Gelukkig geloofde ze niet in toeval
Nog nooit in haar leven had Jacomo meegedaan met een westrijd of challenge waar iets moois mee te verdienen viel. Waarschijnlijk gewoon omdat ze dacht dat ze niet voor het geluk geboren was.
Het was best toevallig (als je daar in gelooft) dat ze de oproep zag, voor hetzelfde geld had ze erover heen gelezen. Het was een piepkleine, onduidelijke en bijna cryptische aankondiging:
"Nachtbrakers gezocht: Zaterdag 14:00 op spoor 2A Centraal Station Amsterdam. Neem de ingrediënten van je twee lievelingsgerechten mee plus verkleedkleding met als dresscode: kasteel. Denk na over de identiteit die je zal aannemen. Plek voor 20 deelnemers. Wachtwoord: hide&seek"
In eerste instantie werd Jacomo overvallen door gevoelens van frustratie en onmacht. Van wie kwam deze oproep? Was het een flauwe grap? Wat zou het kosten? Waar zouden ze naartoe reizen? Wie zouden er nog meer bij zijn? Welke zaterdag werd er bedoeld? Overmorgen of volgende week? Waarom stond er geen telefoonnummer of website bij?
Even overwoog ze om het met haar broer te bespreken, hem mee te vragen, maar die gedachte voelde zwaar. Hij zou haar voor gek verklaren, haar waarschuwen en waarschijnlijk als kers op de taart, hun moeder alarmeren.
Gelukkig geloofde de hoofdpersoon van dit verhaal niet in toeval, en besloot ze na wat wikken en wegen dat de gezonde spanning voor het onbekende haar meer dierbaar was dan de eventuele steen op haar maag als ze zich zou gaan voorstellen wat er allemaal voor afschuwelijks zou kunnen gebeuren.
Het is zaterdagavond en na een 9 uur durende reis komt Jacomo met 19 anderen aan in een stadje ergens in Frankrijk. Al snel blijkt dat de 2 personen die tijdens de reis de kaartjes
betaalden en zich verder erg afzonderden van het gezelschap, ook nu weten wat er te gebeuren staat. De groep bestaat uit allerlei personen. De verdeling man-vrouw is iets uit balans. De oudste een man lijkt wel 80 en de jongste 16. Er stond niks over leeftijd in de oproep, toch kan Jacomo de oordelende gedachte over de opvoeders van de 16 jarige niet onderdrukken.
De groepsleden praten niet, steeds denkt Jacomo dat ze iets gemist heeft, dat de rest wel precies weet wat de bedoeling is, hoe ze zich dienen te gedragen, of er wel of niet gesproken mag worden. Het is alles behalve comfortabel.
Tijdens een wandeling die vooral van het station vandaan en het centrum uit gaat, baalt Jacomo dat ze zich zo braaf aan de opdracht van haar lievelingsgerechten gehouden heeft. Haar loodzware tas pijnigt haar schouders.
Wanneer ze plots verschillende groepsleden enthousiast hoort, roepen en juichen, schrikt ze op uit haar gedachten. Ver voor hen in een soort baai ziet ze een berg en daar bovenop lijkt wel een kasteel gebouwd.
Zonder dat dit afgesproken is, begint de hele groep te rennen richting water. Er branden fakels en naast de fakels staan twee ridders met zwaarden. Een jonkvrouw komt een bootje uitgestapt waarbij de twee ridders haar hun hand toereiken.
Nadat alle deelnemers binnen zijn worden de spelregels uitgelegd.
https://www.youtube.com/watch?v=W4g4P1qkLvk&list=PL9NbJbXQv5QMU319rmtB5Wu56da40b4cz&index=2
Nadat Jacomo in één van de grote kasten gekropen is, hoort ze iemand ademen. Zonder iets te vragen of weg te rennen draait ze haar rug tegen de opgetrokken knieën van de ander en leunt naar achteren. De handen van de ander beginnen haar rug te masseren. Jacomo laat los en geniet van alles dat ze die nacht voelt, hoort, ruikt en proeft.
Het was best toevallig (als je daar in gelooft) dat ze de oproep zag, voor hetzelfde geld had ze erover heen gelezen. Het was een piepkleine, onduidelijke en bijna cryptische aankondiging:
"Nachtbrakers gezocht: Zaterdag 14:00 op spoor 2A Centraal Station Amsterdam. Neem de ingrediënten van je twee lievelingsgerechten mee plus verkleedkleding met als dresscode: kasteel. Denk na over de identiteit die je zal aannemen. Plek voor 20 deelnemers. Wachtwoord: hide&seek"
In eerste instantie werd Jacomo overvallen door gevoelens van frustratie en onmacht. Van wie kwam deze oproep? Was het een flauwe grap? Wat zou het kosten? Waar zouden ze naartoe reizen? Wie zouden er nog meer bij zijn? Welke zaterdag werd er bedoeld? Overmorgen of volgende week? Waarom stond er geen telefoonnummer of website bij?
Even overwoog ze om het met haar broer te bespreken, hem mee te vragen, maar die gedachte voelde zwaar. Hij zou haar voor gek verklaren, haar waarschuwen en waarschijnlijk als kers op de taart, hun moeder alarmeren.
Gelukkig geloofde de hoofdpersoon van dit verhaal niet in toeval, en besloot ze na wat wikken en wegen dat de gezonde spanning voor het onbekende haar meer dierbaar was dan de eventuele steen op haar maag als ze zich zou gaan voorstellen wat er allemaal voor afschuwelijks zou kunnen gebeuren.
(Ook ik ben Jacomo dankbaar voor dat vertrouwen want anders was dit wel een erg korte en nietszeggende vertelling geweest)
Het is zaterdagavond en na een 9 uur durende reis komt Jacomo met 19 anderen aan in een stadje ergens in Frankrijk. Al snel blijkt dat de 2 personen die tijdens de reis de kaartjes
betaalden en zich verder erg afzonderden van het gezelschap, ook nu weten wat er te gebeuren staat. De groep bestaat uit allerlei personen. De verdeling man-vrouw is iets uit balans. De oudste een man lijkt wel 80 en de jongste 16. Er stond niks over leeftijd in de oproep, toch kan Jacomo de oordelende gedachte over de opvoeders van de 16 jarige niet onderdrukken.
De groepsleden praten niet, steeds denkt Jacomo dat ze iets gemist heeft, dat de rest wel precies weet wat de bedoeling is, hoe ze zich dienen te gedragen, of er wel of niet gesproken mag worden. Het is alles behalve comfortabel.
Tijdens een wandeling die vooral van het station vandaan en het centrum uit gaat, baalt Jacomo dat ze zich zo braaf aan de opdracht van haar lievelingsgerechten gehouden heeft. Haar loodzware tas pijnigt haar schouders.
Wanneer ze plots verschillende groepsleden enthousiast hoort, roepen en juichen, schrikt ze op uit haar gedachten. Ver voor hen in een soort baai ziet ze een berg en daar bovenop lijkt wel een kasteel gebouwd.
Zonder dat dit afgesproken is, begint de hele groep te rennen richting water. Er branden fakels en naast de fakels staan twee ridders met zwaarden. Een jonkvrouw komt een bootje uitgestapt waarbij de twee ridders haar hun hand toereiken.
Nadat alle deelnemers binnen zijn worden de spelregels uitgelegd.
- Je bent vanaf nu wie je wil zijn, kleed je als en praat zoals diegene
- Precies om 12 uur vannacht spelen we hide & seek door het hele kasteel, met steeds 4 zoekers
- Vanaf 02:00 uur is de dansvloer geopend
Het is middernacht en Jacomo hoort een gong. Het geluid galmt eindeloos door de gigantische ruimte en bezorgt haar behalve blijdschap ook een rilling. Sommige deelnemers zijn onherkenbaar in hun kostuum en al snel wordt duidelijk dat zij de zoekers zijn.
Het verstoppertje spelen zal voorlopig niet stoppen en nadat voor de tweede keer de gong afgaat, begint Jacomo te rennen. Haar 1001-nacht-kostuum verraadt waar ze heen loopt, overal klinkt het gerinkel van de belletjes aan haar schoenen. Gelukkig krijgen ze ruim de tijd om een goede verstopplek te vinden.
Jacobo besluit één van de slaapkamers in te glippen. Het is er duister, het maanlicht verlicht de kamer waar middenin de ruimte een groot hemelbed staat. Er klinkt muziek en in de hoek brandt de haard.
https://www.youtube.com/watch?v=W4g4P1qkLvk&list=PL9NbJbXQv5QMU319rmtB5Wu56da40b4cz&index=2
Nadat Jacomo in één van de grote kasten gekropen is, hoort ze iemand ademen. Zonder iets te vragen of weg te rennen draait ze haar rug tegen de opgetrokken knieën van de ander en leunt naar achteren. De handen van de ander beginnen haar rug te masseren. Jacomo laat los en geniet van alles dat ze die nacht voelt, hoort, ruikt en proeft.
Reacties
Een reactie posten