De perfecte moeder in mij

Precies een jaar geleden zat ik in een dal als moeder. Het lukte me niet om werkelijk contact te maken met mijn puberzoon. Hoe meer ik mijn best deed, hoe minder we elkaar begrepen. Ik maakte me zorgen over hoe het verder zou gaan met hem. Haalde me verschrikkelijke scenario's in mijn hoofd, was teleurgesteld in mijzelf als moeder, schaamde me voor mensen die het proces op de voet volgden en was naarstig op zoek naar de perfecte oplossing, alsof ik wist dat die bestond.

Nu ben ik een jaar verder en kan ik met een glimlach op mijn gezicht zeggen dat ik mij vol vertrouwen, kalm, gelukkig en dankbaar voel over hoe de relatie nu tussen ons is.
Wat is er nou eigenlijk verandert, hoor ik je denken. Dat kan ik je haarfijn uitleggen.
Ik ga even terug naar mijn eigen kindertijd.

Zoals ik al vaker verteld heb, groeide ik op in Doetinchem in de Achterhoek. School was een zeer belangrijk onderdeel van de opvoeding, huiswerk werd overhoord en vaak gecontroleerd. De hele week stond, tijdens mijn puberteit, in het teken van school en alles dat daarbij komt kijken. In mijn vrije tijd ging ik vanaf mijn 14e met enig regelmaat met mijn zus 's avonds op pad. Dit gebeurde alleen in het weekend of de vakantie. We kregen voor vertrek heel wat waarschuwingen mee. Zo moesten wij altijd om 1:00 's nachts weer thuis zijn. Mijn vader zei een keer:'Eén minuut te laat en jullie mogen NOOIT meer uit'. Ik nam zijn woorden letterlijk en hield na 12 uur mijn horloge angstvallig in de gaten, wat een stuk van de feestvreugde deed afnemen.

Ook werden we gewaarschuwd voor gevaar op straat, lees: loslopende gestoorde dus levensgevaarlijke mannen. Het gevoel dat ik jaren lang gehad heb van de nacht, is dat dat het moment van de dag is dat alle gekken hun hol verlaten om jonge meisjes lastig te gaan vallen. In mijn jeugd ben ik vaak gewaarschuwd voor allerlei gevaren en hoorde ik zelden:'Mailin het komt helemaal goed of maak je vooral niet druk'.

Totaal onbewust van mijn opvoeding zette ik deze bezorgde lijn voort. Toen mijn oudste zoon in de puberteit kwam, voelde ik een onbedwingbare behoefde om me met zijn nieuwe leven te gaan bemoeien. Overal in huis hing ik lijstjes op die hem zouden helpen onthouden zijn zaakjes op orde te houden.

Elke doordeweekse ochtend gierde de zenuwen door mijn lijf omdat ik hem achter zijn broek aan zat in de hoop dat hij op tijd de deur uit zou gaan. Wat soms wel en soms niet lukte. Me met zijn huiswerk bemoeien was een lastig onderdeel. Ten eerste dulde zoonlief geen inspraak, hij kon het zelf wel, zei hij. Ten tweede gebeurde het regelmatig dat ik hem niet echt dacht te kunnen helpen met de teksten Grieks en Latijn of vakken als wiskunde en economie. Maar over de gehele linie kan gezegd worden dat ik het er erg druk mee had mijn zoon te controleren, ik vertrouwde er niet op dat hij zelf wist wat goed zou zijn.

Mijn tweede zoon is een waaghals of zo je wilt trillseeker pur sang. Al sinds hij kan lopen, rent hij er vandoor, keihard de andere kant op wel te verstaan. Zodra hij dus in de puberteit kwam, stond ik klaar met regels en afspraken om zo te kunnen voorkomen dat er iets mis zou gaan.
Ik kon volledig in de stress schieten wanneer zoonlief een off day had en koeltjes zei die dag niet naar school te gaan. Letterlijk voelde ik op dat soort momenten (het gebeurde zo'n 3 keer per schooljaar) de kracht uit mijn lichaam wegtrekken. Een gevoel van absolute machteloosheid maakte zich dan van mij meester.
Misschien omdat ik zelf werkzaam ben als docent, of wie weet door de blauwdruk uit mijn eigen jeugd, haalde ik me altijd van alles in mijn hoofd. Een boete van de leerplichtambtenaar, commentaar van andere ouders, een telefoontje van de mentor allerlei rampscenario's speelden zich in mijn hoofd af en inderdaad sommigen werden realiteit.

Een paar jaar geleden ontdekte ik dat zoonlief cannabis rookte. Hoewel we er in de beginfase heel ontspannen over konden praten, gebeurde het na verloop van tijd steeds vaker dat ik gestresst raakte over de frequentie en hoeveelheid van zijn softdrugsgebruik. We ruzieden wat af, ik voelde me ongelukkig en machteloos.

Vorig jaar begon ik aan de beginnerscursus van Nonviolent Communication. Al tijdens de eerste les voelde ik me geboeid en enthousiast, wie weet kon dit me handvatten geven om weer in contact te komen met zoonlief. Op dit moment doe ik een derde cursus. En heb ik behalve die input ook de kracht van positiviteit ontdekt. De combinatie van die twee maken dat ik nu mijn controledrang volledig heb losgelaten. Ik zeg een paar keer per week hardop allerlei positieve dingen over zoonlief en herhaal dagelijks dat ik in harmonie en liefde leef met mijn kinderen en man. De resultaten van dat alles zijn onbeschrijfelijk. Ik voel me voor het eerst in mijn leven de perfecte moeder.