Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vandaag gebeurt er van alles, als ik er nu zo over nadenk; Zo wordt mijn liefje vanmiddag geopereerd.  Zo attendeerde mijn dochter me 3 keer op een regenboog toen we naar huis reden. Zo werd ik beticht van het wegzagen van de stoelpoten van mijn baas Zo zag ik een daklozenkrantverkoper met een hesje waarop stond:'Ik ben aan het werk'. Zo fantaseerde ik over een kledingstuk dat ik bij LIFE! zou kunnen dragen met exact dezelfde tekst. Zo begon ik om 15:15 al met het koken van de avondmaaltijd. Zo startte ik met het maken van een surprise maar wist ik halverwege niet wat ik ervan kon maken. Zo dacht ik na over het gesprek met mijn  oud-collega over haar nieuwe liefde en besefte ik dat vieze-was-buiten-hangen geen favoriete hobby van haar is. Zo herinnerde ik me mijn droom over de vliegtickets naar Quebec die ik cadeau kreeg van de studievriend van mijn vader. Zo wilde ik mijn zoon belonen voor zijn eerlijkheid. Zo verzamelde ik onderwerpen voor mijn blog

Dinsdagmiddag dacht ik opeens aan Mounir. Ik ontmoette hem 20 jaar geleden.  Mounir  had een licht Amsterdams accent, volle lippen, grote krullen, donkere ogen een spleetje tussen zijn voortanden. Zoals zijn naam verraadde, had hij een niet Hollandse afkomst. In een coffeeshop waar ik vele uren filosofische gesprekken voerde met een ieder die daar oor voor had, werkte hij achter de bar. Eén nacht in de RoXY waren we onafscheidelijk. 's Zomers bij het zien van vlinders buiten, denk ik altijd aan Lidia. Mijn eerste Surinaamse vriendin. Haar zachte 'G', knalrode lippen en plateauzolen typeerden haar. We woonden dicht bij elkaar. Nog voor de eeuwwisseling leerde ze me al hoe je een selfie maakt. Lidia en ik waren allebei vegetarier, kwamen beiden uit een gezin met 4 meiden en dansten urenlang op feesten in de RoXY. Wanneer ik aangaf naar huis te willen, was zij het die altijd voorstelde nog even te blijven. De laatste keren dat we bij elkaar waren, voelde ik een grote

'Het is heel ongebruikelijk wat ik nu doe', zei ik terwijl ik het gelaat van de man die de voordeur opendeed, bestudeerde. De frons in zijn voorhoofd maakte dat ik me bewust werd van de glimlach die ik op mijn eigen gezicht voelde ontstaan, hij moest meteen doorhebben dat ik een 'goede' bedoeling had.  'Telkens wanneer ik langs dit huis fiets en de mooie lichtjes en kleurtjes zie, krijg ik een warm gevoel van binnen'.  Doordat hij zijn tanden bloot lachte, zag ik dat zijn ondertanden scheef stonden.  Toen ik voor de deur stond en op de bel drukte, voelde ik een kleine spanning en nadat de man mij bedankte, was er een vrolijke ontlading die een beetje doet denken aan het afsteken van vuurwerk.  Als het goed uitpakt, is het ook een heerlijke ervaring.

Met een onmeetbare vreugde ben ik deze dag begonnen. Vandaag heb ik mijn eerste opdracht. Straks komt een opvoeder praten over de verstandhouding met het puberkind. Bekende materie voor mij als ervaringsdeskundige. Als ik 3 jaar geleden geweten had dat alles wat 'mij overkwam #oei' ter inspiratie zou kunnen dienen in een later stadium. Precies. Niet alleen de belevenissen die ik als radeloze moeder meemaakte, voeden mij nu, ook de inzichten die ik opdeed met Spiegelogie en geweldloze communicatie. Omdat deze strategieën mij zo ontzettend veel geholpen hebben, wil ik niet anders dan anderen ermee inspireren. Ik gun anderen de inzichten en trucjes die mijn leven als moeder totaal veranderd hebben. Vandaag dus de première. Ik heb alle mascottes tevoorschijn gehaald en ben behangen met talismannen. De voor mijn dochter bedoelde slaapkamer is gefotoshopt tot spreekkamer. Een Boeddhabeeldje naast waxinelichtje en de tissues binnen handbereik. Volgende week staat de volgende gep

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; 'Ik ben gevoelig voor strijd of noem het competitie'. Wanneer ik met andere mensen ben die deze eigenschap ook bezitten, komt mijn drang om beter te zijn in rap tempo naar voren. Het gebeurt op een manier die ikzelf niet altijd door heb, het lijkt bijna alsof ik me er niet bewust van ben. Ik merk vaak achteraf pas wat ik nou weer voor idioterie heb uitgehaald. Zo is er een 'tante' waar ik altijd een wedtrijd mee speel. Wie is de beste moeder, wie heeft de meest interessante baan, wie spreekt het best haar talen, wie is het meest 'hip', dit zijn ze zo ongeveer. En ik had een man met wie ik dag en nacht in strijd lag. Alle bovengenoemde thema's deden mee aangevuld met; wie heeft een moeilijker jeugd gehad, wie heeft meer protest gevoerd 'against da system', wie is minder egoïstisch, wie heeft meer vrienden (die verlies ik altijd duhh), wie ligt beter in de huwelijksmarkt, wie staat op de meeste gastenlij

Eindelijk weer een blog na het langverwachte bezoek van de onderwijsinspectie. Eindelijk is LIFE! een erkende dus officiële school. Eindelijk komt een droom van mij uit. Mijn Surinaamse vader vertelde vaak hoe hij elke dag op weg naar school de tijd nam om naar de luiaard in de boom op het plein te kijken. Die luiaard hing ondersteboven aan een tak en deed zo op het oog niks. Het dier hing daar gewoon te hangen en mijn vader stond ernaar te kijken. Hopende dat het beest zou bewegen. Als kind genoot ik van dit verhaal zonder plot. Er was niks en toch hoopte ik met hem mee. Als was het mogelijk dat nu in deze versie mijn vader iets anders zou vertellen over de luiaard. Soms is een verlangen zoet genoeg. En soms is het uitkomen van dat verlangen zoeter.

Hoe zou jij het vinden om een uur lang over jouw leven geïnterviewd te worden? Voor een lokale radio-omroep, op een zaterdagmiddag in de bibliotheek. Morgen wordt mijn vriendin geïnterviewd. Ik ben een groot fan van haar en kijk er naar uit haar levensverhaal (waar ik al grote delen van ken) te horen. Mijn bewondering voor haar is groot, ze is mijn rolmodel en ontzettend mooi, ze heeft een ondeugende glimlach, een bijzondere kijk op moederschap, mooie dromen die ze realiseert en ze kan beestachtig hard werken. Nou jij weer. Natuurlijk ging de gedachte van het interview ook door mijn hoofd, hoe zou het zijn als ik een keer gevraagd zou worden om mijn levensverhaal te vertellen aan een journalist, hoe zou ik me dan voelen? Dolgelukkig kan ik je vertellen. Dat komt omdat ik een bepaalde negatieve gedachte over mijzelf heb. Die gedachte is echt belachelijk, maar ik trap er toch in. Hij gaat zo:'Wat zou ik het heerlijk vinden als ik voor iemand een rolmodel zou zijn. Maar wie zal