Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Mijn dag begon met meditatie en daarna deed ik yoga les 1. Ik volgde de instructies van Daniëlle op een You Tube filmpje. Tegen het einde van de les kwam Dakini de kamer inlopen. 'Ik doe yoga', fluisterde ik vanuit de dog-pose-head-down-positie. Vandaag gaan we weer vergaderen en samenwerken voor LIFE! Ik rij over 30 minuten naar Oostzaan waar we ergens tussen 10:30 en 14:00 zullen bellen met zowel de onderwijsinspectie en de belastingdienst. Ik vind het frappant om te zien hoe de wereld in elkaar zit wanneer je een school opricht. Waar wij als team LIFE! een groot gedeelte van de tijd mee bezig zijn is; het voorspellen, in de toekomst kijken en beloven. Hilarisch gewoon. Als ik de woorden teruglees, ben ik bijna geneigd om te denken dat er niks meer zweverig is. En dat terwijl het een plan is waar we aan werken, under construction dus. Voor mij staat vast dat we de ideale locatie gaan vinden en spoedig kunnen starten. Een bruisende school zal het zijn die energieke mense

Mijn voorstel voor vandaag was vergaderen in de speeltuin voor mijn huis. Twee redenen waarom ik hier behoefte aan had: ten eerste waren de gemoederen een beetje opgelopen, ik was in de rol van mediator gestapt, de lucht leek geklaard maar toch had ik behoefte aan wat frisse lucht. Ten tweede was Dakini mijn 4 jarige dochter aanwezig en kon die wel wat afleiding gebruiken leek mij. We vertrokken met z'n vieren naar de gigantische picknicktafel midden op het grote speelplein en werkten onze things-to-do-lijst af. We belden met de belastingdienst over onze wens om als stichting een ANBI status te verkrijgen. De persoon die ons er meer over kon vertellen, was nu bezet en belt morgen tussen 11 en 2 terug. Enige teleurstelling was voelbaar. We belden een teamlid dat beschikbaar was om te skypen maar haar telefoon was bezet. We belden met de onderwijsinspectie maar in verband met de zomervakantie waren ze maar tot half 1 open. We belden 3 minuten te laat. Gelukkig zijn er ook vorde

Gisteravond heb ik iets verteld. Het moest me van het hart. Het kostte me een paar tranen dat wel. Het is namelijk iets waar ik me enorm voor schaam en wat je zou kunnen beschrijven als 'oud zeer'. Ik biechtte op dat ik ontzettend veel moeite heb met begrijpend lezen, het snel lezen en begrijpen van officiële documenten. Sinds we als groep bezig zijn LIFE! de democratische school gebaseerd op geweldloze communicatie op te richten komen er heel wat teksten voorbij die gelezen, begrepen en behandeld moeten worden. Als kind op de basisschool waren de toetsen begrijpend lezen voor mij een totale ramp. Omdat ik zo langzaam las, raakte ik altijd in paniek zodra mijn vlottere klasgenoten reeds startten met het beantwoorden van de vragen. Ik pakte dan als door een wesp gestoken, mijn pen en begon lukraak de vragen te beantwoorden. Een onmogelijke taak aangezien ik werkelijk niks van de tekst gelezen en begrepen had. Sinds kort weet ik gelukkig dat ik een beelddenker ben. Gelukki

Vandaag is de eerste dag van een totaal nieuwe fase in mijn leven. Hoewel ik dol ben op nieuw en anders, immers voorspelbaarheid heeft iets saais vaak het tegenovergestelde van avontuurlijk, voelde ik me gisteravond toch niet zo dolletjes. Hier volgt een uitleg; Ik heb ontslag genomen, so far so good, maarrr of hoor ik te zeggen EN nu weet ik niet zo goed of ik nog vakantie heb of niet. Rare vragen als je geen idee hebt waar ik het over heb. De afgelopen 10 jaar ben ik werkzaam geweest in het beroepsonderwijs en had daarmee het recht op 6 weken zomervakantie. Volgens mij wordt nu toch wel duidelijk waar ik op doel. De afgelopen 2 weken waren sowieso vakantie want, en dat is voor mij een absolute voorwaarde om de vakantie ook werkelijk te voelen; mijn verloofde had ook vrij. In de 10 jaren waarin ik werkzaam was als docent, heb ik met name de laatste 4 jaar dit gevoeld. Het heeft te maken met mijn 4 jarige dochter die aandacht en zorg nodig heeft, ook in de vakantie dus. Zolang ha

Vorige maand nam ik een belangrijke beslissing op het gebied van betaalde arbeid, ik besloot om uit dienst te treden en voor mezelf te gaan werken. Eén van de redenen is dat ik mijn hart wil volgen. Waar gaat mijn hart sneller van kloppen? Een interessante zoektocht. Vorige week schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel en opeens was daar die vraag:'Als wat wil je ingeschreven worden?' Spannend om mijn talenten in een paar steekwoorden te moeten beschrijven. Met een groep wereldverbeteraars ben ik bezig om een school op te richten. Wanneer ik naar die groep mensen kijk en zie wat ze allemaal doen, vind ik het moeilijk om geen vergelijkingen te maken. Sommigen van hen zijn niet te stoppen, een bepaalde onrust straalt van ze af wanneer we een pas op de plaats moeten maken omdat derden het proces vertragen. Ik noem ze even de stresskippen. Ondanks hun drukke gezinsleven, andere werkzaamheden en de korte nachten, presteren ze het om deadline na deadline te halen. Ander

Vorige week brak het zweet me uit. Het gebeurde toen ik aan het tanken was. Plotsklaps stopte de toevoer van de vloeistof. Nu weet ik uit ervaring dat het 2 dingen kan betekenen. Het eerste is een onschuldige namelijk mijn tank is vol, er kan niets meer bij, prima daar doe ik het voor. De tweede reden is een gênante; er staat dan namelijk geen enkele cent meer op mijn rekening. Drie maal raden welke reden op mij van toepassing was? ’s Avonds tijdens het tandenpoetsen in de badkamer herinnerde ik mij opeens dat ik mijn zoon beloofd had tandpasta aan te schaffen. Je moet weten dat in dit huis elk gezinslid niet alleen zijn eigen tandenborstel maar ook een privé tandpasta heeft. De oorzaken daarvoor zijn niet alleen leeftijd gebonden, we houden allemaal van iets anders moet je weten. De volgende dag vond ik 1 euro 20 in een broekzak genoeg voor het favoriete merk tandpasta van mijn zoon. Op straat kwam een man op me afgelopen. Zijn kleding zat erg ruim om zijn lichaam en in zijn mond z

Vandaag kreeg ik een merkwaardig verzoek van mijn tandarts. Hij vroeg mij of ik al mijn oorbellen uit wilde doen. Dat was nog al een opgave want ik draag er 8. In elk oor 4. Ooit was het in één oor 2 en in het andere oor 5, maar dit terzijde. Toen ik al de zilveren ringen uit had, moest ik op de foto. Een vervelende kwestie want het voelde zo kaal. Gelukkig bleek het een röntgenfoto te zijn van mijn gebit als totaal. Ik moest een plastic uitstulpsel in mijn mond nemen van het formaat dunne sigaret. Met mijn tanden moest ik het plastic ding vastbijten. Maar mijn tong moest ik naar boven doen. Naar boven doen? ‘Oe moek kak?’ vroeg ik nog. Voordat die brandende vraag beantwoord kon worden, draaide het grote apparaat al om mij heen. Ik hoorde allerlei piepjes en hoopte dat ik mijn tong in de juiste positie hield. Nadat de tandarts, die ik vandaag voor het eerst ontmoette, de foto bekeken had, begon hij aan het echte werk. Met een haakje ging hij op zoek naar eventuele zwakke plekken