Het dubbele van wat ik ben
Het voelt alsof ik een nieuwe vriendin heb, een hele oude nieuwe wel te verstaan. Ze, Debora, is het dubbele van wat ik ben. Niet in lengte of gewicht maar letterlijk in leeftijd. De gedachte dat zij net zo oud was als ik nu ben, toen ik geboren werd, is bizar. Dat ik straks vriendschap sluit met de baby die vandaag geboren wordt, niet voor te stellen. Omdat ze dus al 90 jaar is, snap je wel dat haar geheugen haar soms in de steek laat. Het heerlijke vind ik dat dat totaal geen afbraak doet aan onze ontmoetingen. Ik vind haar gewoon geweldig, ze bruist van het enthousiasme, heeft altijd zin in reuring en vindt het ouderencentrum maar een dooie boel. Hoewel ik betwijfel of ze mijn naam wel weet en telkens komt ze er weer (we hebben elkaar in het totaal misschien zo'n 6 keer gezien) achter dat ook ik Spaanstalig ben. Iets dat haar dan enorm verblijd. Ze is een vrouw die haar emoties voor geen millimeter onder stoelen of banken stopt. Af en toe raast en tiert ze als de medeb