Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Beste Aleid, Wat was het een heerlijke wedstrijd om aan mee te doen en wat fijn om eindelijk wat antwoorden op mijn vragen te krijgen na het lezen van jouw column in de Volkskrant van zaterdag. Ik was 1 van de pitchers afgelopen maandag, je kan me niet gemist hebben. Nadat de ronde voorbij was, kwamen andere pitchers naar me toe om me te omhelsen, te zoenen en te bedanken voor mijn optreden. Het hele weekend was ik bezig geweest met de voorbereiding op de pitch waarbij ik me vooral probeerde voor te stellen wat precies de toegevoegde waarde op mijn plan zou kunnen zijn. Een antwoord heb ik helaas niet kunnen bedenken. Omdat ik mijn plan als allereerste opstuurde, was ik er zeker van dat de jury mijn plan ondertussen wel kende. Mijn plan is vrij uniek omdat het een 1 jarig traject is waarin ongemotiveerde 16 plussers uiteindelijk weer zin krijgen in school . Inderdaad een narcistisch gebeuren waarbij vragen als;' Wie ben ik en wat wil ik in dit leven?', van essentieel belang

Eindelijk weer tijd voor een blog. Of moet ik zeggen, helaas weer tijd voor een blog? Zeven weken geleden begon ik met dagelijks een blog te schrijven omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik als zzp'er wel genoeg tijdbesteding zou hebben. Ik 'dwong' mezelf elke ochtend te mediteren, sporten en een blog te schrijven. Dat bleek al snel een prachtige stimulans om scherp te blijven en mijn hart te luchten. Zaterdag schreef ik voor het laatst en sindsdien heb ik geen minuut de tijd gehad te beschrijven hoe de zaken ervoor staan. Zoals bekend, was ik me dit weekend aan het voorbereiden op de pitch van "onzenieuweschool" met mijn mooie 16+@LIFE! plan. Ik was goed voorbereid en maandagochtend vertrok ik ruim op tijd met mijn Alladinschoenen aan, richting Pakhuis de Zwijger. Onderweg spotte ik een jurylid, met haar schouders opgetrokken en een voorovergebogen houding zette ze een sprint in. Omdat ik te vroeg was, fietste ik de brug op om even van de zonsopgang te geniete

Vanochtend kwam ik al pratende over mijn pitch op het geweldige idee om op een zeepkist te gaan staan en mijn verhaal te houden. Nu acht uur later lijkt dat absolute kolder. Opeens lijkt het verhaal waarvan ik dacht dat het er was, verdwenen te zijn. Al minstens 10 keer drukte ik simultaan op de timer en de camera om mijn 4 minuten pitch te oefenen. Het resultaat was steeds weer beschamend. Wat ik mis is een flow. Het verhaal dat ik ga vertellen, moet stromen, mijn enthousiasme en de overtuigingskracht moeten er vanaf spatten. Je zou moeten zien hoe ik er bij zit. Naast mijn laptop staat een schaaltje cassavechips met alleen nog wat kruimels, onder mijn laptop ligt de zaterdagkrant en daarnaast een zoveelste kop thee. Hoe kan het dat ik nog niet klaar ben met mijn voorbereiding? Waarom kost het me zoveel moeite om dat waar ik zelf totaal in geloof, in pakkende woorden over te brengen? Waarom blaas ik de boel niet gewoon af? Dan kan ik nu mijn tijd besteden aan het bekijken van een

Vandaag laat ik me leiden door de wind. Net fietste ik door het idyllische Amsterdam-Noord en werd ik zo maar richting Mandela Huisje geblazen. Een plek die gerund wordt door mensen die hun hart volgen en dat voel je meteen zodra je er neerstrijkt. Of ben ik het zelf die de flow voelt in mijzelf? Omdat we dinsdag aanstaande open gaan als school, waren we vanochtend bezig met de last minute inschrijvingen van studenten. Gelukkig hebben we geen deadline, of zoals wij zo'n begrenzing van tijd noemen; 'LIFEline'. Ouders kunnen hun kids steeds inschrijven het hele jaar door. Voor de kennismakingsgeprekken met de ouders en de studenten was ik naar de Noorderparkkamer gekomen. Het was de eerste dag dat we daar konden zijn. Tijdens het tweede gesprek keek ik even om me heen en dacht;'Wie kan er nou zeggen, mijn werkplek is midden in een park'. Om half drie stapte ik op mijn fiets en besloot ik even naar Reliplan, voor maatschappelijk vastgoed, te fietsen. We zaten daa

Wat doet Mailin Fleur op een doodgewone donderdag waarop het ook nog regent? Omdat ook de middelbare scholen weer begonnen zijn, moest ik 'gewoon' het ontbijt voor mijn pleegdochter klaarzetten. Het ontbijt bestond uit een croissantje plus een smoothie van kiwi, banaan en mineola's. Terwijl er ontbeten werd door haar, deed ik 'cardio voor beginners' met een filmpje op You Tube. Op het moment dat ik de douchekraan aan hoorde gaan, sloot ik mijn ogen voor mijn meditatieoefening. Vandaag probeerde vanuit rust de dingen te doen die 'moeten'. Gewoon wat huishoudelijke klussen en het lukte me om zonder haast schoon te maken en op te ruimen. Daarna deed ik boodschappen voor een hele week. Om 11:30 kwam ik de straat inrijden. De eerste persoon die ik zag, was mijn buurman die een bakkerszaak heeft naast ons huis. Ik herinnerde me er aan dat ik nog een 'bedankboeketje' voor hem en zijn vrouw wilde kopen. Vorige week hadden zij mijn old school postertjes

Er is nieuws, goed nieuws; we hebben een tijdelijke locatie voor LIFE! waar we dus dinsdag van start kunnen gaan. Heerlijk als alles precies op tijd goed komt. Zo ging het ook met mijn plan voor 16 plussers. Er zouden 35 plannen met de meeste stemmen doorgaan naar de volgende ronde. Ik was vorige week steeds bezig met stemmers vinden, het ging goed. Zeker nadat het Parool me gemaild had met hun wens me te interviewen over mijn plan werd ik enthousiast. Ondanks dat had ik geen zin om het laatste weekend als een bezetene te checken hoe de stand er voor zou staan. Patrick kwam met wijze raad; 'Laat het los en weet dat wanneer je maandagochtend kijkt er precies genoeg stemmen zijn en jij doorgaat'. Dat had ik even nodig. Zogezegd, zo gedaan, maandagochtend keek ik en inderdaad ik had pre-cies genoeg om op de 35ste plaat te staan. Gister was de organisatie van deze heerlijke wedstrijd voor een nieuwe school tot 's avonds na tienen druk met het bekendmaken van de uitslag. Hoewe

Een echte werkdag bij LIFE! hoe ziet die eruit was vandaag 1 van de topics waar we over gingen beeldvormen. Met 'we' bedoel ik niet jij en ik maar 'wij' als team LIFE! de school die dinsdag 1 september 2015 start. Het mooie vond ik dat we vooral bezig waren om te minimaliseren. Geen dicht getimmerd programma maar hier een daar een ijkpunt. Zo kwamen we erop om als team een moodboard te gaan maken. Ik maak elk jaar een moodboard, maar dat doe ik voor mezelf en dan aan het begin van een nieuw kalenderjaar.Het wordt dan een kleurige collage die mij er aan doet herinneren wat mijn beelden en dromen voor het komende jaar zijn. Nu dus voor het eerste jaar van LIFE! We waren voor het eerst sinds maanden compleet als team. Ik had een plek op de bank geconfisceerd want Dakini voelde zich niet zo lekker. 'Mijn buikje zegt dat ik lekker bij jou moet komen liggen', zei ze vlak voordat de deurbel ging en de eersten ons huis in liepen. Met twee extra kussens installeerde i