Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Nog nooit in haar leven had Jacomo meegedaan met een westrijd of challenge waar iets moois mee te verdienen viel. Waarschijnlijk gewoon omdat ze dacht dat ze niet voor het geluk geboren was.  Het was best toevallig (als je daar in gelooft) dat ze de oproep zag, voor hetzelfde geld had ze erover heen gelezen. Het was een piepkleine, onduidelijke en bijna cryptische aankondiging: "Nachtbrakers gezocht: Zaterdag 14:00 op spoor 2A Centraal Station Amsterdam. Neem de ingrediënten van je twee lievelingsgerechten mee plus verkleedkleding met als dresscode: kasteel. Denk na over de identiteit die je zal aannemen. Plek voor 20 deelnemers. Wachtwoord: hide&seek" In eerste instantie werd Jacomo overvallen door gevoelens van frustratie en onmacht. Van wie kwam deze oproep? Was het een flauwe grap? Wat zou het kosten? Waar zouden ze naartoe reizen? Wie zouden er nog meer bij zijn? Welke zaterdag werd er bedoeld? Overmorgen of volgende week? Waarom stond er geen telefoonnummer of

De oudere broer is volgens mij in een vuilcontainer geëindigd, zo één die meters onder de grond zit.  In het donker tussen vuilniszakken, hoe eenzaam zou dat geweest zijn. Misschien zat er nog warm water in, dat zou me niet verbazen.  Eigenlijk heb ik nooit afscheid kunnen nemen van die bewuste voorganger. Eerlijk gezegd miste ik hem in eerste instantie niet eens. Pas toen ik misgreep, drong tot mij door dat ie verdwenen was.  Eerst zocht ik nog in de keuken, op de flipperkast (vreemde plek hij zou er immers met veel kabel vanaf gerold zijn, maar toch) en in al mijn tassen, (waarom heb ik er zoveel?) maar al snel werd mij duidelijk dat ie verdwenen was.  Een onbeschrijvelijke woede maakte zich van mij meester.  En direct na het besef hem nooit meer terug te vinden, wist ik precies wie daar debet aan was. Namelijk tijdens mijn gesprek met de (toen nog niet) dader, een uur daarvoor, had deze persoon er erg lang naar gekeken. Ik had, best bewust deze keer, de dop eraf gedraaid

Ook ik was ooit een puber. Je zal het niet zeggen, weet ik. Tot mijn 18e levensjaar kon school mij totaal niet boeien. Maar in 1988 veranderde dat radicaal. Ik deed na mijn mavodiploma een MBO opleiding op het gebied van mode. Al na een half jaar kwam ik erachter dat met een naaimachine tussen klasgenoten zitten die voornamelijk over make-up en mode (duhh) praten, niet echt mijn ding was. Ik besloot een oude droom te gaan realiseren en stap één zou zijn een havodiploma halen. Op de nieuwe school waar ik me ingeschreven had voor 4 havo was alles anders dan op de voorgaande scholen. Ten eerste kwam dat natuurlijk door mijzelf, ik voelde me voor het eerst in mijn puberleven fantastisch. Een knappe, eigenwijze soms brutale meid die, zo merkte ik, eigenlijk best goed kon leren.  Op die Havo hadden we een docent Nederlands. Iedereen noemde hem Ruudski, zijn echte naam herinner ik me niet meer. Hij was nog jong, een twintiger, net afgestudeerd. Hij betrok ons altijd bij alles wat hem bezi

Eergisteravond had ik mijn eerste pizza-avond met een tweedekamerlid. Om preciezer te zijn, het kamerlid kwam toen wij onze pizza's al op hadden. Toch voelde het als een avond met korte lijntjes, zoals dat wel genoemd wordt. We mochten roepen en zij schreef op.  Nou breek mij den bek niet open   Alles wat beter kon in het MBO, passeerde de revue. Ik werd laaiend enthousiast over het plan van  leerrechten (student koopt onderwijs waar hij/zij wil) voor het MBO. Ook kreeg ik ideeën bij de gedachten dat studenten voor de uitvoer van hun creatieve plannen ook studiepunten kunnen krijgen. Iemand had het over 'de beste docenten'. Met een schok ontwaakte ik uit mijn dagdroom, 'Wat is in godsnaam de beste docent?'  Voor mij is dat iemand die; een groot gevoel voor humor heeft, de taal van jongeren verstaat, talig is, de aandacht kan trekken,  geweldloos kan communiceren, hij/zij is authentiek over zijn/haar gevoel oftewel doet niet alsof, hij/zij gebruikt sociale

Dit is het moment om te gaan studeren, iets nieuws te leren. Ik sta te popelen om nieuwe vaardigheden onder de knie te krijgen.  Het enige dat mist, is het antwoord op de vraag: ' Wat wil ik precies leren?' Is het een ambacht?  Houtbewerken?  Wol spinnen?  Natuurlijke parfums maken?  Is het een praktische vaardigheid?  Veganistisch koken?  Rawfood lekkernijen maken?  Natuurlijke haarverzorging? Is het iets in de creatieve sector?  Een autobiografie leren schrijven?  Kleden leren weven met een weefgetouw?  Flamenco leren zingen?  Improvisatie theaterles? Is het iets spiritueels?  Mindfulness?  Familieopstellingen?  Sociocratische gespreksleider worden? Geweldloze communicatietrainer worden? Is het iets fysieks?  Biodanza?  Werelddans?  Yoga?  Is het iets wetenschappelijks:  Filosofie?  Nederlandse letteren?  Een 'vreemde' taal leren? Eén ding is zeker; wat ik wil leren, zal iets zijn waar ik daarna mijn betaalde

Het lijkt zo simpel. Een paar weken geleden hoorde ik Bentinho Massaro nog zeggen; " Ieder mens komt iets brengen in deze wereld. Doe niet te moeilijk, wring je niet in allerlei bochten.  Het heeft altijd te maken met iets te bieden hebben, iets kunnen betekenen, er voor anderen zijn en vaak ligt het precies daar waar jij blij van wordt, waar jij goed in bent'.  Bam! Klaar.  Nou nee hoor, helemaal niet, verre van dat zou ik bijna willen zeggen.  Afgelopen maandag tijdens de "team emotional hygiene" die we van Yoram Mosenzon, onze NVC trainer kregen, barstte ik in tranen uit. Als een kleine kleuter brulde ik de boel bij elkaar. Mijn kletsnatte gezicht, rode wangen en de snotneus mag je erbij visualiseren en het plaatje is compleet. Ik was zo verdrietig, boos, teleurgesteld, radeloos, ongeduldig en woest.  'Wat nou doe niet moeilijk? Hoe bedoel je doe vooral dat wat je leuk vindt en waar je goed in bent?' Maar vervolgens blijft alles zoals het is e

Een geurmelange van tabaksrook, uitlaatgassen  en een kaascroissant  met af en toe in de verte de zilte lucht van zeewater bereikt mijn neus De pont vaart zacht tegen de kade aan, een oudere man herpakt zich, een alarm gaat af De klep komt naar beneden, scooters worden gestart Een golf mensen zet voet aan wal Het krioelt,  uit alle hoeken en gaten komen belangstellenden  tevoorschijn Een klok telt af boven in een hokje zit de bestuurder in uniform alle plekken worden opgevuld het past precies in elkaar als ik mijn fietsstuur scheef hou Een pieptoon met knipperlicht verraadt wat komen gaat de motor wordt gestart, de pont vaart het IJ op. De zon prikt onverwachts in mijn ogen Een meeuw zweeft met ons mee Scholieren leunen met hun armen op de sturen van hun fietsen Sommigen eten, anderen staren naar hun telefoon ik wil ze vragen stellen maar blijf stil. Dan de zachte schok  en de ongepaste opluchting Een grote groep toekomstige reizigers wacht ons op I