Hoe ik mijn helderhorende buren verbaasd heb
Afgelopen dinsdagmiddag had ik het even moeilijk. Ik wist maar al te goed dat gestresst raken, boos worden of iets forceren, de situatie zou verergeren. Kalm blijven zou de enige oplossing zijn en net dat was wat ik als onmogelijk achtte.
Sinds 6 januari van dit jaar ondervind ik dagelijks wat de kracht van woorden is. Ik experimenteer en word keer op keer gesterkt in wat ik hoop; namelijk dat ik invloed heb op hoe ik mij voel. Simpelweg door te zeggen dat ik me zus of zo voel.
Op de dinsdagen ben ik de host bij speelgroep de Robbeburg . Dit doe ik eigenlijk samen met een andere moeder. Zij liet mij maandagavond weten dat ze twijfelde of ze er op de dinsdag wel om 13:00 uur zou zijn.
'Maak je niet druk, sms'te ik haar terug, ik zal er zijn'.
Om er om 13:00 uur te zijn moet ik uiterlijk om 12:45 op de fiets stappen. Het was 12:45 en mijn dochter liep nog poedelnaakt door het huis. Totaal geen aanstalten makend om in beweging te komen.
"Mailin en Dakini komen op het juiste moment aan bij de Robbeburg. Ik ben rustig, blij en tevreden'. Ik herhaalde de mantra in een frequentie die helderhorende buren zou hebben doen verbazen.
Die buurvrouw van mij, gaat het nog wel goed met haar?
Het was een bizarre gewaarwording om te zeggen dat ik rustig ben, terwijl ik dat eigenlijk helemaal nog niet ben. En tegelijkertijd wist ik toch met grote zekerheid te stellen dat stress de kans op het slagen van deze missie en middag zou reduceren tot nul komma nul.
Op een bepaald moment belde ik Patrick, mijn personal coach in stresstijden. Ik gaf hem een glasheldere opdracht:'Praat nu als-je-blieft positief op mij in, zeg dat het mij gaat lukken en dat alles goed komt, alsjeblieft', riep ik, gespeeld rustig, door de telefoon. Patrick deed precies wat ik zei. Hij gaf me ook nog een tip. Het leek allemaal te lukken, totdat dochterlief plotsklaps al haar kleding weer uittrok en als klap op de vuurpijl een plas over haar jas deed midden op de bank. Het was ondertussen 13:30 en om 13:00 uur de deur openen voor de andere ouders leek iets uit een vorig leven. Ik besloot het ervan te nemen en ging languit op de bank liggen met mijn jas aan. Ik deed mijn ogen dicht en herhaalde zachtjes: 'Alles komt goed Mailin, je komt precies op het juiste moment aan'.
Een rust daalde neer, ik lag heerlijk op de bank en liet de boel de boel. Nog 1 keer deed ik een voorstel om te vertrekken. Mijn dochter vond het een goed idee en liet zich zonder tegenstribbelen aankleden.
We fietsten rustig en vrolijk richting de Robbeburg. Daar aangekomen bleken er al moeders te zijn. Binnen zat Maria, ze vertelde dat ze besloten had vandaag eerder te komen. Ook zij heeft een hostfunctie maar is er normaal gesproken pas na drie uur.
Ik kwam op het juiste moment binnen en voelde me blij verrast en tevreden.
Sinds 6 januari van dit jaar ondervind ik dagelijks wat de kracht van woorden is. Ik experimenteer en word keer op keer gesterkt in wat ik hoop; namelijk dat ik invloed heb op hoe ik mij voel. Simpelweg door te zeggen dat ik me zus of zo voel.
Op de dinsdagen ben ik de host bij speelgroep de Robbeburg . Dit doe ik eigenlijk samen met een andere moeder. Zij liet mij maandagavond weten dat ze twijfelde of ze er op de dinsdag wel om 13:00 uur zou zijn.
'Maak je niet druk, sms'te ik haar terug, ik zal er zijn'.
Niks bleek minder waar.
Om er om 13:00 uur te zijn moet ik uiterlijk om 12:45 op de fiets stappen. Het was 12:45 en mijn dochter liep nog poedelnaakt door het huis. Totaal geen aanstalten makend om in beweging te komen.
"Mailin en Dakini komen op het juiste moment aan bij de Robbeburg. Ik ben rustig, blij en tevreden'. Ik herhaalde de mantra in een frequentie die helderhorende buren zou hebben doen verbazen.
Die buurvrouw van mij, gaat het nog wel goed met haar?
Het was een bizarre gewaarwording om te zeggen dat ik rustig ben, terwijl ik dat eigenlijk helemaal nog niet ben. En tegelijkertijd wist ik toch met grote zekerheid te stellen dat stress de kans op het slagen van deze missie en middag zou reduceren tot nul komma nul.
Op een bepaald moment belde ik Patrick, mijn personal coach in stresstijden. Ik gaf hem een glasheldere opdracht:'Praat nu als-je-blieft positief op mij in, zeg dat het mij gaat lukken en dat alles goed komt, alsjeblieft', riep ik, gespeeld rustig, door de telefoon. Patrick deed precies wat ik zei. Hij gaf me ook nog een tip. Het leek allemaal te lukken, totdat dochterlief plotsklaps al haar kleding weer uittrok en als klap op de vuurpijl een plas over haar jas deed midden op de bank. Het was ondertussen 13:30 en om 13:00 uur de deur openen voor de andere ouders leek iets uit een vorig leven. Ik besloot het ervan te nemen en ging languit op de bank liggen met mijn jas aan. Ik deed mijn ogen dicht en herhaalde zachtjes: 'Alles komt goed Mailin, je komt precies op het juiste moment aan'.
Een rust daalde neer, ik lag heerlijk op de bank en liet de boel de boel. Nog 1 keer deed ik een voorstel om te vertrekken. Mijn dochter vond het een goed idee en liet zich zonder tegenstribbelen aankleden.
We fietsten rustig en vrolijk richting de Robbeburg. Daar aangekomen bleken er al moeders te zijn. Binnen zat Maria, ze vertelde dat ze besloten had vandaag eerder te komen. Ook zij heeft een hostfunctie maar is er normaal gesproken pas na drie uur.
Ik kwam op het juiste moment binnen en voelde me blij verrast en tevreden.
Reacties
Een reactie posten