Waar kwam de echte pijn vandaan?
Gisterochtend hielp ik een collega even met dozen naar boven brengen bij LIFE! Terwijl de collega haar vraag om hulp formuleerde, maakte ze oogcontact met mij, ik voelde me aangesproken maar had niet de moed om mijn 'halve ja' te verwoorden. Met een lichte tegenzin liep ik naar haar volgepakte auto en koos een doos uit die precies het juiste voor mij hanteerbare gewicht zou hebben, mij bewust van de challenge een stijle ijzeren trap te betreden zonder de leuning vast te kunnen houden.
De eerste doos die ik boven bracht, zette ik op een rand bij een tafel naast ander materiaal. Bovenaan naast de trapleuning stond een collega toe te kijken hoe een moeder van een student met de volgende doos naar boven kwam. Ik had niet de moed de collega te vragen om mee te helpen.
Beneden bij de auto zocht ik wederom een doos van ideale omvang en gewicht en liep naar de trap. Boven aangekomen koos ik voor de vluggere variant, ik schoof de doos over de vloer richting tafel en draaide me om naar beneden, de leuning vasthoudend.
Eenmaal beneden, waar nu de toekijkende collega stond te kijken, verstapte ik me, mijn voet boog dubbel naar rechts en ik gebruikte mijn linker voet en armen om mijn balans te houden. Met moeite kon ik het woord SHIT!!!! onderdrukken, er klonk een lange shhshshshshs klank uit mijn mond.
Een stekende pijn golfde door mijn enkel. De collega die mij had gezien zei iets als; 'Jee wat doe je of jee gaat het'. De collega wier auto ik aan het leeghalen was, zei: "Ooo gaat het? Laat het verder maar, het is al goed, dank je wel voor je hulp'.
Ik liep naar mijn auto en de pijn verdween.
Thuis maakte ik en lijstje met dingen die ik wilde doen die dag. Omdat ik mijzelf wat beleid rondom mobiele telefoongebruik wil aanleren, gebruikte ik een klokje en zette dat op 45 minuten. Mijn tefefoon op tril maar de wifi uit. Na 45 minuten mocht ik weer checken op binnengekomen berichten.
Ik hield me aan de kloktijden en zat om 13:00 klaar om met een collega te gaan skypen over een klusje dat we samen doen. Drie kwartier later stuurde ik mijn collega een 3e bericht met als mededeling dat ik nu echt de deur uit wilde om een boodschap te doen. Even later ontving ik een verontschuldiging, mijn collega was de afspraak vergeten.
Op het moment dat ik klaar was om naar LIFE! te gaan om zowel Dakini op te halen, alswel het begin van de viering van de verjaardag van mijn bevriende collega mee te maken, ging ik naar beneden om mijn schoenen aan te doen. Opeens voelde ik een licht pijn bij mijn enkel. Ik vertraagde mijn handelingen en liep rustig naar de auto. Eenmaal in de auto voelde het onprettig om de gaspedaal in te drukken. De gevoeligheid in mijn enkel werd irritant.
Eenmaal aangekomen in Landsmeer besefte ik me dat ik niet op mijn voet kon steunen tijdens het lopen. Ik schaamde me, vond mezelf kleinzerig en probeerde te verbloemen dat ik moeilijk liep.
Binnen in het schoolgebouw was er behoorlijk wat reuring. Ik ging opzoek naar een stoel en probeerde de pijn te negeren. de collga die ik geholpen had met de dozen, zag me en vroeg hoe het nu ging. Ik vertelde dat de pijn erger geworden was en liefdevol nam ze mijn been op haar schoot en hield haar handen om mijn enkel.
In de keuken stond iets dat ik nodig had en ik besloot het te gaan halen. De man van mijn collega zag me strompelen en vroeg wat er aan de hand was. 'Kom zitten ik geef je voet een massage', zei hij nadat ik terug was uit de keuken.
Eigenlijk had ik het plan gehad om even bij de jaardag te zijn en dan op tijd weer naar Amsterdam terug te rijden zodat ik 's avonds bij mijn favoriete mind muscle workout zou kunnen zijn. Nu daar in Landsmeer met een voet die met de minuut meer pijn begon te doen, voelde ik me wanhopig worden. Hoe ik mijn been ook hield, de pijn bleef aanwezig, het beïnvloedde mijn gemoedstoestand.
Hoe zou ik ooit naar huis komen met Dakini, de auto en mijn verzwikte enkel, achter mijn oogleden prikten tranen.
Ik besloot Patrick te bellen, mijn rots in de branding. Zijn advies was lekker praktisch;' Slik paracetamol, leg ijs op je enkel, ik zal kijken hoe ik die kant op kan komen om jullie op te halen', hoorde ik terwijl tranen over mijn wangen gleden. Achter mij stond een collega terwijl ik aan de telefoon zat. Ze legde haar hand op mijn schouder. Nadat ik uitgebeld was, belde ze haar man met de vraag of hij paracetamol mee wilde nemen.
In geen 10 jaar heb ik pijnverstillers geslikt, drugs is niet echt meer mijn ding zeg maar. Maar gisteravond handelde ik pragmatisch, ik deed wat ik nooit meer gedaan had en het bracht me vrede en rust. Mijn humeur klaarde op, ik kon weer gesprekken voeren, lachen, genieten van de mensen om me heen en de pijn in mijn enkel verdween wanneer ik mijn voet neerlegde op een stoel.
Vanochtend werd ik wakker en mijn enkel voelde goed, sommige bewegingen zijn nog pijnlijk maar als ik mijn voet stilhou, voel ik niks.
Al gistermiddag werd mij duidelijk wat de diepere misschien wel meest pijnlijke boodschap van dit ongemak is. De affirmatie die ik na het inzicht formuleerde gaat alsvolgt:
Als je iets herkent in of vindt van dit blog laat dan een reactie achter, dat helpt mij om een volgend blog te schrijven.
Ahee!
De eerste doos die ik boven bracht, zette ik op een rand bij een tafel naast ander materiaal. Bovenaan naast de trapleuning stond een collega toe te kijken hoe een moeder van een student met de volgende doos naar boven kwam. Ik had niet de moed de collega te vragen om mee te helpen.
Beneden bij de auto zocht ik wederom een doos van ideale omvang en gewicht en liep naar de trap. Boven aangekomen koos ik voor de vluggere variant, ik schoof de doos over de vloer richting tafel en draaide me om naar beneden, de leuning vasthoudend.
Eenmaal beneden, waar nu de toekijkende collega stond te kijken, verstapte ik me, mijn voet boog dubbel naar rechts en ik gebruikte mijn linker voet en armen om mijn balans te houden. Met moeite kon ik het woord SHIT!!!! onderdrukken, er klonk een lange shhshshshshs klank uit mijn mond.
Een stekende pijn golfde door mijn enkel. De collega die mij had gezien zei iets als; 'Jee wat doe je of jee gaat het'. De collega wier auto ik aan het leeghalen was, zei: "Ooo gaat het? Laat het verder maar, het is al goed, dank je wel voor je hulp'.
Ik liep naar mijn auto en de pijn verdween.
Thuis maakte ik en lijstje met dingen die ik wilde doen die dag. Omdat ik mijzelf wat beleid rondom mobiele telefoongebruik wil aanleren, gebruikte ik een klokje en zette dat op 45 minuten. Mijn tefefoon op tril maar de wifi uit. Na 45 minuten mocht ik weer checken op binnengekomen berichten.
Ik hield me aan de kloktijden en zat om 13:00 klaar om met een collega te gaan skypen over een klusje dat we samen doen. Drie kwartier later stuurde ik mijn collega een 3e bericht met als mededeling dat ik nu echt de deur uit wilde om een boodschap te doen. Even later ontving ik een verontschuldiging, mijn collega was de afspraak vergeten.
Op het moment dat ik klaar was om naar LIFE! te gaan om zowel Dakini op te halen, alswel het begin van de viering van de verjaardag van mijn bevriende collega mee te maken, ging ik naar beneden om mijn schoenen aan te doen. Opeens voelde ik een licht pijn bij mijn enkel. Ik vertraagde mijn handelingen en liep rustig naar de auto. Eenmaal in de auto voelde het onprettig om de gaspedaal in te drukken. De gevoeligheid in mijn enkel werd irritant.
Eenmaal aangekomen in Landsmeer besefte ik me dat ik niet op mijn voet kon steunen tijdens het lopen. Ik schaamde me, vond mezelf kleinzerig en probeerde te verbloemen dat ik moeilijk liep.
Binnen in het schoolgebouw was er behoorlijk wat reuring. Ik ging opzoek naar een stoel en probeerde de pijn te negeren. de collga die ik geholpen had met de dozen, zag me en vroeg hoe het nu ging. Ik vertelde dat de pijn erger geworden was en liefdevol nam ze mijn been op haar schoot en hield haar handen om mijn enkel.
In de keuken stond iets dat ik nodig had en ik besloot het te gaan halen. De man van mijn collega zag me strompelen en vroeg wat er aan de hand was. 'Kom zitten ik geef je voet een massage', zei hij nadat ik terug was uit de keuken.
Eigenlijk had ik het plan gehad om even bij de jaardag te zijn en dan op tijd weer naar Amsterdam terug te rijden zodat ik 's avonds bij mijn favoriete mind muscle workout zou kunnen zijn. Nu daar in Landsmeer met een voet die met de minuut meer pijn begon te doen, voelde ik me wanhopig worden. Hoe ik mijn been ook hield, de pijn bleef aanwezig, het beïnvloedde mijn gemoedstoestand.
Hoe zou ik ooit naar huis komen met Dakini, de auto en mijn verzwikte enkel, achter mijn oogleden prikten tranen.
Ik besloot Patrick te bellen, mijn rots in de branding. Zijn advies was lekker praktisch;' Slik paracetamol, leg ijs op je enkel, ik zal kijken hoe ik die kant op kan komen om jullie op te halen', hoorde ik terwijl tranen over mijn wangen gleden. Achter mij stond een collega terwijl ik aan de telefoon zat. Ze legde haar hand op mijn schouder. Nadat ik uitgebeld was, belde ze haar man met de vraag of hij paracetamol mee wilde nemen.
In geen 10 jaar heb ik pijnverstillers geslikt, drugs is niet echt meer mijn ding zeg maar. Maar gisteravond handelde ik pragmatisch, ik deed wat ik nooit meer gedaan had en het bracht me vrede en rust. Mijn humeur klaarde op, ik kon weer gesprekken voeren, lachen, genieten van de mensen om me heen en de pijn in mijn enkel verdween wanneer ik mijn voet neerlegde op een stoel.
Vanochtend werd ik wakker en mijn enkel voelde goed, sommige bewegingen zijn nog pijnlijk maar als ik mijn voet stilhou, voel ik niks.
Al gistermiddag werd mij duidelijk wat de diepere misschien wel meest pijnlijke boodschap van dit ongemak is. De affirmatie die ik na het inzicht formuleerde gaat alsvolgt:
Ik ben me bewust van de stap die ik zet
Als je iets herkent in of vindt van dit blog laat dan een reactie achter, dat helpt mij om een volgend blog te schrijven.
Ahee!
Reacties
Een reactie posten