Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Soms zit ik vast aan mijn favoriete strategie. Ik kwam er net weer achter toen mijn zoon mij een grap vertelde. Een jongen wil een scooter hebben en vraagt God er één. 'Maar God werkt niet zo, concludeert de jongen, dus heb ik er 1 gestolen en God om vergeving gevraagd'. Het gaat mij om het eerste deel van de grap. Dat vastzitten aan 1 specifiek iets, dat is verradelijk. In deze situatie zou ik willen onderzoeken wat is de behoefte van de jongen, waarom heeft hij een scooter nodig?  Is het dat hij behoefte heeft aan beweging? Aan comfort? Aan betrokkenheid? Acceptatie? Erbij horen? Avontuur? Wat het ook is, zeker is dat er ontelbare manieren zijn waarop die behoefte vervuld kan raken. Echter de jongen heeft 1 favoriete oplossing bedacht, namelijk het hebben van een scooter om zijn behoefte te vervullen. De kans is groot dat wanneer de jongen uit dit voorbeeld de kosmos gevraagd had:'Geef me alsjeblieft  comfort', hij dit ook daadwerkelijk gekregen had.  En waar

Mijn goed betaalde vaste baan, met 12 betaalde vakantieweken per schooljaar, gaf ik op, zonder enige twijfel, om   bij LIFE! te komen werken. En hoewel ik nog niet de helft verdien van wat ik verdiende, wil ik toch bij LIFE! blijven werken. Waarom dan, vraag je je misschien af. Het antwoord klinkt simpel; ‘bij   LIFE! kan ik mijn hart volgen’. Toch is het volgen van mijn hart niet altijd zo simpel. Zoals nu bijvoorbeeld, nu ik ga vertellen wat ik LIFE! te bieden heb, voel ik een soort twijfel; Ben ik wel goed genoeg? Heb ik de studenten wel iets te bieden? Zijn ze blij met mij? Hebben ze iets aan mij? Ik weet het werkelijk niet. Wanneer ik een positieve bui heb, denk ik; Ja ze vinden het geweldig om een spel met me te spelen, ze zoeken me op als er een conflict is, ze vertellen me van alles als ik bij ze in de buurt zit en wat vragen stel. Ik hou ervan lol met studenten te maken en te lachen. Maar als ik in een onzekere bui ben, dan denk ik:’ Ik geef te

Maandag moet ik een presentatie houden bij LIFE! Ik kwam er donderdagochtend achter dat ik ingepland sta dat  aanstaande maandag te gaan doen. Ik vertelde mezelf dat ik een presentatie moest houden en kreeg een soort buikpijn. Grote irritatie kwam op en iets in me wilde er een stokje voor steken. Naarmate het besef wat meer ingedaald was, begon ik mezelf en dat wat ik geloofde te onderzoeken. "Ik moet een presentatie houden", dat klinkt echt verschrikkelijk. Niet vanwege de presentatie, want ja laat ik eerlijk zijn, wanneer ik een presentatie hou doe ik dat voor publiek en als ik iets fijn vind, is het wel in de spotlight staan. Goed om te weten, het lag dus niet aan wat ik moest doen. Waar lag het dan wel aan? Eigenlijk heel simpel, aan het werkwoord 'moeten'. Ik wil niks moeten, ik wil me niet verplicht voelen, ik geloof daar niet meer in. Niks moet! Deze nieuwe overtuiging is in grote tegenstelling tot hoe ik ben opgevoed. Als kind maar met name als

Het is me wat. Het schaamrood staat weer eens dik op mijn kaken. Ergens 'in the back of my head', hoor ik de strenge stemmen mensen die me mores leerden, iets zeggen in de trent van;'Ondankbare hond, menig één zou heel blij zijn met wat jij hebt', en meer van dat caliber. Het is vakantie, meivakantie en vandaag vallen pasen en pinksteren op dezelfde dag, nou zoiets dan, hemelvaart en bevrijdingsdag. Eén nationale vrije dag. Ik ben sinds afgelopen maandag op de kampoeng in Bloemendaal in onze beschilderde caravan (zie filmpje op Google+) en mijn love of my life is er ook bij. Wat wil een mens nog meer? Ja dat vroeg ik mij hardop af, zo'n 30 minuten geleden.  Ik werd er gewoon verdrietig van. Hoe kan het dat ik niet tevreden ben en helemaal Zen geniet van dat wat er allemaal is? Wanneer ik mijn hoofd een kwartslag draaide zag ik de vrolijke blik van mijn lief, ongeveer om de 10 minuten jubelde hij het uit:'God zalige, wat leven wij toch een waanzinnig lev

Gisterochtend hielp ik een collega even met dozen naar boven brengen bij LIFE! Terwijl de collega haar vraag om hulp formuleerde, maakte ze oogcontact met mij, ik voelde me aangesproken maar had niet de moed om mijn 'halve ja' te verwoorden. Met een lichte tegenzin liep ik naar haar volgepakte auto en koos een doos uit die precies het juiste voor mij hanteerbare gewicht zou hebben, mij bewust van de challenge een stijle ijzeren trap te betreden zonder de leuning vast te kunnen houden. De eerste doos die ik boven bracht, zette ik op een rand bij een tafel naast ander materiaal. Bovenaan naast de trapleuning stond een collega toe te kijken hoe een moeder van een student met de volgende doos naar boven kwam.  Ik had niet de moed de collega te vragen om mee te helpen. Beneden bij de auto zocht ik wederom een doos van ideale omvang en gewicht en liep naar de trap. Boven aangekomen koos ik voor de vluggere variant, ik schoof de doos over de vloer richting tafel en draaide me om na

Had ik dit durven dromen? Had ik durven dromen dat ik weer dezelfde intense lichamelijke aantrekkingskracht zou ervaren met mijn partner. Mijn liefje waar ik al bijna 13 jaar mee samen ben? Zou dat echt kunnen? We moesten van ver komen, dat moet gezegd. Ik wilde niks anders dan dat we weer innig verliefde, en passievolle seks zouden hebben, maar de realiteit was anders. In het begin dacht ik nog; 'Vind je het gek, ik ben net bevallen, mijn lichaam moet zich herstellen'. Daar komt bij dat ik lang borstvoeding gaf; 'Niet te combineren met vurige seks', vond ik. Maar toen ik al tijden gestopt was met die borstvoeding en het vuur nog steeds gedoofd bleef, voelde ik een diep verdriet. Zou dit ooit nog goed komen? Die ene stap zetten naar gewoon een keer seks, leek onmogelijk. Ik wist bij God niet meer hoe te beginnen, laat staan te eindigen. Telkens als ik me voornam om een keer spontaan de eerste stap te zetten, gebeurde er iets waardoor dat onmogelijk leek. Of ik werd

Gisteravond had ik de derde avond van de mind muscle workout. Een avond vol tips, oefeningen en trucs met als afronding een opstelling (denk familieopstelling maar dan in plaats van familieleden, thema's als; trust, imagination, infinite potential, de cursus is in het Engels excuse me).  The infinite potential kwam gisteravond aan bod. Ik werd er knettergek van. Niet van de mensen, zeker niet van het thema want dit is zeer actueel, maar van het feit dat ik niks voelde.  Bij opstellingen communiceert je lichaam heel duidelijk, dit heb ik de voorgaande avonden al meerdere keren ervaren, super fijn. Maar gisteravond gebeurde er dus  HE-LE-MAAL noppes, nada, geen barst niemendal, nul. Dit was een totale ramp. En het meest gefreakte was dat ik de opdracht kreeg om vooral niet te analyseren waarom dit zo was maar dat ik vooral moest voelen.  Haaa! Het deed me een beetje denken aan vroeger toe ik nog onzeker en verlegen was en mensen mij de tip gaven 'gewoon spontaan te zijn&quo