Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

De hele ochtend draaide Anouk dat ene nummer van Pharrel Williams. Haar koffer was al uren ingepakt. Het voelde een beetje als op vakantie gaan, maar dan naar een verschrikkelijk oord. Je koffer inpakken voor iets dat eigenlijk heel vervelend was. Nou ja vervelend. Het was niet alleen vervelend, dat werd Anouk de afgelopen weken steeds door bijna iedereen verteld. Er werd steeds gezegd dat Anouk eigenlijk heel blij moest zijn. Blij dat ze hier in Nederland woonde waar dit soort operaties überhaupt mogelijk waren. Blij omdat ze nu aan de beurt was en niet langer hoefde te wachten. Blij omdat niet opereren de situatie alleen maar zou verergeren. Dus was Anouk blij. Nou ja blij. Heel diep van binnen was Anouk gewoon boos en voelde ze een spanning. Boos omdat ze helemaal niet gevraagd had om deze vervelende situatie en gespannen omdat ze niet kon overzien hoe het allemaal precies zou verlopen. Daar hield Anouk niet van. Het liefst wist ze van tevoren wat er te gebeuren stond dan kon ze

‘Wat betekent luddevede?’ had Arjan gevraagd terwijl hij naar het mobieltje in zijn hand keek. Het zag eruit alsof hij de vraag aan het apparaatje stelde. ‘Het is een ander woord voor liefdesverdriet, waar het precies vandaan komt weet ik niet’, antwoordde Mariel. Arjan reageerde niet en ging nog meer onderuit liggen op de donkerrode bank. ‘Maar is dat wat je hebt?’, vervolgde Mariel haar vragen, na een korte stilte. Uit het niets begon Arjan te praten; ’Hee yoo, fakka? Ruhhhhstig, ruhhhhstig. Niks bro. Ja das goed. Later’. Mariel had de telefoon van haar broertje niet horen overgaan. Ze had gezien hoe Arjan tijdens het telefoongesprek steeds meer rechtop was komen zitten. Met zijn linkerhand was hij een paar keer door zijn korte haren gegleden en had daarna in zijn kruis geknepen. Zijn knieën bewogen in een onregelmatig tempo open en dicht. ‘Ik vroeg je wat’, hervatte Mariel de dialoog. Arjan stond op en liep zonder antwoord te geven de kamer uit richting gang. Waar hij zijn sport

Midden in het Vondelpark ligt een tennisclub die De Kattenlaan heet. Elke woensdagmiddag heeft Bobbie er tennisles samen met drie andere kinderen van haar leeftijd. Het eerste jaar dat ze les had, vond ze er eigenlijk niks aan. Het leek op een uur lang ballen rapen, de ballen uit of steeds in het net slaan, om ze daarna weer op te moeten rapen. Toch bleef Bobbie elke woensdag op haar fiets door het park naar tennisles fietsen. De vraag is waarom ze dat deed. Hier volgen twee antwoorden. De eerste reden is dat knappe Kai in haar groepje zit. Maar dit weet alleen Angela uit Bobbies klas. En de tweede reden is dat Bobbie later bij Wimbledon wil tennissen. Haar broer Mike slaat vaak aces en heeft een betere backhand dan forehand. Hij weet alles over tennis en Wimbledon. Toen hij 15 was, mocht hij een keer ballenjongen zijn. Misschien hielp het wel dat zijn vader Engels is en dicht bij Wimbledon woont. Zodoende was Mike al vaak naar wedstrijden gaan kijken en kon hij meteen vragen hoe hij

Tweedehands kind, pingpongbal, poep Chinees, Blackberry, PingMaartenmaar, dat zijn ze zo ongeveer. Wow, dit meen je niet? Nee ik verzin het, nou goed. Sorry, nee ik bedoel eigenlijk, wat veel en wat erg natuurlijk. Maar hoezo eigenlijk? Tja hoezo zouden ze iemand die uit Sjanghai komt nou een poep Chinees noemen? Duhhh! Chinees, oké, maar poep. Waarom poep? Zo zijn kinderen nou eenmaal, altijd is alles poep en pis of kut en lul. En wat zei je nou als eerste? Weet ik veel. Ik weet het al, tweedehands kind toch? Ja dat klopt, zo noemden jongens uit groep acht mij tijdens voetbal in de pauzes. Maar ik snap het niet. Nee ik snapte het in eerste instantie ook niet. Ik was al 3 jaar in Nederland. Mijn Nederlands was best wel goed maar het woord tweedehands had ik nog nooit gehoord. Ik dacht alleen steeds, maar ik heb toch ook twee handen en ik ben een kind. Totdat mijn zus het een keer hoorde. Ze was aan het lopen achter het doel toen de voetbal tegen haar aankwam

Zondag vond ik mijzelf eigenlijk wel een heldin. Ik bemoeide mij met vijf kwajongens zonder ze te dissen. In eerste instantie hoorde ik ze; 'Je kankermoer en zemmel (scheldwoord voor homo)', naar elkaar roepen. Nou ben ik wel wat gewend sinds ik lesgeef ben op een ROC, dus echt geschrokken was ik niet. Het begon pas interessant te worden toen er lege plastic flesjes mijn richting op gegooid werden. Nog steeds was ik niet van slag, eigenlijk vond ik het wel een leuke uitdaging. Het feit is namelijk dat ik sinds een jaartje cursussen doe om geweldloos te communiceren. Dit soort situaties zijn perfect om mijn skills te oefenen. Langzaam telde ik tot 3 en draaide mij om. De jongens zaten op plastic kuipstoeltjes in een verder lege tribune. Ik stond in mijn eentje langs de zijlijn naar een voetbalwedstrijd te kijken. Zodra de jongens me zagen lopen, gebeurde er iets. Niemand zei meer wat. Het enige dat ik deed was glimlachen, immers ik was totaal niet kwaad, slechts blij te kunnen

De zaterdag voor zijn vertrek naar Vlieland, was Jos met zijn moeder naar de stad gegaan om nog wat spulletjes te kopen voor het bijzondere uitje. Ze had hem zogenaamd onverwachts de danswinkel ingesleurd. Daar was ze meteen naar de verkoopster toegelopen en had de vrouw wat gevraagd. Al gauw werd hem duidelijk dat hij spitzen mocht passen. Alleen de geur ervan gaf hem al een fijn gevoel in zijn buik. 'Misschien bestaat God toch', had hij gedacht toen zijn moeder de dansschoenen betaalde. Zolang hij het zich kon herinneren, had hij ze gewild. Om de wens uit te laten komen had hij van Mirthe, zijn bestfriend forever, geleerd hoe je moest bidden tot God. Het was eigenlijk best simpel; gewoon je ogen dicht doen, je handen vouwen en dan hardop praten met God alsof hij recht voor je zat. Het was simpel maar wel heel vreemd om met je ogen dicht hardop tegen niemand te praten. Waarschijnlijk was dat de reden dat Jos' vader niet in God wilde geloven. Zijn vader hield niet va

De dag die in het teken stond van leren voor het tentamen statistiek begon rustig. Om één uur 's middags zou Eva haar studiegenoot Merel ontmoet hebben om samen te lunchen in de stad. Daarna zouden ze samen naar de bieb gegaan zijn. Volgende week zou Eva haar tentamen hebben en voor de uitleg ervan had ze Merel gevraagd. Eigenlijk was Eva teleurgesteld geweest over de manier waarop Merel gereageerd had op de vraag om hulp. Het leek alsof Merel het niet vanzelfsprekend gevonden had Eva te helpen. Om de stilte die ontstaan was te doorbreken, had ze voorgesteld om Merel mee uit lunchen te nemen als traktatie. Merel was niet alleen goed in statistieken, ze was ook goed in plannen. Wanneer Eva met haar afsprak om een bepaalde tijd kon ze er zeker van zijn dat zij nooit als eerste op de afgesproken plek zou aankomen. Het vervelende daaraan was dat er dan altijd op een belerende manier over gesproken werd. Eva was anders, ze had er veel moeite mee in te schatten hoeveel tijd het kostte