Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Tweedehands kind, pingpongbal, poep Chinees, Blackberry, PingMaartenmaar, dat zijn ze zo ongeveer. Wow, dit meen je niet? Nee ik verzin het, nou goed. Sorry, nee ik bedoel eigenlijk, wat veel en wat erg natuurlijk. Maar hoezo eigenlijk? Tja hoezo zouden ze iemand die uit Sjanghai komt nou een poep Chinees noemen? Duhhh! Chinees, oké, maar poep. Waarom poep? Zo zijn kinderen nou eenmaal, altijd is alles poep en pis of kut en lul. En wat zei je nou als eerste? Weet ik veel. Ik weet het al, tweedehands kind toch? Ja dat klopt, zo noemden jongens uit groep acht mij tijdens voetbal in de pauzes. Maar ik snap het niet. Nee ik snapte het in eerste instantie ook niet. Ik was al 3 jaar in Nederland. Mijn Nederlands was best wel goed maar het woord tweedehands had ik nog nooit gehoord. Ik dacht alleen steeds, maar ik heb toch ook twee handen en ik ben een kind. Totdat mijn zus het een keer hoorde. Ze was aan het lopen achter het doel toen de voetbal tegen haar aankwam

Zondag vond ik mijzelf eigenlijk wel een heldin. Ik bemoeide mij met vijf kwajongens zonder ze te dissen. In eerste instantie hoorde ik ze; 'Je kankermoer en zemmel (scheldwoord voor homo)', naar elkaar roepen. Nou ben ik wel wat gewend sinds ik lesgeef ben op een ROC, dus echt geschrokken was ik niet. Het begon pas interessant te worden toen er lege plastic flesjes mijn richting op gegooid werden. Nog steeds was ik niet van slag, eigenlijk vond ik het wel een leuke uitdaging. Het feit is namelijk dat ik sinds een jaartje cursussen doe om geweldloos te communiceren. Dit soort situaties zijn perfect om mijn skills te oefenen. Langzaam telde ik tot 3 en draaide mij om. De jongens zaten op plastic kuipstoeltjes in een verder lege tribune. Ik stond in mijn eentje langs de zijlijn naar een voetbalwedstrijd te kijken. Zodra de jongens me zagen lopen, gebeurde er iets. Niemand zei meer wat. Het enige dat ik deed was glimlachen, immers ik was totaal niet kwaad, slechts blij te kunnen

De zaterdag voor zijn vertrek naar Vlieland, was Jos met zijn moeder naar de stad gegaan om nog wat spulletjes te kopen voor het bijzondere uitje. Ze had hem zogenaamd onverwachts de danswinkel ingesleurd. Daar was ze meteen naar de verkoopster toegelopen en had de vrouw wat gevraagd. Al gauw werd hem duidelijk dat hij spitzen mocht passen. Alleen de geur ervan gaf hem al een fijn gevoel in zijn buik. 'Misschien bestaat God toch', had hij gedacht toen zijn moeder de dansschoenen betaalde. Zolang hij het zich kon herinneren, had hij ze gewild. Om de wens uit te laten komen had hij van Mirthe, zijn bestfriend forever, geleerd hoe je moest bidden tot God. Het was eigenlijk best simpel; gewoon je ogen dicht doen, je handen vouwen en dan hardop praten met God alsof hij recht voor je zat. Het was simpel maar wel heel vreemd om met je ogen dicht hardop tegen niemand te praten. Waarschijnlijk was dat de reden dat Jos' vader niet in God wilde geloven. Zijn vader hield niet va

De dag die in het teken stond van leren voor het tentamen statistiek begon rustig. Om één uur 's middags zou Eva haar studiegenoot Merel ontmoet hebben om samen te lunchen in de stad. Daarna zouden ze samen naar de bieb gegaan zijn. Volgende week zou Eva haar tentamen hebben en voor de uitleg ervan had ze Merel gevraagd. Eigenlijk was Eva teleurgesteld geweest over de manier waarop Merel gereageerd had op de vraag om hulp. Het leek alsof Merel het niet vanzelfsprekend gevonden had Eva te helpen. Om de stilte die ontstaan was te doorbreken, had ze voorgesteld om Merel mee uit lunchen te nemen als traktatie. Merel was niet alleen goed in statistieken, ze was ook goed in plannen. Wanneer Eva met haar afsprak om een bepaalde tijd kon ze er zeker van zijn dat zij nooit als eerste op de afgesproken plek zou aankomen. Het vervelende daaraan was dat er dan altijd op een belerende manier over gesproken werd. Eva was anders, ze had er veel moeite mee in te schatten hoeveel tijd het kostte

Als je het me gevraagd zou hebben toen ik nog zwanger was van Dakini, zou ik gezegd hebben:'Maximaal 7 maanden'. Langer leek mij niet nodig en niet helemaal fris. Dat tweede zou ik even uitleggen. Waarschijnlijk was ik zelf een jaar of 9 toen vrienden van mijn ouders uit Curaçao bij ons op bezoek kwamen. Ze hadden in de 4 jaar dat we elkaar niet gezien hadden een dochter gekregen. Het meisje was een vrolijke peuter van 2 jaar die al behoorlijk goed kon praten en wist wat ze wilde. De tiet dus. In mijn herinnering stonden wij alle 6 met onze monden wagenwijd open toe te kijken hoe de peuter op een onbewaakt moment met een soepele behendigheid de minder stevige borst van haar moeder tevoorschijn toverde en er vervolgens aan begon te zuigen. De moeder zelf ging rustig door met haar verhaal, als was dit tafereel het meest normale wat er zich die bewuste middag afspeelde. Zodra de vrienden vertrokken waren, barsten wij allen in een bulderende lach los. We hebben het er nog jaren l

Afgelopen dinsdagmiddag had ik het even moeilijk. Ik wist maar al te goed dat gestresst raken, boos worden of iets forceren, de situatie zou verergeren. Kalm blijven zou de enige oplossing zijn en net dat was wat ik als onmogelijk achtte. Sinds 6 januari van dit jaar ondervind ik dagelijks wat de kracht van woorden is. Ik experimenteer en word keer op keer gesterkt in wat ik hoop; namelijk dat ik invloed heb op hoe ik mij voel. Simpelweg door te zeggen dat ik me zus of zo voel. Op de dinsdagen ben ik de host bij speelgroep de Robbeburg . Dit doe ik eigenlijk samen met een andere moeder. Zij liet mij maandagavond weten dat ze twijfelde of ze er op de dinsdag wel om 13:00 uur zou zijn. 'Maak je niet druk, sms'te ik haar terug, ik zal er zijn'. Niks bleek minder waar. Om er om 13:00 uur te zijn moet ik uiterlijk om 12:45 op de fiets stappen. Het was 12:45 en mijn dochter liep nog poedelnaakt door het huis. Totaal geen aanstalten makend om in beweging te komen. "M

Precies een jaar geleden zat ik in een dal als moeder. Het lukte me niet om werkelijk contact te maken met mijn puberzoon. Hoe meer ik mijn best deed, hoe minder we elkaar begrepen. Ik maakte me zorgen over hoe het verder zou gaan met hem. Haalde me verschrikkelijke scenario's in mijn hoofd, was teleurgesteld in mijzelf als moeder, schaamde me voor mensen die het proces op de voet volgden en was naarstig op zoek naar de perfecte oplossing, alsof ik wist dat die bestond. Nu ben ik een jaar verder en kan ik met een glimlach op mijn gezicht zeggen dat ik mij vol vertrouwen, kalm, gelukkig en dankbaar voel over hoe de relatie nu tussen ons is. Wat is er nou eigenlijk verandert, hoor ik je denken. Dat kan ik je haarfijn uitleggen. Ik ga even terug naar mijn eigen kindertijd. Zoals ik al vaker verteld heb, groeide ik op in Doetinchem in de Achterhoek. School was een zeer belangrijk onderdeel van de opvoeding, huiswerk werd overhoord en vaak gecontroleerd. De hele week stond, tijden