Stresskip of luiaard

Vorige maand nam ik een belangrijke beslissing op het gebied van betaalde arbeid, ik besloot om uit dienst te treden en voor mezelf te gaan werken.
Eén van de redenen is dat ik mijn hart wil volgen. Waar gaat mijn hart sneller van kloppen?

Een interessante zoektocht.

Vorige week schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel en opeens was daar die vraag:'Als wat wil je ingeschreven worden?' Spannend om mijn talenten in een paar steekwoorden te moeten beschrijven.

Met een groep wereldverbeteraars ben ik bezig om een school op te richten. Wanneer ik naar die groep mensen kijk en zie wat ze allemaal doen, vind ik het moeilijk om geen vergelijkingen te maken. Sommigen van hen zijn niet te stoppen, een bepaalde onrust straalt van ze af wanneer we een pas op de plaats moeten maken omdat derden het proces vertragen. Ik noem ze even de stresskippen. Ondanks hun drukke gezinsleven, andere werkzaamheden en de korte nachten, presteren ze het om deadline na deadline te halen.

Anderen hebben een ander tempo en halen minder deadlines. Wanneer de stresskippen hen het vuur aan de schenen leggen, worden deze tweede types recalcitrant. Uitspraken als:'Het komt goed, geen stress, alles op zijn tijd' maken dat ik deze groep de naam luiaards wil geven.

En dan komt al snel de vraag: 'Wie doet 'het' beter?'

Het antwoord op deze vraag kan alleen een persoonlijk antwoord zijn, een absolute waarheid is er natuurlijk niet. Ik begin met de stresskippen. Ze verspillen geen minuut, denderend als een hogesnelheidstrein gaan ze van de ene deadline naar de volgende. Momenten van bezinning, viering of evaluatie zijn er bijna niet want...de tijd dringt.


De luiaards vertrouwen op de kosmos en haar onzichtbare krachten. Wanneer het water hen aan de lippen staat, roepen zie iets in de trend van: 'Blijf positief! Laten we ons vooral niet druk gaan maken' of 'de kosmos weet wat goed voor ons is'.

Nu hoor ik je denken:'Tja allebei zijn extreem, de waarheid ligt in het midden'. Maar daar ben ik het niet mee eens.

In al mijn voorgaande banen werd van mij verwacht dat ik in een bepaald tempo de dingen deed waar ik voor betaald werd. In mijn functieomschrijving stond tot in de funeste details beschreven wat ik precies moest doen met daarbij aangegeven de frequentie waarin. Er werd mij niet gevraagd of ik daar akkoord mee ging of dat ik er andere ideeën over had. Mocht ik het allemaal niet kunnen bolwerken dan kon ik natuurlijk altijd ontslag nemen, gegadigden genoeg.

Door ontslag te nemen en de 'veiligheid' van mijn vaste contract overboord te gooien, heb ik voor mijzelf een statement gemaakt. Ik ga niet meer achter anderen aanhollen om ze bij te benen, evenmin dat ik ze wil tegenhouden. Iedereen is verantwoordelijk voor haar eigen beslissingen en de daarop volgende consequenties.

En ja ik vertrouw op de krachten van de kosmos. Als dat waarmee ik bezig ben werkelijk zo bijzonder is als ik zelf denk, dan zou ik minstens vanuit die overtuiging mogen geloven dat dingen op hun plek vallen. Dat wij als groep wereldverbeteraars de perfecte samenstelling zijn van versnelde en vertraagde energie. Dat ons wantrouwen en vertrouwen in balans zijn en dat inderdaad zal gebeuren wat goed voor ons is.

Dus ja ik mag in mijn eigen tempo de dingen doen waar ik goed in ben zonder daar gestrest van te hoeven worden. Af en toe kijken naar wat er nu al is, zal mij precies die brandstof geven om op zelf gekozen momenten als een sprinter vooruit te kunnen rennen en dat te bereiken waar ik trots op ben.