Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vandaag kwam ik tot de conclusie dat ik een kluizenaar ben. Meteen voelde ik de onbedwingbare behoefte in me opkomen dit met mijn vrienden te delen. Gelukkig heb ik er maar 2 dus was ik snel klaar. Maar daar was de kous nog niet mee af. In deze wereld, of moet ik zeggen in mijn wereld, is einzelgänger zijn niet hip. Eigenlijk moet je hordes vrienden hebben, fans nog beter. Want kwantiteit gaat boven kwaliteit in vriendschapsland. Immers, iemand met veel vrienden zal wel een 'nice person' zijn, toch? En andersom een heremiet...I rest my case. Het moge duidelijk zijn waarom ik deze gedachtenspinsels had. Precies de Challenge van www.onzenieuweschool.nl. Ik ben er sinds vrijdagnacht 24/7 mee bezig. Verveling ken ik niet meer. Elk moment van de dag ontdek ik weer een list om het feit van mijn beperkte netwerk te kunnen omzeilen en toch mensen op mijn plan#49 te laten stemmen. Het is een heerlijke bezigheid. Ik doe het ook in mijn eigen tijd sinds ik dus als zzp'er te boek s

Steeds vlak voordat ik het gevoel kan hebben dat het niet gaat lukken met mijn 16+ @LIFE! plan, gebeurt er iets waardoor dit meteen verdwijnt. Het is een grappig proces. Bijvoorbeeld direct na een ogenschijnlijke tegenslag ontvang ik een mail of whatsapp met de mededeling dat de zender mijn plan mooi vindt en gestemd heeft. Of zoals vanmiddag toen ik me herinnerde wat Patrick me voorgesteld had. Hij runt een succesvolle broodjeszaak op het Valeriusplein in Amsterdam-Zuid en had aangeboden dat ik een a4tje zou mogen ophangen met een oproep. Omdat ik nog steeds niet handig ben met mijn Mac of überhaupt met computers, begon ik wat te kloten met een Word document en een foto van mezelf. Totdat ik op het voor mij geniale idee kwam een sheet uit een Powerpoint te maken. Op dia's daarvan, lukt het mij wel atijd om afbeeldingen in te voegen. Tevreden met het resultaat, mailde ik Patrick de sheet met de vraag of hij akkoord ging met de tekst en het zou willen printen en ophangen. 'E

Je kan wel zeggen dat je nooit klaagt, maar eigenlijk moet dat maar blijken. Vandaag is uitgeroepen tot klaagvrije dag en ik kreeg wat testmateriaal op mijn bordje. We hadden een meeting bij Jeugdland Oost, een natuurspeeltuin waar kids hutten kunnen bouwen en fikkie stoken, precies de ingrediënten waar LIFE! ook mee aan de slag wil. Het motregende of bromvliegenspies zoals Saart dat altijd noemt en ik vertrok precies op het juiste moment in de richting van Sciencepark, zonder een klacht. Eenmaal geïnstalleerd op de fiets met plasticzak over mijn zadel en Dakini in winterjas, regenbroek met idem laarzen, rinkelde mijn telefoon. Het is normaal gesproken iets waar ik echt een hekel aan heb. Is dit iemand die de boel wil afblazen, de tijd wil wijzigen of een ander levensbelangrijk bericht? Het leek me dat als dat het geval zou zijn, de persoon in kwestie wel een tweede keer zou bellen, dus fietste ik rustig door. Twee tellen later ging mijn mobiel weer af, ik stopte en stapte af. Met

In de nacht van 14 op 15 augustus werd om 00:01 het startsein gegeven om met stemmen te starten. Al twee keer deponeerde ik mijn stempas netjes in de oudpapiercontainer zonder hem te gebruiken. Naar een stembureau gaan, is niet een hobby van me. Gisterochtend heb ik iedereen waar ik toevallig een telefoonnummer van heb, gespamd een ander woord heb ik er niet voor. Maar al snel kreeg ik reacties terug in de trend van:'Er verandert helemaal niks aan de stand'. 'Ik heb wel gestemd geloof ik maar hoe weet ik zeker dat het overgekomen is?' Het moge duidelijk zijn dat er iets gebeurde met mijn gemoedstoestand na het lezen van deze verontrustende berichten. Al snel kwam ik erachter dat mensen achter de broek aanzitten op mijn eigen zenuwen werkt. Vandaag ben ik al uren bezig geweest met het 'loslaten' van mijn irritatie ten aanzien van dit stemproces. Om de paar minuten checkte ik Twitter, en op een illegale manier de Facebook van mijn zoon plus natuurlijk de websit

Mensen die voor het eerst horen dat ik een kleindochter heb dus oma ben, reageren altijd verbaasd. Gelukkig wel zou ik willen zeggen. En tegelijkertijd maakt het eigenlijk niet uit. Het zegt kennelijk iets over het beeld dat die mensen hebben van een grootmoeder. Ik heb zelf ook een beeld bij de woorden grootmoeder en oma. Laat ik het eerste woord nemen. Mijn grootmoeder was een Surinaamse dame van stand. De moeder van mijn vader kwam uit een groot gezin. Met mijn grootmoeder liep het heel slecht af. Nadat ze met haar man, mijn grootvader dus, meegekomen was naar Utrecht zodat hij zich hier kon specialiseren als arts, ging het mis. Het huwelijk liep op de klippen en mijn grootmoeder werd schizofreen. Ze verbleef tot haar dood in een gesloten inrichting waar wij als gezin regelmatig op bezoek kwamen. Wat ik me vooral herinner is dat mijn grootmoeder; langzaam sprak, heel duidelijk articuleerde, kauwbewegingen maakte, veel sigaretten rookte, gele vingers had, vaak plotsklaps opst

Ken je dat je al 30 minuten voor vertrek helemaal klaar bent om te gaan? Nee ik ook niet. Gisterochtend had ik de primeur, het voelde best vreemd en toch prettig. Vreemd omdat ik even dacht dat ik het allerbelangrijkste vergeten was en prettig toen ik wist dat dat niet zo was. Ik wilde om 10:10 in Noord zijn om Antonia en kids op te halen, onze missie was Het Twiske voor de LIFE! picknick. Met een auto vol kakkelende koters crossten we met een omweg richting natuurgebied. Het veld voor ons was helemaal leeg en ik vroeg het oudste kind of hij een plek wilde uitzoeken. Hij keek rond en ontdekte op afstand de bramenstruiken. 'Dicht bij de bramen', zei hij terwijl hij het op een lopen zette, gevolgd door de rest van het gezelschap. Bij de prikkelige struiken aangekomen begonnen we allemaal eerst de donkerste en grootste ertussen uit te plukken. Toen we als team compleet waren, deden we een rondje om ons te verbinden met elkaar. Zo starten we elke meeting. De vragen zijn fei

Gisteren was een dag die in het teken stond van vinden. Nadat ik 's morgens klaar was met alle ochtendrituelen en verplichtingen, opende ik mijn laptop om mijn blog te schrijven. Het lukte me niet om mijn blogpagina te openen en ook andere sites openden niet. Ik belde KPN en werd op afstand wegwijs gemaakt op het stoffige modem onder mijn bureau. 'Neem gewoon een tandenstoker en druk die net zo lang in het resetknopje totdat het powerlichtje rood wordt'. Dit was 1 van de instructies die ik kreeg terwijl ik in een gedwongen lotushouding met mijn armen in het duister tastte opzoek naar het juiste gat.  Toen ook dat niet werkte, leek het er even op of ik de rest van de dag zonder internet zou moeten doorbrengen. 'Onmogelijk, ik werk thuis en heb hier vanavond een meeting', riep ik in de luidspreker van mijn mobieltje. 'Oja, natuurlijk, zei de medewerkster alsof zijzelf ook uitgenodig was. Een nieuw modem werd voor me klaargezet en ik kon het meteen op komen hale