen mijn moeder dat ik mijn soulmate ontmoet had: 'Dit is een totaal ander persoon dan de voorganger.' Vijf later vroeg ik met grote opluchting de echtscheiding aan.
Enkele hoofdstukken verder, een verjaardag met zussen, kinderen en ouders, komt het gesprek op kinderen krijgen. 'Daar ben ik helemaal klaar mee', roep ik het terras over. Drie jaar later begroet ik voor het eerst mijn meisje Dakini vol vreugde.
Het lijkt een patroon te zijn in mijn leven, dat wat ik het hardst roep, van de daken schreeuw, afzweer zeg maar, dat dat precies gebeurt. Zo ook deze zomer.
Glashelder herinner ik mij een gesprek met mijn zusje. Het onderwerp was echtscheiding. 'Ik ga nooit meer scheiden, wat een onzin, waarom doen mensen dat als ze kinderen hebben, belachelijk'.
En ja kijk nu.
Het doet ergens denken aan mijn kind dat vraagt om ijs. ' Straks als we thuis zijn mag jij een ijsje'. Eenmaal thuis blijkt het programma omgegooit te worden en zijn ijsjes het laatste dat ik mijn kind ga geven. En dan volgt de gouden kindermantra: 'Niet eerlijk mama....beloofd is beloofd!'
Ik kan als mens de hemel en aarde bij elkaar beloven, zonder enige moeite dat blijkt nu wel. En toch zegt het niets. Kennelijk ben ik een veranderlijk wezen dat elk uur andere gevoelens, behoeften en gedachtes heeft. En eventuele beloftes vallen dan in het water. Dat gebeurt met dezelde overtuiginskracht als waarmee ze ooit uitgesproken werden.
Wat leer ik hiervan? Misschien wel dat ik nog minder stellig mag zijn. En anders dat het leven, mijn leven aan constante verandering onderhevig is.
Wat ik kan doen? Hallo zeggen en ermee zijn.'Hallo nieuwe overtuiging'.
Ahee!
We voerden als vrouwen onder elkaar een gesprek over mannen en hun vreemdgaan. Alsof ik ervaring had, riep ik stoer dat ik nooit zou accepteren dat mijn man zoiets zou doen. Mocht ik mijn partner betrappen op vreemdgaan, dan zou ik hem het huis uitgooien, was mijn stellige mening.
Vier jaar later betrapte ik mijzelf op een totaal andere actie, ik lag huilend op de grond en blokkeerde op die manier de uitgang zodat mijn vriendje ons huis niet kon verlaten. In een flits was ik weer met mijn tantes, schaamte vulde mijn bewustzijn.
Weer wat jaartjes verder, zei ik tegen mijn moeder dat ik mijn soulmate ontmoet had: 'Dit is een totaal ander persoon dan de voorganger.' Vijf later vroeg ik met grote opluchting de echtscheiding aan.
Enkele hoofdstukken verder, een verjaardag met zussen, kinderen en ouders, komt het gesprek op kinderen krijgen. 'Daar ben ik helemaal klaar mee', roep ik het terras over. Drie jaar later begroet ik voor het eerst mijn meisje Dakini vol vreugde.
Het lijkt een patroon te zijn in mijn leven, dat wat ik het hardst roep, van de daken schreeuw, afzweer zeg maar, dat dat precies gebeurt. Zo ook deze zomer.
Glashelder herinner ik mij een gesprek met mijn zusje. Het onderwerp was echtscheiding. 'Ik ga nooit meer scheiden, wat een onzin, waarom doen mensen dat als ze kinderen hebben, belachelijk'.
En ja kijk nu.
Het doet ergens denken aan mijn kind dat vraagt om ijs. ' Straks als we thuis zijn mag jij een ijsje'. Eenmaal thuis blijkt het programma omgegooit te worden en zijn ijsjes het laatste dat ik mijn kind ga geven. En dan volgt de gouden kindermantra: 'Niet eerlijk mama....beloofd is beloofd!'
Ik kan als mens de hemel en aarde bij elkaar beloven, zonder enige moeite dat blijkt nu wel. En toch zegt het niets. Kennelijk ben ik een veranderlijk wezen dat elk uur andere gevoelens, behoeften en gedachtes heeft. En eventuele beloftes vallen dan in het water. Dat gebeurt met dezelde overtuiginskracht als waarmee ze ooit uitgesproken werden.
Wat leer ik hiervan? Misschien wel dat ik nog minder stellig mag zijn. En anders dat het leven, mijn leven aan constante verandering onderhevig is.
Wat ik kan doen? Hallo zeggen en ermee zijn.'Hallo nieuwe overtuiging'.
Ahee!
Reacties
Een reactie posten