Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Er zijn meer periodes in mijn leven geweest dat ik losse contacten had met mannen, soms waren er meerdere tegelijk waar ik niet eens verliefd op was. Het zou kunnen dat mensen mij daarom wel eens slet genoemd hebben. Het grappige is dat ik het niet als belediging ervaar. In totaal zijn het er slechts 15 geweest waar ik seks (one-night stands of vaker) mee gehad heb. Allen ken ik nog van naam. Mijn lijst had best langer mogen zijn, ik vind hem kort. Als puber wilde ik niets liever dan vrij te zijn en te bepalen met wie ik intiem zou zijn. Doordat het me toen niet lukte maar ik meiden zag die dat wel deden en daar van genoten, heb ik er altijd een soort bewondering voor gevoeld. Vrouwen die actief op mannenjacht gaan en daar vol enthousiasme over vertellen vind ik super vrouwen en bovenal meestal buitengewoon aantrekkelijk en spannend. Hoe dat allemaal zo gekomen is zal ik hieronder vertellen. In de periode van mijn leven dat ik op de kleuterschool zat, woonden wij op Curaçao waar

Eén uurtje geef ik mezelf. 1 uurtje en dan moet het klaar zijn. Eén uurtje en dan moet het staan als een huis. Maar voor ik kan beginnen moeten er nog wel wat maatregelen getroffen worden. Er staat een cd op repeat met begeleidende muziek bij het verhaal van Barbar de olifant. Mijn wekker staat op scherp. Mijn peuter moet zichzelf zo meteen even vermaken.60 minuten lang, of kort als je het van mij uit bekijkt. Met de afstandsbediening, zet ik de cd iets zachter als ik denk dat de tweejarige het niet door heeft, maar hoor na twee seconde al een klacht. Of het als-je-blieft weer harder mag. En aangezien ik geen slapende honden wil wakker maken doe ik braaf wat mij gevraagd wordt. Hoewel ik het verhaaltje en de daarbij behorende dramatische tonen ondertussen kan dromen en de klanken geen inspirerende werking op mij hebben. Hoe doen andere schrijvende ouders dat, is een gedachte die mij steeds bezig houdt. Want niet elke schrijver brengt zijn kinderen naar de opvang voordat er begonne

Restaurant Ibis aan de Amstel is een eetcafé waar je Ethiopisch kan eten. Ik bestel altijd hetzelfde gerecht met vis en ben een groot fan van de gele linzen. Je krijgt er altijd heel veel te eten en de muziek is prachtig. Het is betaalbaar en het personeel is buitengewoon vriendelijk. Uitgaan Gemiddeld één keer per jaar beland ik toevallig via de gastenlijst op een festival op het NDSM terrein. Echt uitgaan om dronken te worden of om de hele avond te dansen en uit mijn dak te gaan, heb ik sinds de geboorte van mijn dochter niet meer gedaan. Het absurde is dat ik dat geeneens mis. Hoewel... dansen is heerlijk, en uit je dak gaan al helemaal, maar ik ben ontzettend kieskeurig geworden over muziek. Het soort muziek dat ik lekker vind om op te dansen, trekt publiek aan waar ik niks meer mee heb. De vriendinnen die ik mee zou willen nemen om te gaan dansen houden geen van allen van dat soort muziek. De jaren dat ik veel uitging en uit mijn dak ging, gebruikte ik daarbij veel alcohol o

Precies een jaar geleden ging het heel slecht met mijn vader. Het zou achteraf gezien zijn allerlaatste dag op deze wereld zijn. Ik had hem de donderdag ervoor nog aan de telefoon gehad. Hij vertelde mij dat hij in Oostenrijk, 4 dagen daarvoor, een prachtig schilderij had gezien. Een schilderij met een blauw huis, in zijn stem klonk een bepaalde toon die ik kende van de keren dat hij ergens laaiend enthousiast over sprak. Heel kort had het gesprek geduurd. Ik wist niet dat dat de laatste keer zou zijn dat ik hem zou spreken. Twee weken daarvoor was ik nog bij mijn ouders op bezoek geweest. Mijn vader had draadjesvlees gemaakt om de zomer welkom te heten. Hij wilde die dag nog even bij elkaar komen voordat wij weer allemaal zouden vertrekken naar verschillende vakantieoorden. Het etentje was, zo bleek achteraf een welkom en afscheid tegelijk. Morgen is er een jaar verstreken sinds zijn dood. Zoveel is er gebeurd waar hij bij hoorde te zijn. Zoveel is er gebeurd waar hij gelukkig ge

Stel dat je denkt dat de wereld vergaat. Stel dat je dan berekent hoeveel jaren er nog zijn om te genieten van die wereld en de mensen die erop leven. Stel dat je er niet aan wil dat het werkelijk gebeurt. Stel dat je in een soort midlifecrisis komt en zoekt naar een waardevolle invulling van je leven en het resterende leven van de planeet aarde. Stel dat je in die periode met je partner nadenkt om samen een kind te maken. Stel dat je ook twijfelt of het wel een goed idee is om dus nu aan een kind te beginnen. Stel dat je ook bang bent voor de negatieve gevolgen van je leeftijd in combinatie met zwanger zijn. Stel dat je alle mensen in je omgeving vraagt om hun visie op het zwanger worden en de 3e leg. Stel dat je ook naar je ouders gaat voor advies. Stel dat je vader je dan de wijze raad geeft om je niet teveel te laten leiden door angst maar te kiezen voor leven. Stel dat je dus besluit om zwanger te worden. Stel dat het ook nog lukt. Stel dat je kind wonder boven wonder gezond geb

Een klein uurtje voor het einde van de kindermiddag, wandelde ik met mijn grote kinderwagen het hobbelige terrein De Valreep op. Ik had voor deze aangelegenheid even extra de tijd genomen om mijn outfit bij elkaar te rapen. Het moest er natuurlijk wel een beetje uitzien alsof ik er altijd zo nonchalant bijloop. Onderweg was ik Marian tegengekomen. Ze liep op blote voeten, waardoor ik zeker wist dat zij naar de zelfde happening op weg was. Toch vroeg ik haar of ik de goede kant opliep.In haar hand zag ik een bakje waar rode en blauwe bessen in lagen. Ze stopte, glimlachte naar Dakini en zei dat we samen konden gaan. Het eerste wat ik zag was een jongeman van een jaar of 30 die aan het boksen was. Hij droeg geen handschoenen, maar stond in een zwart t-shirt en idem broek met gebalde vuisten in de ruimte voor hem te stoten alsof hij zo meteen de ring in moest gaan. Schuin achter hem zaten 5 Spaanssprekende jongens met allemaal lange dreadlocks. Eén van de 5 draaide zich naar mij om en

Praten over seks, ik heb er mijn werk van gemaakt. Op de vrijdag geef ik lessen over seksualiteit aan een groep die ik: 'The Happy Virgins' noem. Het zijn heel enthousiaste leerlingen in de leeftijd van 17 en 18 jaar. Allen beweren maagd te zijn en door het soort vragen dat ze mij stellen, ben ik geneigd te denken dat het klopt.  Maar dat ze allemaal happy zijn is helaas niet waar. Gistermiddag zei een wat stillere meid opeens: 'Juffrouw, ik vind dit niet leuk, ik hou hier niet van'. We deden het vraag-maar-raakspel en de vraag van klasgenoot Demelsa over voorvocht en zaadcellen, deed haar een soort van kokhalzen. 'Deze lessen zijn zo erg', zei ze met een klagerige stem. 'Ik denk nooit aan seks en ik hou er niet van om erover te praten'. In gedachten ging ik terug naar mijn jeugd lang geleden. Als 3 jarige stelde ik mijn eerste vraag. Het had te maken met de zwangerschap van mijn moeder. Het antwoord van mijn moeder was kort en smerig (vond ik). Iet